Wat vliegt de tijd!

21 ~ operatie bever

Donderdag 20 juli 

De zon kwam net boven de horizon piepen en verdreef het duister uit de stad. De maan werd van haar plek aan de hemel gejaagd en langzaam maar zeker werd Antwerpen in de eerste zonnestralen gehuld. Alex was al met een zware rugzak op zijn rug op weg naar Jonas. Vandaag was het eindelijk zover. Vandaag zouden ze Charlie en Mila hopelijk terugzien.

Onderweg kwam hij Jimmy tegen en samen legden ze de laatste meters af. Jonas stond hun waarschijnlijk al op te wachten, want ze hadden nog maar net aangebeld en de deur vloog al open. 'Jij heb precies zeer veel geslapen vannacht', merkte Jimmy op, doelend op de wallen onder de ogen van hun gitarist. 'Ik zit de hele tijd met Mila in mijn gedachten', zei Jonas, die de deur achter zich dicht trok en de twee jongens voorging naar de woonkamer. 'Ik ben gewoon zo bang dat haar iets overkomen is.' 'Je houdt nog steeds van haar hé?', zei Alex zachtjes. Jonas knikte. 'Ik denk niet dat die gevoelens ooit weg gegaan zijn.' 'Dan gaan we haar eens gaan halen!' Jimmy klonk zo vastberaden dat niemand het in nog maar in zijn hoofd durfde te halen om er aan te twijfelen dat ze Charlie en Mila zouden kunnen bevrijden. 'Oké, we overlopen het plan nog een keer. Dan zijn we zeker dat we niets over het hoofd gezien hebben', zei Alex. De anderen knikten. 

'Ik ga straks naar opa, met een excuus dat ik in de buurt was en even binnenspring. Zodra hij even de kamer uit is, probeer ik die zender in zijn gsm te stoppen. Daarna kom ik terug naar jullie. Als Roger vertrekt naar de plek waar de meisjes zijn, schaduwen we hem zodat we weten waar we moeten zijn.Van zodra we weten waar Charlie en Mila zitten, sturen we het gesprek naar de politie als bewijs en proberen we hen te bevrijden', vatte Alex alles samen. 'Enig idee wat je hem gaat wijsmaken?', vroeg Jonas. Dat was het enige wat ze nog niet besproken hadden. 'Heb je toevallig net brood gehaald? Anders leen ik dat even en zeg ik tegen hem dat ik van mama naar de bakker moest en nog even binnenspring. De bakker is in dezelfde straat waar hij woont', suggereerde Alex. Jonas knikte. 'Het brood ligt op de keukentafel', zei hij. 'Dan ben ik weg', zei Alex.

Zenuwachtig wachtte hij voor de voordeur van zijn grootvaders huis. Hij hoopte maar dat de leugen zou werken. 'Alex! Welkom, mijn jongen! Ik had niet gedacht je zo snel terug te zien!', zei Roger, die zijn kleinzoon stomverbaasd aankeek. 'Ik moest van mama nog naar de bakker, dus ik was toch in de buurt', zei Alex nonchalant. Althans, hij hoopte maar dat hij zo overkwam. 'Kom binnen, kom binnen', zei Roger, gespeeld vriendelijk. 'Wil je iets drinken?', vroeg hij. Alex knikte. 'Spuitwater, graag.' Hij wist dat Roger dat niet in de kleine koelkast in de keuken bewaarde, maar in een grotere die hij in de garage staan had. Dat zou hem hopelijk de tijd geven om de zender in zijn telefoon te krijgen. 'Ik ga er even achter', zei hij, terwijl hij de keuken al uit liep. Alex aarzelde geen moment. Hij greep Roger's gsm van de tafel, prutste de achterkant los en plaatste het kleine zendertje net naast de batrerij. Het klepje aan de achterkant was nog maar net vastgeklikt en de gsm lag net weer op zijn plaats toen Roger de keuken weer binnenkwam.

Alex bleef nog een tiental minuutjes om de schijn op te houden, maar dan keerde hij weer terug naar Jonas en Jimmy. 'Gelukt', zei hij toen Jonas de deur opende. Jimmy zat al met de ontvanger bij zijn oor.

Nauwelijks vijf minuten later was het al zover. 'Hij gaat over tien minuten vertrekken', meldde een ondertussen ietwat paniekerige Jimmy. 'Kom op, we gaan. Denk erom, probeer subtiel te doen', zei Jonas. Ze liepen gehaast naar de straat waar Roger woonde, maar bleven een flink eind van zijn huis vandaan. Ze hielden zich schuil achter een stel geparkeerde auto's en wachtten totdat hij zou vertrekken. 'Daar is hij', fluisterde Jonas. Ze gaven hem even voorsprong, en gingen hem dan achterna.

Na een wandeltocht van een klein uur hadden ze het stadscentrum al verlaten en kwamen ze aan bij een verlaten huis. Roger ging naar binnen, maar de drie tieners behielden een flinke afstand. 'Daar zitten ze dus', fluisterde Jonas. Alex sloeg de locatie op in zijn gsm en zo snel als ze konden vertrokken ze weer. 'Op naar de politie!'