Wat vliegt de tijd!

12 ~ grondig

Dinsdag 11 juli

'Bever! We zijn net de dokter tegengekomen! Je mag naar huis!' Charlie kwam samen met de andere bevers vrolijk de kamer binnenhuppelen. Ze leek Mila's bloeddoorlopen ogen en traansporen over haar wangen niet op te merken. Mila forceerde een waterig glimlachje. 'Dat is supergoed nieuws!', zei ze. Jonas keek haar onderzoekend aan. Alles oké? vroegen zijn ogen. De twee kenden elkaar zo goed dat woorden nauwelijks meer nodig waren. Mila schudde haar hoofd bijna onmerkbaar. Niet hier, niet nu, smeekten haar ogen op hun beurt. Ze wilde niet dat de anderen medelijden met haar zouden krijgen en hun bemoedigende woorden kon ze even niet aan. Maar ze wist dat Jonas het niet zou laten rusten.

Toen Brandon gisteren de kamer was uitgestormd, had ze zichzelf in slaap gehuild. De andere Ghost Rockers hadden via een sms'je laten weten dat ze niet meer mochten terugkomen omdat het bezoekuur afgelopen was. En dus bleef Mila alleen over.

Toen ze terug in hun vakantiehuisje waren, liep Mila naar het terras. Ze wou even alleen zijn. De bevers hadden op de terugweg van het ziekenhuis er vrolijk op los gekletst, alsof er helemaal niets aan de hand was. Alsof ze niet aangereden waren door het Zwarte Oog. Alsof Mila nog steeds een koppel was met Brandon. 

'Wil je er over praten?', vroeg Jonas, die haar stil achterna gekomen was. Mila schrok. Ze had niet door dat hij achter haar stond. Ze ging zitten op het gammele bankje, verborgen tussen de struiken, en had de grootste moeite om haar tranen te bedwingen. 'Brandon,' fluisterde ze,'we zijn niet meer samen.' Jonas schrok. 'Hoezo?', vroeg hij. Het was hem ontglipt en nu hij er over nadacht had hij dat misschien beter niet gevraagd. 'Toen hij gisteren naar het ziekenhuis kwam, was Emma bij hem. Toen ik hem vroeg hoe het was op zijn dansstage - die stage waardoor hij niet mee kon op tour - liep Emma plots de deur uit en wilde Brandon me zelfs niet meer aankijken. Blijkbaar heeft hij gelogen over die stage en was hij gewoon de hele tijd bij haar!' Mila huilde nu echt hard. Jonas stond erbij met zijn mond vol tanden. Dit had hij dus echt niet zien aankomen! 

Hij sloeg zijn armen om zijn huilende vriendin en probeerde haar zo goed als mogelijk toch wat te troosten. 'Ik ben er voor je', fluisterde hij in haar oor. Het was een cliché, maar wel waar. 

'Hebben jullie eigenlijk nog iets gevonden over het Zwarte Oog?', vroeg Mila toen ze de woonkamer weer binnenkwam samen met Jonas. Jimmy schudde zijn hoofd. 'Niets. Het lijkt wel alsof ze van de aardbol verdwenen zijn. We zijn wel nog naar de politie geweest om die aanrijding aan te geven, maar die willen ons niet helpen. Volgens hen zijn we gewoon zelf de controle over het stuur verloren en van de baan gereden, aangezien er geen enkel bewijsmateriaal is dat het anders gegaan is. Het Zwarte Oog gaat echt héél erg grondig te werk.' 'En de geesten kunnen ons ook niet helpen', voegde Alex er aan toe. 'We hebben nog geprobeerd om te spelen, maar het lukt niet. Om een of andere reden kunnen we geen contact maken.' 

Die situatie begint er hier wel erg mismoedig uit te zien, dacht Mila bedroefd. 'We vinden wel een manier', moedigde ze haar vrienden aan. 'We zijn wel de Ghost Rockers hé! We kunnen dit!'