Wat vliegt de tijd!

24 ~ a happy ending

Zondag 23 juli

'Het is zo leuk om daar eindelijk buiten te zijn', glimlachte Mila gelukzalig. Samen met haar vriendje aan haar zij slenterde ze over het voetpad en liet ze het grote ziekenhuisgebouw achter zich. 'Weet je wat wij nu gaan doen?', zei Jonas. Mila schudde haar hoofd en keek hel vragend maar tegelijk ook nieuwsgierig aan. 'Van onze vakantie genieten!' Hij zwierde Mila rond in de lucht en gaf haar een liefdevolle kus. 'Klinkt als een geweldig plan', grijnsde Mila.

De dag kon werkelijk niet meer stuk. Nadat Mila snel haar tas met spullen bij haar thuis afgezet had, stuurdeze Charlie een sms met de vraag of ze konden afspreken. Jonas stuurde er nog een naar Alex en Jimmy. Nauwelijks twee minuten later begonnen hun gsm's al te zoemen.

'Klinkt bevertastisch! Ik ben er zo!'

'Ik ben er bij! Tot over vijf minuten!'

'Ok! Zal mijn best doen om eens niet te laat te komen ;)'

'Klaar om te gaan, sunshine?', vroeg Jonas. Mila knikte en liet haar hand in de zijne glijden. Hand in hand liepen ze de deur uit.

Een kwartiertje later zaten ze met z'n vijven in wat waarschijnlijk het beste ijssalon van Antwerpen was, elk met hun ijsje voor hun neus. 'Dit is toch echt wel bevertastisch lekker', smulde Charlie, die half verborgen zat achter een reusachtige Dame Blanche. Met extra veel slagroom en chocoladesaus natuurlijk. 'Er hangt wat ijs aan je neus', lachte Jimmy, die zijn liefje een servet aanreikte. Charlie bloosde verlegen en veegde de romige massa  snel weg.

'Laten we nog even naar het park gaan', stelde Mila voor, toen hun ijsjes in hun maag verdwenen waren. 'Klinkt als een plan', antwoordde Charlie, die Jimmy bij zijn hand meetrok en al de deur uithuppelde. 'Die is enthousiast', merkte Mila op. 'Is er een reden om dat niet te zijn', antwoordde Jonas. Hij zwierde Mila met gemak over mijn schouder en liep de deur uit, het lachende gegil  op zijn rug negerend.

Even later waren ze in het park. Charlie en Alex holden meteen naar de fonteinen en begonnen een heus watergevecht. Toen Charlie plagend in Jimmy's richting spetterde, raakte ook hij al snel betrokken in het spel.

Jonas had Mila nog steeds vast. 'Zet me neer, Van Loo', commandeerde Mila speels. Jonas zette Mila braaf weer met haar beide voeten op de grond, maar hield zijn beide armen nog steeds stevig om haar heupen heen geslagen. 'Ik wil nu wel een beloning', zei Jonas. 'En wat had meneertje in gedachten?', speelde Mila het spelletje mee. 'Ik weet wel iets. Wat dacht je van een..', begon Jonas, maar hij kon zijn zin niet afmaken want plotseling hadden zijn lippen het wel erg druk. Hij wilde haar terugkussen, maar Mila trok zich al plagerig weer terug. Jonas trok een pruillipje. 'Ik had wel op een grotere beloning gerekend', zei hij bijna overdreven zielig. 'Och, het is niet goed genoeg voor Van Loo', plaagde Mila hem. Jonas schudde grijnzend zijn hoofd. Maar het duurde niet lang meer, want Mila's lippen smeekten al weer om die van hem.

'Ik ben echt blij dat Jila weer een koppel is', glimlachte Charlie, doelend op Jonas en Mila die een beetje verder nog steeds aan het kussen waren. 'Ik ben vooral blij dat Chimmy weer terug is', fluisterde Jimmy in haar oor. Charlie draaide zich naar hem toe en drukte haar lippen op de zijne.

En Alex? Die had net de verassing van zijn leven achter de rug. Jules was zonder enige waarschuwing opgedoken in het park, nadat hij bijna drie weken met zijn moeder teruggekeerd was naar Amerika om zijn familie te bezoeken. Alex was eerst in de lucht gesprongen van schrik, hij had zijn liefje namelijk pas overmorgen terug thuis verwacht. Maar daarna gaf hij hem meteen een dikke knuffel.

Alle koppeltjes waren weer bijeen, de zomer zag er weer rooskleurig uit. Nu zouden ze misschien eindelijk een zomervakantie kunnen doorbrengen zonder zorgen en gewoon eens kunnen genieten van hun vrijheid zoals iedere andere normale tiener.

Over een paar weken zouden ze weer achter de schoolbanken zitten, maar eerst hadden ze nog een maar zonovergoten weken vol vrijheid voor de boeg. De eerste weken van de vakantie waren hen ontnomen, maar ze waren stuk voor stuk vastbesloten om de laatste weken geweldig te maken. Want ja, de tijd vliegt.