P.o.v Jeremy
'Nou ik ben thuis' zeg ik. Ik haal dat ding uit mijn oor en gooi hem op het aanrecht. Daar heb ik geen zin meer in. Ik pak wat eten en loop naar boven. 'Eh ik stop er mee' zeg ik als ik langs de kamer van Danique loop. 'Oke' zegt ze. Ik loop verder en gooi mijn tas in de kamer. Harm zit ook al in de slaapkamer. 'Jo' zeg ik. 'Jo.' Ik pak mijn telefoon en ga op de bureaustoel zitten.
P.o.v Pascall
'Ja, nee is goed.. Nee Oke tot straks' zegt Ronald in de telefoon. Ik zit beneden op de bank en Ronald kwam net binnen lopen. Hij hangt op en komt dan ook op de bank zitten. 'Wie was dat' vraag ik. Hij kijkt me even aan, maar kijkt dan weer weg. 'Sarah' zucht hij. 'Ze gaat weer met een jongen uit haar klas bezig voor een project' zegt hij. Ik knik. Hij staart een beetje naar zijn schoenen. Hij heeft het moeilijk, ik zie het aan hem. Ik wil hem helpen, maar hoe? Waarschijnlijk maak ik het alleen maar erger. 'Ronald?' Hij kijkt mijn kant op. Hij ziet er gebroken uit. Voor ik zelf door heb wat ik doe zoen ik hem. Hij kijkt me verbaast aan. 'PASC.' 'Het spijt me' zeg ik en ren weg, naar buiten.
Ik zei toch dat ik het erger ging maken. Ik ken mezelf te goed, veel te goed. Ik loop door de starten en ik kijk maar naar de grond. Af en toe kijk ik even op om over te steken. Ik sla af en dan herken ik de plek waar ik loop. Mijn oude straat. Waarom zat ik ook al weer hier? Oja, mijn moeder kon niet voor me zorgen. Ze had een ziekte waar ze niet van genezen kon worden. Het is niet dat ze er dood aan gaat, maar door de ziekte kon ze gewoon niet meer voor me zorgen. Alle herinneringen vliegen voorbij. Van ik die speel met de buurjongen, tot aan oud en nieuwe met mijn moeder.
Ik stop voor een huis. Het is niet heel groot, maar dat was ook niet nodig, we waren maar met zijn tweeën. Ik twijfel even maar bel dan toch aan. Een vrouw doet de deur open, en meteen word ik blij omhelsd. 'Pascall.. Ik heb je zo gemist' zegt de vrouw huilend. Dan besef ik pas dat dit mijn moeder is. 'Mam' zeg ik opgelucht.
'Maar hoe ben jij hier gekomen' vraagt ze. 'Weet ik niet, ik was maar wat aan het lopen.' 'Dus je loopt even 40 minuten naar een heel ander dorp' zegt ze. 'Euh, ja blijkbaar wel' zeg ik. 'Pascall?' Een stem schreeuwt door de straat. 'Wie is dat' vraagt mijn moeder en wijst naar het begin van de straat waar een jongen langs loopt. Niet zomaar wen jongen, nee het is Ronald. 'Mag ik binnenkomen ik leg het zo uit' zeg ik snel. 'Tuurlijk' zegt ze en laat me binnen. Ze doet de deur dicht en begeleid me naar de woonkamer. Ik ga op de bank zitten. We beginnen een gesprek en hebben het verder maar niet meer over Ronald.
De deurbel gaat. 'Ik ga wel' zeg ik en loop naar de deur. Als ik hem open doe word ik meteen mee naar buiten getrokken door Ronald. Daarna zoent hij me. 'Waarom' vraag ik. 'Omdat ik van je houd' zegt hij en zoent me weer.
Ronscaaaaaal
Rip Sarald 2017
Sorry Saar Xoxi patay❤️
Ja doei
