I'll Never Leave You | Harrmione

MECZ

Perspektywa Harry'ego

Chodziłem przez jeszcze cały tydzień na szlabany u Umbridge. Moja ręka wyglądała coraz gorzej. Miona codziennie ją opatrywała. W sobotę mieliśmy mieć mecz Quidditcha. Siedziałem w Wielkiej Sali między Granger, a osobami z drużyny. Byłem lekko poddenerwowany, ale starałem się to ukryć. Zjadłem szybko śniadanie, i już po chwili gnaliśmy z drużyną na boisko. Uczniowie zaczęli się powoli schodzić. Mecz miał się rozegrać między nami, a Ślizgonami. Angelina przerabiana z nami taktykę. Ja nie mogłem się za bardzo skupić. Siedziałem i wpatrywałem się w okno. 

Miałem chwilę czasu żeby pomyśleć o mojej przyjaciółce. Przez ostatnie dwa lata zbliżyliśmy się bardziej do siebie. Ron znowu się nie odzywa. Pomyślę na ten temat jeszcze po meczu. 

Weszliśmy na boisko, a wszyscy zaczęli wiwatować. Uśmiechnąłem się lekko, gdy zobaczyłem jaka Miona jest radosna i nam kibicuje. Nagle nasze spojrzenia się skrzyżowały. Dziewczyna pokazała mi kciuki w górę. Podniosło mnie to na duchu. Pani Hooch zarządziła żebyśmy wsiedli na miotły. Na dźwięk gwizdka wzbiliśmy się w górę. Poleciałem jak najwyżej, żeby mieć wgląd na każdy zakamarek boiska. Malfoy latał dookoła, a gdy zbliżał się do mnie, krzyczał, że przegramy. 

Po kilkunastu minutach zauważyłem coś błyszczącego tuż nad głową Hermiony. Postanowiłem zmylić szukającego Ślizgonów, zlatując jak najszybciej w dół. Rzecz jasna połknął haczyk. Przy samej ziemi wzbiłem się w górę, a Malfoy wyrżnął mocno w podłoże. Pognałem na miotle w stronę Miony. Zrobiła duże oczy, a potem zorientowała się o co chodzi. Złapałem znicz! Profesor Hooch przerwała mecz i ogłosiła, że wygrał Gryffindor. Zlecieliśmy całą drużyną na ziemię. Wszyscy zaczęli nam wiwatować. Po chwili podbiegła do nas moja przyjaciółka. Rzuciła mi się na szyję i z całej siły przytuliła. Oczywiście odwzajemniłem uścisk.  W końcu poszliśmy do Wieży Gryffindoru szykować imprezę z okazji naszego zwycięstwa.