Wat vliegt de tijd!

3 ~ de kunst van je spullen netjes opbergen

Zondag 2 juli

Charlie huppelde vrolijk hun geheime repetitieruimte binnen. De andere bevers waren er al, op Alex na dan. Typisch. De opgewonden sfeer hing duidelijk voelbaar in de lucht. Morgen was het zover. Morgen vertrokken ze op tour! Vandaag werden alle instrumenten dus al in het tourbusje geladen, zodat ze morgen voor dag en dauw op weg zouden kunnen gaan. Het was nu alleen nog even wachten op Alex, die zoals gewoonlijk nog lang niet ten tonele verschenen was en helaas ook in het bezit was van de sleutels van het tourbusje, omdat hij als enige van de vijf Ghost Rockers al oud genoeg was om zijn rijbewijs te halen. 

Maar goed, een kwartiertje later besloot Alex om aan te komen en konden ze dus beginnen. Jimmy sleurde onderdelen van zijn drumstel naar boven via de gammele trap, op de voet gevolgd door Alex. Charlie had haar basgitaar al ingepakt en sleurde die nu samen met haar versterker en een hoop draden naar hun busje. Onderweg struikelde ze nog net niet omdat een van de draden rond haar voet was blijven haperen.  Orde was ook nooit haar sterkste punt geweest. 

Jonas en Mila waren wat slimmer. Mila schoof haar micro zoveel mogelijk in elkaar, zodat hij veel compacter was om mee te nemen. Samen met Jonas rolden ze al hun kabels zorgvuldig op, zodat ze niet in de knoop zouden raken, en ze borgen ze veilig op onderaan het vakje van de versterker van Jonas. Met de versterker in zijn handen en zijn geliefde gitaar op zijn rug, liep Jonas op zijn gemak naar boven, op zijn hielen gezeten door Mila met haar microfoon. Op die manier hoefden ze slechts 1 keer te lopen!

In de centrale gang stootten ze op Jimmy, die al weer gehaast naar de kelder liep om de volgende delen van zijn drumstel te gaan halen. Ze dropten hun spullen in de kofferbak van het Ghost- Rockersbusje. Alex keek hun verbaasd aan. 'Wacht even, hoe krijgen jullie in godsnaam al jullie spullen in één keer dragen naar boven?! Ik moet al mijn kabels en het onderstel van mijn keyboard nog hierheen slepen!', merkte Alex verontwaardig op. 'Tja... hoe zal ik het zeggen? De kunst van je spullen netjes opbergen,' antwoordde Jonas doodserieus. Hij gebaarde erbij theatraal met zijn handen. Alex keek verslagen naar de grond. Jonas en Mila lagen in een deuk van het lachen, maar besloten om dan toch hun vrienden maar te gaan helpen. 

Een uurtje later zaten alle instrumenten, versterkers, kabels, muziekstaanders en weet ik veel wat nog allemaal goed opgeborgen in het veel te kleine busje. Het was proppen geweest om alles er in te krijgen, maar uiteindelijk was het toch gelukt. 

'Tot morgen! Ik heb echt bevertastisch veel zin in onze tour!', gilde Charlie. Ze omarmde haar vrienden en vertrok niet veel later naar huis samen met Jimmy. Ook Alex ging al door. 'Sorry, guys! Mijn ouders wilden er nog een gezellige avond van maken, met dat we dan een paar weken weg zijn. Ik zie jullie morgen', zei hij nog voor ook hij vertrok. Jonas en Mila bleven in stilte naast elkaar staan. 'Ik moet dan ook maar eens vertrekken. Ik moet nog steeds beginnen met inpakken', doorbrak Mila na een paar minuten het gênante stilzwijgen. 'Jij bent ook op tijd', lachte Jonas, 'maar ik help je anders wel even.' 'Graag', ging Mila op zijn aanbod in.

Ze trok een oude reiskoffer van onder haar kast vandaan en nadat ze het stof er even afgeschud had, smeet ze het ding open op haar bed. 'Enig idee wat voor weer ze voorspellen', vroeg Mila aan Jonas. Zelf hield ze zo'n dingen nooit in de gaten. Ze was echt het type meisje dat gewoon iets willekeurigs uit haar kast pakte, ondanks regen of zonneschijn. Het maakte haar allemaal niet zoveel uit. 'Warm, waarschijnlijk. Maar neem toch maar een trui en een lange broek mee', antwoordde Jonas. Zijn valies was al volledig ingepakt, met behulp van Tori. Zijn moeder had zijn valies minstens drie keer nagekeken. Ach, zo had hij tenminste alles mee. Zelf was hij al enkele dingen vergeten.

Mila begon kleren uit haar kast te halen en gooide de stukken die ze wilde meenemen achteloos op haar bed. Jonas bekeek het tafereel hoofdschuddend. Hij begon de kleren zorgvuldig op te vouwen en plaatste ze netjes in haar valies. Toen Mila zich omdraaide om haar kleren in te pakken, zag ze verbaasd dat het al voor haar gedaan was. Jonas stond er bij met een schaapachtig glimlachje. 'Dankje', bloosde Mila. 'Wil je iets drinken?', vroeg ze over haar schouder terwijl ze al naar de keuken liep. Ze wachtte niet eens op een antwoord, maar pakte al twee glazen uit de kast. Ze wist toch al zeker wat het antwoord zou zijn. Jonas bedankte haar met één van zijn stralende glimlachen en ze kletsten er vrolijk op los terwijl het buiten langzaam donker werd.

 Het laatste zonlicht was bijna achter de horizon verdwenen en de maan stond al op zijn post om de nacht te verlichten toen Jonas plots op de klok keek. 'Oh nee. Is het echt al zo laat? Ik moet nu echt wel naar huis', zei Jonas. Hij stond op en pakte zijn jas. 'Tot morgen', zei hij toen ze aan de deur stonden. Hij sloeg zijn armen nog eens om haar heen in een vriendschappelijke knuffel. Alhoeel, ze bleven wel erg lang staan. Toen ze na en paar minuten toch loslieten keek Mila Jonas recht in zijn ogen aan. Langzaam bogen ze voorover tot hun lippen op enkele luttele centimeters van elkaar bleven hangen. Nee, dit is niet juist, schoot er door Mila haar hoofd. Ze week de bijna-kus af door hem nog een laatste knuffel te geven. 

Waarom probeerde ik haar nu toch te kussen? Het is niet juist. We hebben alle twee een lief! Maar Jonas kon het gevoel dat hij had toen hij haar wilde kussen niet negeren. En hij baalde dat ze niet gekust hadden. 

--

Morgen vertrek ik op reis voor iets meer dan een week, dus ik kan niet garanderen dat er iedere dag een update volgt. Het hangt een beetje af van hoe goed de wifi in ons hotel is.