Wat vliegt de tijd!

17 ~ een stuk blauwe stof

Zondag 16 juli

Mila trapte hard op de pedalen van haar fiets. Ze had het echt veel te warm, de temperaturen van dit anders toch vrij koude landje moesten vandaag niet onderdoen voor het zonnige Frankrijk. Daarom had ze het ook al snel te warm in haar salopette en haar typische Mila-muts hielp ook niet veel bij de situatie. Ze fietste echter goed door omdat ze op weg was naar Park Spoor Noord waar ze met haar vrienden afgesproken had. Ze zouden vandaag hun zoektocht naar de mysterieuze leider van het Zwarte Oog verder zetten, en ze waren het er unaniem over eens dat het veel te warm was om binnen te gaan zitten. Daarom zouden ze naar het park gaan, ondertussen toch al bekend terrein voor de vijf.

Toen Mila bij de afgesproken plek aankwam, was er nog geen enkele andere bever te bespeuren. Ze was nog ruim tien minuten te vroeg. Voor niets zo hard gefietst in deze hitte, dacht Mila vermoeid. Ze parkeerde haar fiets tegen een boom en ging languit in het gras liggen, handen onder haar hoofd en ogen gesloten. De warme zonnestralen voelden zalig op haar gezicht. Bijna dommelde ze in terwijl ze in het zalige zonnetje op haar vrienden wachtte.

Plots schrok ze echter op omdat de zonnestralen op haar gezicht plots wegvielen. Haar ogen vlogen open, maar die werden al snel weer in hun zicht belemmerd door een zwarte doek die ervoor geduwd werd. Ze voelde een harde klap toen haar hoofd bruusk weer tegen de grond geduwd werd. Ze begon al duizelig te worden toen ze een doek voor haar neus en mond gedrukt kreeg. Mila dacht dat die er gewoon voor moest zorgen dat ze niet om hulp kon schreeuwen, toen ze licht in haar hoofd werd van een vreemde geur. Haar hersenen draaiden op volle toeren om te ontrafelen door welk gevaar ze gevangen werd. En dat schoot het haar opeens te binnen. Chloroform! Er zat verdovend middel op die doek! En toen werd alles zwart.

-

Jimmy en Charlie kwamen hand in hand aan op de afgesproken plek. 'Zo te zien is Mila hier al', zei Jimmy, doelend op haar fiets die nog steeds tegen de boom stond. 'Haar fiets is hier al, maar waar is de mutsbever zelf?', vroeg Charlie zich hardop af. Ze had geen tijd om er verder over na te denken, want Alex en Jonas kwamen nu ook al aangefietst. 'Hey jongens! Is er Mila er nog niet?', begroette Alex hen. 'Ze zou er wel moeten zijn', antwoordde Jimmy, wijzend op de fiets van hun zangeres, 'maar we hebben geen idee waar.' Jonas was ondertussen afgeleid en liep het grasveld op. Een stuk blauwe stof had zijn aandacht opgeëist. Hij raapte het ding van de grond en herkende het al snel als de bekende muts van zijn beste vriendin. 'Mila is hier zeker geweest, maar volgens mij is ze hier niet vrijwillig weggegaan. Waarom zou ze anders haar muts laten slingeren?', zei Jonas. Hij keek zijn vrienden een voor een aan en zag dat ze allemaal tot dezelfde verdenking kwamen. Mila was ontvoerd door het Zwarte Oog.