Wat vliegt de tijd!

20 ~ betrapt

Woensdag 19 juli

Jimmy drukte radeloos keihard op deurbel. Een nog slaperige Jonas deed open. 'Jimmy? Wat doe jij hier zo vroeg?', geeuwde hij. 'Het is al negen uur, slaapkop. Maar bon, dat doet er nu niet toe. Charlie is volgens mij ook al vermist. Gisterenmiddag zou ze naar mij toe komen, maar ze was er niet. Haar moeder heeft haar sinds gisterenochtend ook al niet meer gezien en ze neemt haar gsm niet op', somde Jimmy op. Jonas trok de voordeur nu helemaal open en deed teken dat Jimmy naar binnen moest komen. Zijn vermoeidheid was op slag verdwenen en hij was weer klaarwakker en alert. 'Ik bel Alex', zei Jonas, die zijn gsm uit de lader trok. Jimmy knikte. Hij wou er alles aan doen om zijn lief te vinden.

-

Alex keek verbaasd op het schermpje. 'Jonas', gaven de letters weer. Hij fronste. Hij had verwacht dat die wel nog in zijn bed zou liggen op dit 'vroege' uur. Normaal begon die jongen zijn dag niet voor tien uur in de ochtend. Dat lukte moeiteloos in de zomer. 'Jonas? Ben jij al uit je bed, slaapkop?', begroette Alex zijn vriend. 'Waarom noemt iedereen mij slaapkop? Alsof jullie zo vroeg wakker zijn in de vakantie! Maar goed, kun je zo snel mogelijk hierheen komen? We vermoeden dat RDC nu ook al Charlie te pakken heeft.' Alex hapte naar adem. 'Dat meen je niet! Ik ben nu bij opa thuis, maar ik kom er meteen aan!' Jonas kon al niet meer antwoorden, want Alex had het rode icoontje al ingedrukt. 'Sorry opa, ik moet gaan. Je weet wel dat ik verteld had dat Mila verdwenen is?' Roger knikte. 'Charlie is nu ook weg.' 'Ik vind het zo erg voor je, jongen. Ga maar naar je vrienden', antwoordde Roger met gespeeld medelijden. Alex keek zijn grootvader onderzoekend aan. Hij kon zich niet van de gedachte ontdoen dat er iets vreemds aan de hand was met de man. 'Tot later', zei hij nog voor hij door de deur verdween.

Zijn kleinzoon was nog maar net achter de deur verdwenen toen Roger al naar de telefoon greep. 'Hallo? Ja, ik ben het... nee, dat is niet nodig... nee, ze hebben nog geen idee...' Alex was nog in de inkomhal en wilde net de deur  opentrekken, toen hij de stem van zijn opa zachtjes hoorde spreken. Hij wist wel dat het erg ongepast was, maar zijn intuïtie vertelde hem dat hij maar beter even kon gaan luistervinken. Hij geloofde zijn oren niet en nam snel zijn gsm op het gesprek op te nemen. 'Ze weten dat er ene RDC achter zit. De link met mij en het Zwarte Oog hebben ze duidelijk nog niet gelegd!' Roger klonk triomfantelijk. 'Ja... die zitten nog steeds veilig in de kelder. Morgen ga ik weer naar hen toe... Tot ziens' Alex propte zijn gsm snel weg en rende de deur uit, voor Roger door had dat hij daar nog stond en het gesprek gehoord had.

Alex bleef de hele weg rennen en drukte buiten adem enkele keren na elkaar hard op de deurbel. 'Alex?! Wat is er aan de hand? Je bent helemaal uitgeput', zei Jonas. Terwijl Alex zich, nog nahijgend, in de zetel liet vallen, vulde Jonas een glas met fris water. Dankbaar nam Alex het aan. 'Leg nu eens uit wat er aan de hand is', zei Jonas. Alex antwoordde niet, maar liet gewoon de opname spelen. Jimmy en Jonas trokken grote ogen toen ze de stem van Roger herkenden. 'Maar dat is...' Jimmy maakte zijn zin niet af. Alex knikte: 'Dat is inderdaad Roger. Ik hoorde hem bellen toen ik net naar buiten wilde gaan.' Jonas dacht even na. Uiteindelijk nam hij een besluit. 'Morgen gaan we Roger de hele dag schaduwen, zodat we de locatie waar Charlie en Mila zich bevinden kunnen achterhalen. Daarna kunnen we de politie inlichten - misschien geloven ze ons deze keer wel - en een plan bedenken om de meisjes er uit te halen.' 'Ik heb dat zendertje nog liggen, van toen we Pieter Verlinden afluisterden vorig jaar. Dat kunnen we dan ook gebruiken.' Jonas knikte. Eindelijk hadden ze weer wat hoop. Eindelijk was er weer een kans dat ze de meisjes terug zouden zien.