Wat vliegt de tijd!

1 ~ vrijheid

Vrijdag 30 juni

'Eindelijk vrijheid!' Alex rende de schoolpoort uit en zoog zijn longen vol met de zwoele zomerlucht. Charlie schoot in de lach en deelde al snel mee in zijn enthousiasme. De laatste dag van hun derde jaar op het DAM was net afgelopen. Nu was het tijd voor twee onbezorgde maanden zonder saaie theorielessen, moeilijke examens en zeurende leerkrachten. Twee maanden waarin ze konden doen wat ze wilden zonder vervelende verplichtingen. Iedereen was erg opgewekt en het stralende zomerweer maakte het er alleen nog maar beter op. De bevers liepen lachend en vrolijk praten door de straten van Antwerpen naar het stadspark. Niemand had zin om naar huis te gaan, het einde van weer een schooljaar mocht toch wel gevierd worden! Een paar ogenblikken later smulden ze vrolijk van hun ijsje. Mila, Jonas en Jimmy lagen rustig in het gras terwijl Alex en Charlie hyperactief rondrenden, tussendoor snel hun ijsje opetend voor het smolt in deze hitte. Ze genoten nog even van het mooie weer, samen met nog tientallen andere tieners op het grasplein in het stadspark, totdat Mila haar gsm plots afging. Ze viste haar gsm snel uit haar broekzak en drukte op het groene icoontje. 'Hallo?' Jonas keek haar vragend aan. Wie belde haar? Mila lipte geluidloos "Brandon" voordat ze zich rechtzette en wat verder van de groep vandaan liep. Jonas keek haar na. Hij had het gevoel dat er iets niet helemaal klopte. Ach, hij moest zich vast niet zo druk maken. Ze belde gewoon even met haar lief. Met haar lief, Brandon. Dat stak wel even. Ja, hij was gelukkig met Fenne, maar zijn gevoelens voor Mila waren niet verdwenen. Integendeel.

Jimmy merkte meteen op hoe zijn beste vriend hun frontzangeres nakeek. 'Je ziet haar nog steeds graag.' Het was geen vraag, eerder een vaststelling. Jonas knikte langzaam. 'Ga er dan toch gewoon voor! Jij past veel beter bij haar dan Brandon!' Jonas keek de zwarte krullenbol even aan. 'Ik weet het nog zo niet hoor! Ze heeft me de vorige keer wel bedrogen door met Brandon te kussen hé! En bovendien hebben we alle twee een lief!' Maar diep in zijn hart wist Jonas ook wel dat hij dat alleen zichzelf voorhield. Ja, hij had Fenne, zijn fantastische vriendin, maar diep in zijn hart wist hij dat hij stiekem wilde dat het Mila was. 'Van dat laatste ben ik zo zeker nog niet', merkte Jimmy droogjes op voor hij recht stond om naar Charlie te gaan. Hij knikte in de richting van Mila, die met rode ogen terug hun richting uit kwam wandelen.

Mila zette zich terug op haar plekje op het gras en begon haar spullen bijeen te rapen. Jonas merkte dat ze er alles aan deed om hem niet te hoeven aankijken. Ze propte met brute kracht haar jas in haar veel te kleine schooltas. Jonas hield haar tegen door haar pols vast te nemen. 'Is alles oké?', vroeg hij voorzichtig. Mila knikte fel. No way dat ze haar gevoelens zou laten zien! 'Mila, kijk me aan.' Jonas legde zijn hand voorzichtig op haar wang en draaide haar hoofd met lichte dwang naar hem toe zodat ze hem zou aankijken. Hij schrok. Mila huilde, en geen klein beetje. Haar ogen waren bloeddoorlopen en er liepen traansporen over haar wangen. 'Hey, gaat het wel?' Mila kon haar tranen niet meer tegenhouden en schudde van nee. Jonas sloeg zijn armen om haar heen en trok haar in een warme omhelzing. Troostend wreef hij over haar rug. Hij wist niet wat er aan de hand was, maar nu was het het verstandigste om haar gewoon even te laten uithuilen, dan zou ze zelf wel vertellen wat er aan de hand was. Maar Mila zette zich al snel weer recht uit de knuffel. 'Ik moet maar eens naar huis gaan', zei ze. Het klonk niet echt overtuigend. 'Zal ik met je meegaan?', vroeg Jonas bezorgd. Hij wilde haar zo niet alleen laten. Niet nu ze het hardst nood had aan warmte en gezelligheid. Mila keek hem dankbaar aan. 'Graag', antwoordde ze. Ze gunde hem zelfs een waterig glimlachje. Jonas wuifde nog snel naar zijn vrienden en vertrok dan samen met Mila naar huis.

Ze nam niet eens de moeite om haar spullen op te bergen, ze dropte haar rugzak gewoon op de grond en trapte haar schoenen uit voor ze zich in de zetel smeet. Snel schikte ze een stel kussen wat beter zodat ze tenminste comfortabel zou kunnen neerliggen. Jonas hurkte op de grond voor haar gezicht en wreef troostend over haar haar. 'Het gaat echt niet he? Wil je zeggen wat er gebeurd is?', vroeg hij voorzichtig. Mila begon te snikken.' Het is gewoon Brandon. Opeens kan hij niet meer mee op onze tour deze zomer! Hij moet "naar een zeer belangrijke dansstage! Vast weer met die Emma, hij geeft haar tegenwoordig meer aandacht dan mij!' Mila gooide al haar frustraties er uit. 'Hij negeert me steeds vaker! Iedere keer als we met twee weggaan kijkt hij meer en meer op zijn gsm! Ik weet gewoon niet wat ik moet doen!' Mila huilde. En hard. Ze zette zich recht en smeet zich in de armen van Jonas. 'Ik wil hem niet kwijt', snikte ze. 'Het komt allemaal wel goed. Slaap er een nachtje over en praat dan morgen eens met hem. Het komt allemaal goed', troostte Jonas haar. Mila knikte. 'Bedankt. Voor alles.' 'Daar zijn vrienden voor hé.', antwoordde Jonas simpel. Maar dat "vrienden" zat hem toch niet helemaal lekker.

Hij trok de voordeur van Villa Santiago achter zich dicht en liep door de schemering terug naar zijn huis. Door zijn hoofd spookte alleen maar Mila. Hoe graag hij haar ook zag, hij wilde vooral dat ze gelukkig was. En dat was ze op dit moment niet. En dat deed pijn. Heel erg veel pijn.

'Hij is toch wel de beste', dacht Mila hardop, terwijl ze door haar slaapkamerraam Jonas nakeek.