Wat vliegt de tijd!

11 ~ bewusteloze bever

Maandag 10 juli

Jonas staarde vanuit het venstertablet naat het zijn vriendin die in het witte ziekenhuisbed lag. Het was nu maandag, vroeg in de ochtend. Sinds gisterenavond lag Mila al onbeweeglijk onder het witte laken met een nog witter  verband rond haar hoofd.  Verbonden aan een leger machines, met naalden die haar lichaam binnendrongen om haar medicatie toe te dienen. Er klonk een regelmatig gepiep door de kamer. Mila's hartslag. Het enige teken van leven dat ze voorlopig liet zien.

Jonas liet zich met een plofje op het ongemakkelijke, harde krukje vallen naast Mila's bed. Hij pakte haar hand vast, voorzichtig om het infuus niet te beschadigen. De dokters waren hem vanmorgen komen vertellen dat Mila in een coma lag. Gelukkig was het niet zo erg, vandaag of morgen zou ze er al weer wakker worden. Aan haar hoofdwonde zou ze ook niet veel overhouden, alleen een lichte hersenschudding die na een tijdje rusten alweer verdwenen zou zijn.

Jonas keek op de klok. De wijzers tikten ritmisch verder, maar voor hem leek de tijd stil te staan. Vijf voor acht. Nog 5 minuten en dan zou het bezoekuur beginnen. Nog vijf minuten en de bevers zouden hier zijn. Nog 4 minuten 50 seconden en dan had hij steun. Nog 4 minuten en 40 seconden. Nog 4 minuten en...

'Bever! Is alles oké?', snikte Charlie bezorgd. Ze zat erg in met haar beste vriendin. Jonas keek zijn anders eeuwig vrolijke vriendin aan. 'Ze ligt in een coma, maar zou vandaag of morgen wel weer wakker moeten worden. En ze heeft ook een lichte hersenschudding door die hoofdwonde', lichtte hij hen kort en bondig in. Charlie knikteen ging naast Mila zitten, toch iets meer gerustgesteld nu ze wist dat haar vriendin niet in levensgevaar verkeerde en misschien nog vandaag zou ontwaken.

'Ik ga iets halen om te drinken. Nog iemand iets?', vroeg Jimmy ergens halverwege de middag. Ze waren de hele tijd bij Mila gebleven, in de hoop haar haar blauwe ogen te zien openen. Tevergeefs. Ze had nog steeds geen millimeter bewogen. 'Doe maar een cola', zei Jonas. 'Voor mij ook', zei Charlie. 'Ik help je wel met dragen, Jimster', bood Alex aan. Samen liepen ze de sombere ziekenhuiskamer uit richting het kleine winkeltje op de benedenverdieping.

'Daar', wees Alex, doelend op een rek in de hoek van het winkeltje. Jimmy wilde net een blikje cola van de plank halen toen hij opgewonden gegil hoorde. De stem linkte hij al snel aan de juiste eigenaar. 'Kom mee! Mila... ze is wakker!', gilde Charle, volledig buiten adem omdat ze de trappen vanaf de vierde verdieping naar beneden gehold was.

Ze stormden de kamer binnen en zagen Mila rechtop in bed zitten, lichtjes ondersteund door de gespierde armen van Jonas. Een dokter voerde nog enkele testen uit. 'Je bent al goed hersteld, juffrouw Santiago. Morgen mag je waarschijnlijk al naar huis.' Maar Mila had nog een belangrijkere vraag. 'En de tour? Mag ik daarmee doorgaan?' Ze wou echt niet al die optredens afzeggen. Die kansen kon ze toch niet laten liggen?

'Ik zie niet in waarom niet. Zorg gewoon dat je goed rust. Als je je slecht voelt, ga dan even aan de kant zitten. Overschrijdt je eigen grenzen niet.' Mila straalde. Ze zou gewoon verder kunnen doen wat ze het liefste deed: zingen op een podium. 'Dank u', bedankte Mila de dokter voor die de kamer verliet.

'Bever!' Charlie knuffelde Mila plat. 'Ik ben zo blij dat je weer wakker bent!' Maar ze werden onderbroken door al weer een klopje op de deur. Jonas liep er naar toe en drukte de klink naar beneden om de nieuwe bezoeker binnen te laten.

'Brandon?', zei Mila stomverbaasd. De stoere danser stapte de ruimte nu helemaal binnen, met een bruinharig meisje in zijn kielzog. Mila's gezicht betrok toen ze zag dat Emma haar lief gevolgd was naar het zuidelijke Frankrijk.

'Jonas heeft me opgebeld', beantwoordde Brandok de onuitgesproken van zijn lief. 'Kom, we gaan.... de volgende bijeenkomst van de roze pony breiclub plannen!', hintte Charlie niet al te subtiel. Ze dirigeerde Jonas, Jimmy en Alex de kamer uit. 'Alles oké?', vroeg Brandon. Mila knikte en bestudeerde Brandon aandachtig. Hij deed raar. Afstandelijk, alsof hij hier eigenlijk niet wilde zijn. 'Hoe is het op je dansstage?', informeerde Mila. Aha, dat was het! Mila had gezien hoe Brandon een blik van verstandhouding uitwisselde met Emma. 'Euh... leuk. We hebben al veel gedanst', antwoordde hij ontwijkend. Mila rolde even met haar ogen. Dat deed je nu eenmaal op een dansstage, dansen. Ze keek Brandon kent recht in zijn donkere ogen aan.

Brandon had meteen door dat Mila zijn leugen doorzag. 'Ik ga even naar buiten, wat frisse lucht zal me goed doen. Het is hierbinnen nogal warm', zei Emma, snel een smoes verzinnend om de kamer te verlaten.

'En nu wil ik de waarheid.', eiste Mila streng. Brandon keek schuldbewust naar de grond. 'Er was een dansstage. Maar ik heb me niet ingeschreven.' Brandon haalde diep adem.'Ik was bij Emma.' Hij ontweek Mila's blik, wachtend op haar woede.

'Hoe kon je zo liegen!', barstte ze los. 'Het spijt me. Ik..' 'Hebben jullie iets?', onderbrak Mila hem midden in zijn zin. Brandon keek haar nog steeds niet aan en antwoordde ook niet op haar vraag. Dat was voor Mila meer dan genoeg om het antwoord te weten. 'Het is uit tussen ons! Laat me met rust!'

Brandon beende met grote passen naar de deur. Voor hij die dichttrok, hoorde hij Mila nog hartverscheurend huilen.