Wat vliegt de tijd!

22 ~ operatie bever (2)

Vrijdag 21 juli

Het was nog maar zeven uur in de ochtend toen de vrienden de politie de weg wees naar het verlaten huis. Gisterenavond hadden ze nog enkele uren op het politiebureau gezeten. Ze hadden alles uitgelegd aan het politieteam en die hadden op hun beurt een plan van aanpak verzonnen en het de vrienden meegedeeld. Ze waren het er over eens dat het beter zou zijn als Roger niet in het gebouw zou zijn op het moment dat ze zouden proberen om Mila en Charlie vrij te krijgen. Daarom wilden ze of vroeg in de ochtend gaan, of laat in de avond. Maar omdat Jimmy, Jonas en Alex nu eenmaal zeer ongeduldig waren, hebben ze er maar voor gekozen om het vroeg in de ochtend te doen. 'Daar is het', wees Jonas, die vooraan in de combi zat. Ze parkeerden ongeveer 100 meter van het huis vandaan, volledig uit het zicht. De politie wilde geen risico's nemen. Het politieteam bestond uit 10 gewapende agenten, onder leiding van agent Tom. Ze stapten uit de combi en liepen naar een plek achter een muurtje, waar je het huis makkelijk kon bespieden zonder dat ze je in de gaten kregen. 'Oké, jongens. Jullie wachten hier', beveelde agent Tom. De drie tieners knikten braaf. Ze wilden niets doen dat het team zou kunnen verhinderen hun meisjes te bevrijden. 'Euhm... volgens mij hebben we een probleem', meldde Jimmy. Agent Tom, die al weer wilde weglopen, draaide zich met een ruk terug om. Ook hij keek nu in de richting van het huis en zag iets dat voor veel problemen zou kunnen zorgen. Roger liep de korte oprijlaan op en stapte door de voordeur naar binnen. 'Verdorie', vloekte de agent. 'Ik ga overleggen met de anderen wat we moeten doen', zei Tom voor hij wegliep.

Tien slopende minuten lang wachtten de vrienden tot de agenten een besluit hadden genomen. 'Hopelijk gaat het nog door', bracht Jimmy hun grootste angst van het moment onder woorden. Jonas knikte zwijgend. Zijn keel zat dicht van de stress.

Na het verschrikkelijke wachten kwam agent Tom uiteindelijk weer bij hen. 'Het gaat door. Over vijf minuten vallen we het huis binnen', zei hij. 'Jullie moeten echt wel hier wachten en mogen ons onder geen enkele omstandigheid achternakomen, begrepen? Dit wordt wel een stuk gevaarlijker dan we gedacht hadden.' De jongens knikten gewillig. Als Charlie en Mila maar snel weer bij hen zouden zijn.

De agenten renden hun schuilplaats uit en liepen met hun geweren schietklaar zo snel ze konden naar het oude gebouw. Jonas hield zijn adem in. Als dat maar goed kwam.

Vanaf hun plek achter het muurtje zagen ze hoe de vermolmde voordeur werd ingebeukt en de eerste agent liep al naar binnen. Ze hoorden een hoop geschreeuw toen de agenten het hele huis doorzochten. Jimmy slaakte een enorme vreugdekreet toen Charlie al na enkele minuten veilig en wel naar buiten gebracht werd, begeleid door een agent die de omgeving constant in de gaten hield. Toen ze bijna bij het muurtje kwamen hield Jimmy het niet meer uit en liep hij al naar haar toe. Charlie schrok toen ze hem zag, maar al snel liep ze ook zijn kant uit. De twee omhelsden elkaar innig en het zag er niet naar uit dat ze voorlopig nog zouden loslaten.

Jonas bleef gespannen naar het gebouw staren. Als Charlie al bevrijd was, waarom was Mila dat dan nog niet? Zijn onrust groeide met de seconde. Waar was Mila?

-

Roger trok haar wild mee naar een kamer op de bovenste verdieping. Hij had de agenten zien aankomen, maar was niet van plan om zich zomaar over te geven. Dat gekke meisje met bruin haar mochten ze van zijn part weer meepakken, die had hij toch enkel maar gegijzeld om de Ghost Rockers nog verder kapot te maken. Het ging hem vooral om Mila, hij zou zich niet overgeven voor hij haar had meegesleurd in zijn ondergang. 'Waar breng je me naartoe?', gilde Mila, verstijfd van doodsangst. 'We zijn op weg naar gerechtigheid', snauwde Roger.

Hij smeet haar bruut neer in hoek van de stoffige kamer en trok de touwen rond haar polsen nog strakker aan, strakker dan ze ooit voor mogelijk had gehouden. Mila voelde hoe het bloed in haar slagaders afgesneden werd. Pestend trapte hij haar hard in haar maag.

'Laat me vrij! Waarom doe je me dit aan?!'  'Meisje toch. Dit gaat helemaal niet om jou! Het is zoveel groter dan jij beseft!'  Roger liep de kamer door en haalde een vlijmscherp mes tevoorschijn uit een van de laatjes van  een gammele kast in de hoek. Het lemmet glansde in het vage maanlicht dat door een vuil raampje de kamer wist te verlichten. 'Nee! Alsjeblieft! Doe het niet!' Ze huilde. 'Ach... Wat vliegt de tijd... Het lijkt pas gisteren dat ik haar vermoordde. En nu ga jij haar achterna!' En met die woorden werd het vlijmscherpe staal tegen de weke huid van haar hals gezet.

Voor hij het mes in haar zachte hals drukte, staarde hij haar recht in de ogen. Hij zag pure doodsangst in de hare, zij zag alleen bloeddorst in die van hem. 'Jouw moeder heeft me mijn ondergang gekost. Tien jaar geleden pleegde het Zwarte Oog een belangrijke overval. Jouw moeder was getuige, en door haar toedoen belandden enkele van onze trouwste leden jarenlang in de gevangenis. Waaronder ikzelf. Gelukkig hadden die achterlijke agenten nog geen idee van onze machtige organisatie. Maar goed, na een paar jaar kon ik uiteindelijk vervroegd vrijkomen. Maar die verspilde jaren in de gevangenis waren verschrikkelijk. En jouw lieftallige mama heeft er voor gezorgd dat ik daar zat. En dus heeft ze moeten boeten.' 'Jij hebt mijn moeder vermoord?!' Mila was buiten zichzelf van woede. 'Inderdaad. En dat dochtertje van haar heeft het Zwarte Oog ondertussen ook al veel te veel last bezorgd. En dus mag ze haar mama gaan vergezellen.' Roger drukte meedogenloos het mes in haar huid.

Mila voelde een warm straaltje bloed naar beneden lopen. Ieder moment kon het gedaan zijn met haar. Haar leven leek zich in een sneltempo vooe haar ogen af te spelen.

Haar moeder.
Haar vader.
Haar vrienden op straat.
Het DAM.
De Ghost Rockers.
Jonas. De jongen waarvan ze met heel haar hart hield.

Het werd zwart.

Agenten stormden de kamer binnen en richtten hun geweren op Roger. Die keek verslagen in hun richting en tilde zijn handen omhoog. Het mes klaterde met veel kabaal op de grond. De agenten sloegen hem in de boeien en sleurden hem de kamer uit. Mila werd door agent Tom overeind geholpen. Ze leunde zwaar op zijn schouder toen ze naar buiten gingen.

Jonas keek toe hoe Roger hardhandig een politiecombi in geduwd werd en meteen weggebracht werd. Er stonden hem vele jaren gevangenis te wachten. 'Mila!' Alex' vreugdekreet haalde hem uit zijn gedachten. Hij draaide zijn hoofd met een ruk opzij en zag eindelijk het meisje waar hij zo van hield. Alle aanwijzingen van de agenten negerend, liep hij naar haar toe. Agent Tom liet haar los en Mila strompelde naar Jonas toe. Die nam haar meteen in zijn armen en drukte zijn lippen zonder waarschuwing op de hare. Tot zijn grote vreugde reageerde Mila meteen. "Jila" was weer herenigd.

'Kom op, we gaan jouw eens verzorgen', zei Jonas na de kus. Hij tilde Mila op alsof ze evenveel woog als een veertje en liep met haar naar de ambulance die ook al ter plaatse gekomen was.

Mila bleef de hele tijd naar Jonas staren terwijl een verpleegkundige de wond in haar nek behandelde. Jonad zette zich naast haar en drukte een kus op haar haar. Hij was gewoon zo ongelofelijk blij dat hij eindelijk zijn meisje terug bij hem had.

📄✏☺