Wat vliegt de tijd!

9 ~ gevaar?

Zaterdag 8 juli

De jongens waren klaarwakker en slopen op hun tenen de kamer uit. Ze waten zo stil mogelijk om de meisjes niet wakker te maken, die ergens in de vroege uurtjes toch ingedommeld waren.

Ze installeerden zich in de zetel gewapend met hun gsm's en laptops. Alex klapte de zijne met een zwierig gebaar open en begon ijverig op het toetsenbord te tikken. Ze haalden artikel na artikel boven uit de verste uithoeken van het wereldwijde web en namen ze stuk voor stuk door in de hoop iets te vinden wat hun naar leden van het Zwarte oog te leiden die nog op vrije voeten rond liepen. Alex checkte alle social media van iemand die ook maar iets met het Zwarte Oog te maken kon hebben en doorzocht al hun recentste post, locaties... Tevergeefs.

Na een halfuur kwam Charlie gewikkeld in een deken de woonkamer binnenstrompelen. Ze zag er alles behalve wakker uit. Ze had meteen door waar de jongens mee bezig waren. 'Al iets ontdekt?', geeuwde ze terwijl ze zich dicht bij Jimmy op de bank nestelde. Hij gaf zijn vriendin een klein kusje. 'Goeiemorgen. Heb je een beetje kunnen slapen?', vroeg hij bezorgd. Charlie schudde haar hoofd. Iedereen wist maar al te goed dat de twee meisjes het meeste afzagen van hun recentste ontdekking. De jongens deden zo hard mogelijk hun best om het hen wat makkelijker te maken, al leken hun pogingen weinig uit te halen.

'Ik zal iets te eten maken', zei Alex terwijl hij in de keuken verdween. 'Laat niets aanbranden!', riep Jimmy hem nog na. 'Ik ga Mila dan maar eens wakker maken', zei Jonas.

Jonas liep de kamer nog maar net binnen en hij had meteen door dat Mila wel erg onrustig sliep. 'Mila, wakker worden', fluisterde hij zacht terwijl hij over haar wang wreef. Mila schrok wakker en sloeg zijn hand hard weg. Jonas keek haar gekwetst aan. Het duurde enkele seconden voor Mila besefte dat ze niet langer in haar nachtmerrie zat, maar hier veilig bij Jonas. Tranen stroomden over haar wangen bij de herinnering aan die nare droom. 'Ik... nachtmerrie...sorry', stamelde ze. Jonas gaf haar nu wel een troostende knuffel. 'Het is oké. Gaat het wel goed met je?' Mila schudde haar hoofd. 'Ik ben gewoon zo bang Jonas' Haar stem brak. 'Alles komt goed. Ik blijf bij je. Er zal je niets overkomen', fluisterde hij. Het klonk misschien cliché, maar het was wel de waarheid. 'Bedankt. Dat je er voor me bent', fluisterde Mila. 'Altijd', antwoordde Jonas simpel. 'Altijd'

'Komen eten!', riep Alex door de gang. Mila en Jonas lieten elkaar los. Mila trok al meteen haar neus op. Er rook daar iets wel erg verbrand.

Toen ze de keuken binnenliepen was de stank niet te harden. 'Sorry guys,' verontschuldigde Alex zich,'ik heb het spek misschien een beetje laten aanbranden. Maar de eitjes zijn vast wel lekker!' Hij hield Jonas een pan met een zwarte, verbrande massa onder de neus. Jonas duwde de pan opzij. 'Misschien kunnen we in het dorpje hier iets halen om te eten. Ik heb wel nog een paar leuke bakkerijtjes gezien.' De andere bevers knikten instemmend. Alles was beter dan die verbrande eieren van Alex.

Zo gezegd, zo gedaan. Even later liepen ze het weggetje af naar het kleine maar gezellige dorpje. Iedereen zette de gedachte aan die monsters van het Zwarte Oog even uit hun hoofd. Ze genoten van hun tour en het mooie weer. De zon stond stralend aan de hemel. Al snel verlieten ze het smalle weggetje dat naar hun huisje leidde en kwamen ze terecht op een iets bredere straat, vol met winkeltjes. Veel mensen waren er nog niet, het was tenslotte nog relatief vroeg op de ochtend. Enkel uit het kleine bakkerijtje liepen af en toe mensen in en uit en klonk er een gezellig geroezemoes.

Het straatje had maar een smal voetpad, dus de bevers liepen half op de geplaveide straat. Veel verkeer was er toch niet.

Plots hoorden ze het ronkende geluid van een optrekkende motor van een auto achter hen. De vijf gingen in een rijtje op het voetpad staan zodat ze auto alle ruimte had om veilig door te rijden. De zwarte wagen was echter niet van plan om op de baan te blijven. Hij trok hard op en reed met een hoge snelheid op de tieners af. De waren versteend van angst.

Ze wisten hun hachje nog net te redden door zich opzij in de grasberm te gooien. Ze konden er bescherming vinden in de kleine - nu gelukkig droogstaande - gracht. De wagen, die blijkbaar geen zin had om zich klem te rijden, gooide het stuur om en verdween met gierende banden achter de horizon. 'Wat. Was. Dat.', zei Mila in schok. 'Jongens', zei Jimmy angstig, in de richting starend waar de auto verdwenen was. 'Zagen jullie dat?' De bevers keken hem vragend aan. 'Dat was een auto van het Zwarte Oog, hun logo stond op de bumper.' Geschokt hapten ze naar adem. Jonas kwam als eerste tot het schokkende besef. 'Er lopen dus echt nog leden vrij rond. En ze zitten achter ons aan.'