Wat vliegt de tijd!

16 ~ de geesten

Zaterdag 15 juli

De centrale gang achter de grote poort van het DAM was volledig in duister gehuld. Jimmy kon amper iets zien toen hij door de kleine raampjes naar binnen staarde. Door het zwakke zonlicht dat in de late namiddag nog naar binnen viel, was het nog net mogelijk om de silhouetten te onderscheiden van de bekende rood-gele kluisjes. 'Weet je zeker dat we dit moeten doen?', vroeg Jimmy angstig. Hij was nog steeds niet echt gek op inbreken, wat de Ghost Rockers ondertussen toch al enkele keren gedaan hadden. En wat ze ook nu weer zouden gaan doen. 'Het is de enige manier om contact te leggen met de geesten. We moeten naar de kelder. En die bevind zich nu eenmaal onder het DAM', zei Charlie, die al een haarspeldje uit haar bruine haren tevoorschijn haalde en aan Mila gaf. Nadat die enkele minuten in het slot prutste, sprong het met een zachte klik open. Mila grijnsde en duwde de deur verder open. 'Staat het alarm niet meer aan?', vroeg Jimmy, nog steeds niet helemaal overtuigd. 'Laten we hopen van niet', plaagde Jonas, terwijl hij zijn hem vriendschappelijk op de rug klopte. 'Kom op, we gaan naar beneden', zei Alex. 'Ik heb geen zin om in de vakantie lang in het schoolgebouw rond te hangen.', 'Volledig mee eens', antwoordde Jimmy. 'Anders kunnen we nu meteen weer gaan?' Maar zijn protest haalde niet veel uit, Jonas sleurde hem gewoon aan zijn arm mee. 

Alex zwaaide de deur open en ademde de muffe kelderlucht in. 'Ik haat school in de vakantie, maar het is wel leuk om hier terug te zijn', zei hij terwijl hij zich in de oude zetels liet vallen. 'Kom, we gaan spelen', zei Mila die al bij de microfoon al weer op zijn plek gezet had. Omdat ze nog maar net terug thuis waren, hadden ze ook de instrumenten nog niet opnieuw in de kelder gezet. 'We mogen straks wel niet vergeten om de instrumenten weer mee te nemen. Als Van der Donck toevallig eens in de kelder komt kijken en ze ziet die instrumenten hier staan, dan zijn we er geweest', zei Jonas. De anderen knikten. Dat was waar. 

Toen iedereen zijn plek achter zijn instrument weer ingenomen had, begon Mila te spreken. 'Freebirds?', vroeg ze, niet wetend of de geesten er nog waren. 'We hebben jullie hulp nodig. Kunnen jullie ons tips geven over wie RDC zou kunnen zijn?' Enkele seconden lang gebeurde er niets. Het was zo stil in de kelder dat je een speld kon horen vallen. Toen begonnen ze te spelen. Eerst Charlie, dan Jimmy en tenslotte Jonas. Als laatste viel Mila in met haar heldere stem. 

Het refrein dat door de kelder klonk, was maar al te bekend voor de vijf vrienden. Het was het refrein van een nummer dat ze in hun eerste jaar van de geesten gekregen hadden. Het refrein van 'Jij was mijn vriend'. Na het refrein verdwenen de geesten echter al weer uit de oude instrumenten. 'Waarom krijgen we dit nummer opnieuw? En waarom enkel het refrein?', vroeg Jonas zich hardop af. 'De vorige keer betekende het dat de Freebirds verraden waren door Rocco Kent, iemand die ooit hun vriend was. Volgens mij betekent het dat RDC iemand uit onze omgeving is, iemand die we goed kennen!', redeneerde Jimmy. 'Dat klinkt wel logisch', zei Jonas, maar hij had nog steeds geen flauw idee wie dat dan in hemelsnaam zou kunnen zijn. Hij wilde dat net in de groep gooien, toen Mila hem voor was. 'En wie zou dat dan in hemelsnaam kunnen zijn?', vroeg ze vertwijfeld. 'Ik heb geen idee', zei Charlie. Ze hing haar basgitaar weer in de staander en liep naar de kast. Daar bewaarden ze alle liedjesteksten van de nummers. Na even zoeken haalde ze een gekreukt blad boven, waar bovenaan in grote letters 'Jij was mijn vriend' op gekrabbeld stond. 

Ze zetten zich allemaal in de zetels en gaven het blad met de tekst aan elkaar door. 'Ik vind echt niets bruikbaars in heel dat nummer', zuchtte Alex. 'Ik ook niet', antwoordde Jimmy al even mismoedig. 'Ik ga naar huis. Het is ondertussen al keilaat. Veel meer kunnen we toch niet doen vandaag. Morgen zoeken we verder', zei Mila voor ze door de kelderdeur verdween, met de anderen in haar kielzog. Algauw was de oude repetitieruimte weer in volledige duisternis gehuld en had het zijn mysterieuze sfeer al weer terug. Niets wees erop dat er zonet vijf tieners met geesten gespeeld hadden. En er was al helemaal niets dat er op wees dat dit zich in de toekomst nog zou herhalen.