P.o.v Ronald
'FUCK OFF! GA NAAR JE MOEDER TOE OFZO! DAAR BEN JE TOCH AL DE HELE WEEK' schreeuw ik boos. 'Maar?' 'NIKS MAAR! GA GEWOON WEG' schreeuw ik. Hij kijkt me gebroken aan. 'Ga' zeg ik. Hij knikt even en loopt dan de kamer uit. Wat heb ik gedaan? Ik heb het verpest.
~Flashback~
'Weet iemand waar Pascall is' vraag ik. We zitten met zijn allen in de woonkamer te eten. Iedereen, behalve Pascall. Niemand zegt iets. Ik kijk even de groep rond. Sommigen halen hun schouders op maar de rest eet gewoon door. Behalve Danique, die blijft verveeld in haar eten prikken. Ik eet maar verder in de hoop dat alles goed is.
Het is een uur later en bijna iedereen is al weer wat anders gaan doen. Ik zit nu op mijn kamer naar buiten te kijken, waar Mira en Sarah midden op het gras liggen. Ondertussen maak ik me best wel zorgen. Pascall is bijna elke dag weg. Ik hoor de voordeur dichtvallen. Even later gaat de deur open. Pascall staat, met een grote lach op zijn gezicht, in de deuropening. Als hij mij ziet verdwijnt die lach.
'Whats going on' vraagt hij. 'Waar was je' vraag ik. 'Thuis' antwoord hij. 'Thuis? Is dat thuis?' Pascall staat nog in de deuropening. 'Ja dat is thuis' antwoord hij. 'Waarom woon je dan nog hier' vraag ik. 'Oh. Dus omdat ik dat als thuis vind mag ik hier niet meer zijn' vraagt Pascall.
'Nee, maar jij noemt het thuis, en thuis is waar je woont' zeg ik. 'Ik wil weg! Al 2 weken. Maar ik mag nog niet weg' zegt Pascall. 'Ik heb het wel gezien Pascall. De formulieren zijn al 3 dagen ingevuld' zeg ik zonder enige emotie. 'Dus? Wat als ik nog niet weg wil bij jou' zegt hij.
'Je bent er niet eens meer' zeg ik, en verhef mijn stem een beetje. Het blijft stil. 'Ik heb je nodig Pascall. En waar ben jij? Bij je moeder. Beteken ik dan echt helemaal niks meer' schreeuw ik bijna. Nog steeds is het stil. 'Goed dan niet' zeg ik en sta op.
'Wacht' zegt Pascall. Ik kijk hem aan. 'Ik zal er zijn. Voor jou' zegt hij. 'Oja? Waar zijn precies die formulieren heen? Oja, die zijn al verstuurd. Morgen ben je hier toch weg' zeg ik. 'Ik kan toch terugkomen' zegt hij. Ik lach even kort. 'Wedden dat je dat niet doet?'
'Tuurlijk wel' zegt hij. 'Hoevaak ven je nou hier geweest deze week' vraag ik. 'Elke dag' zegt hij. 'Ja sure' zeg ik en wil weglopen. 'Wacht Ronald' zegt Pascall.
'Fuck off.'
~einde Flashback~
Ik loop naar beneden en kijk even snel de woonkamer in. Daar zit hij niet. Dan valt me op dat zijn jas weg is. Hij is vast weer naar zijn moeder. Ik loop naar buiten waar Sarah en Mira me aankijken. Sarah staat op en loopt naar me toe.
'Hey' zegt ze vrolijk. 'Hoi' zeg ik terug, en glimlach even naar haar. Waarom is het zo veel makkelijker om te doen alsof het goed gaat, dan vertellen wat er aan de hand is. Misschien komt dat omdat we bang zijn voor de anderen. Als wij vertellen wat er nou echt aan de hand is, proberen ze je vrolijk te maken. Maar als ze dat doen, breken ze anderen alleen maar erger. In ieder geval, mij wel. Want dan weet ik: ze doen geforceerd zo tegen me, als ik me weer goed voel doen ze alsof er nooit iets aan de hand was. Mensen zijn niet te vertrouwen. Wij zijn bloeddorstige moordenaars.
'Ronald?' Ik schrik op uit mijn gedachtes door Sarah. 'Huh wat' vraag ik. 'Hoe het gaat met jou en Pascall' zegt ze. 'Hmm, we hebben ruzie.' Het is even stil maar als Sarah haar mond open doet begin ik weer te praten. 'Nee, niks vragen.' Ze knikt.
'Nou ik ga weer terug. Succes nog' zegt ze en gaat weer bij Mira in het gras liggen. 'OMG SARAAAAH!' Ik word bijna omver geduwd door Nikita. 'NIEUW MIKA LIEDJEEEEEE' schreeuwt Nikita hyper. Beide beginnen ze te gillen en te springen. Idioten.
Ik loop naar binnen en ga op de bank zitten. Op de achtergrond hoor ik een liedje. Ik herken er Shape of you in. Ik snap dit lied niet. Ik snap sowieso de muziek niet. Ik bedoel. We hebben allemaal gedachtes die heel diep en duister zijn. En ze zingen over een meisje waar ze van houden, of die niet eens bestaat. Waarom zijn er dan gedachtes? Als niemand ze ergens voor gebruikt zitten we er mee en dat maakt ons leven alleen maar erger.
Onze hersenen kunnen al die vragen en gedachtes niet aan. We zijn gemaakt om positief te zijn, maar als wij alleen maar denken aan wat we verkeerd doen. Of we denken aan wie we zijn. Niemand is helemaal blij met zichzelf. En iedereen probeert zichzelf te veranderen. En dat snap ik niet. Je bent toch wie je bent? Daar kun je niks aan veranderen, je kan alleen maar doen alsof je perfect bent. Maar niemand is perfect. Ze zeggen wel eens: die heeft echt een perfect leven.
Niemand heeft een perfect leven. Iedereen heeft problemen waar ze mee zitten. En je kan wel gelukkig zijn met wat er is. Maar er is niemand zonder problemen. Maar er is niemand die er over wil praten.
'Yo Ronald, leef je nog' vraagt een stem waardoor ik opschrik. Duncan staat voor me. 'Ja, denk ik' antwoord ik en sta op. Ik loop langs hem heen naar boven toe. Ik ga in mijn bed liggen en staar naar het plafond. Ik moet het goed maken met Pascall. Maar wil ik het wel goedmaken?
---
Duurde even maar het is er
Ik heb weinig inspiratie voor dit boek
Maar dat komt denk ik wel
En laat even weten wat je van dit deel vind.
Zijn dit te veel diepe dingen?
Oke ja doei
