Wat vliegt de tijd!

19 ~ een vreemd gevoel

Dinsdag 18 juli

Charlie slenterde mismoedig door het park. Rondom haar zag je niets anders dan blije families met kinderen die vrolijk rondrenden, opgetogen tieners en vooral niets anders dan lachende gezichten. Iedereen was in een goed humeur door het stralende weer en het feit dat het na weer 10 maanden zwoegen eindelijk vakantie was. Maar Charlotte Timmermans was vandaag niet blij. Integendeel. 

Haar beste vriendin was ontvoerd en niemand vond ook maar het kleinste spoor. Gisteren waren ze nog naar de politie geweest, maar die geloofden natuurlijk niets van het gekke verhaal van de tieners. Het ging namelijk om Mila Santiago. En die had al een hele geschiedenis waarin ze vaak was weggelopen achter de hand. 

Charlie ging op het zachte gras zitten en keek naar de boom, waar Mila's fiets nog steeds tegen stond. Hij stond er nog steeds en zoals de situatie er voorlopig uitzag zou hij er nog wel even blijven staan. Charlie bleef er even zitten, daar op het gras in het midden van tientallen vrolijke mensen. Maar uiteindelijk werd die opgewekte sfeer haar toch te veel en besloot ze te vertrekken. 

Toen ze door de straten van Antwerpen slenterde, bekroop haar plotseling een vreemd gevoel. Ze kreek speurend rond haar, op zoek naar de mogelijke oorzaak. Ze zag niets en wilde verder lopen, toen er plots een schaduw haar aandacht trok. Charlie draaide haar vliegensvlug om op de bal van haar voeten, maar ze zag niets meer. 

Plots zag ze de schaduw weer, nu weer aan de andere kant achter haar. Ze keek weer, en weer was hij verdwenen. Ze hoorde voetstappen achter haar en verstijfde van schrik. Ze kon niet meer bewegen, haar hoofd bleef bewegingsloos op haar nek terwijl ze net zo graag wilde kijken wie er achter haar stond. Handen grepen haar vast en touwen snoerden haar polsen dicht. Ook zij kreeg een doek voor haar mond gedrukt en verloor al snel haar bewustzijn. 

-

Roger duwde de deur open en sleurde een bewusteloos lichaam achter zich aan naar binnen. Mila keek met grote ogen toe, maar durfde niets te zeggen. Maar ze schrok zich een ongeluk toen haar ontvoerder de tweede gijzelaar op de tweede stoel vastbond en ze het gezicht te zien kreeg. Charlie. Hij had nu ook al Charlie ontvoerd! 

'Charlie! Charlie! Word wakker!', fluister-schreeuwde Mila. Ze probeerde dichter naar Charlie toe te gaan - voor zover dat ging tenminste nu ze nog steeds op die stomme stoel vastgebonden zat. Bij de vierde poging om dichterbij te komen, kantelde de stoel om en maakte ze een harde smak tegen de koude keldervloer. Maar ze gaf niet op. 'Charlie!', probeerde Mila nog een keer. Eindelijk begon haar vriendin met haar ogen te knipperen en kwam ze langzaam maar zeker weer bij kennis. 'Mila!', was het eerste wat er uit haar mond kwam. 'Wat is er gebeurd? Waar ben ik? Oh, ik ben echt zo blij om je te zien!', ratelde ze. 'Je bent ook ontvoerd, door de opa van Alex. We zitten ergens in een kelder. Ik ook om jou te zien', antwoordde Mila geduldig. 'Door de opa van Alex? Roger? Dat meen je niet! Die man was altijd zo aardig!' Charlie kon haar oren niet geloven. Maar al snel legden haar hersenen de laatste puzzelstukjes samen. RDC. Roger De Coninck. Leider van het Zwarte Oog. 'Hopelijk vinden de anderen ons snel', zei Mila. Charlie keek haar aan. 'We hebben geen enkele aanwijzing meer gevonden. En de anderen weten natuurlijk nog niet dat RDC Alex' opa is', antwoordde Charlie voorzichtig. Ze wilde de hoop van haar vriendin niet de grond in boren. Mila haar gezicht ging van hoopvol naar hopeloos. 'Ze vinden wel een manier', probeerde Charlie haar nog een beetje op te beuren. 'We geraken hier uit.'