Wat vliegt de tijd!

8 ~ dat kan niet

Vrijdag 7 juli

'Ghost Rockers, nog vijf minuten en dan gaat het doek open', zei de zaalcoördinator. De tieners lieten snel alles vallen weer ze mee bezig waren - in het geval van Charlie mag je het letterlijk nemen - en ze holden naar het podium om hun plaatsen in te nemen. 'Hier zijn ze dan, de Ghost Rockers!', schalde een stem door de boxen toen het zware rode gordijn opengetrokken werd. Vandaag zouden ze hun concert in een heuse theaterzaal spelen. Iedereen vond het echt een geweldige ervaring, zowel publiek als muzikanten om de Ghost Rockers op een andere locatie te zien optreden. Ik hoef waarschijnlijk niet meer te vermelden dat de menigte werkelijk compleet uit zijn dak ging. Op het einde wierpen ze zelfs bloemen, tekeningen en schattige knuffelbeertjes naar het podium. Een klein pluizig bruin beertje met een T-shirtje waarop 'I love you' op geschreven stond raakt Jonas vol op zijn hoofd midden in zijn solo. Mila hield het werkelijk niet meer van het lachen. Ze wist als geen ander hoe gênant Jonas het vond als er fans een crush hadden op hem of hem buitengewoon knap vonden en dat hem uitvoerig lieten merken.

Toen ze van het podium liepen hadden ze alle vijf hun handen overvol met cadeautjes. Elk borg zijn stapeltje zorgvuldig op in zijn of haar tas en ze pakten ook de rest van hun spullen in.

'Jullie hebben het weer geweldig gedaan', feliciteerde Robert - de opa van Alex - hen. 'Ik kan helaas niet lang blijven, mijn trein vertrekt al over een uur', vervolgde hij. De  Ghost Rockers keken hem niet-begrijpend aan. Trein? Robert merkte hun blikken op en legde het snel uit. 'Ik vertrek terug naar België.' Alex keek sip naar de grond. Robert klopte hem troostend op de rug. 'We zien elkaar snel terug. Daar ben ik van overtuigd'. En met die woorden was hij de deur al uit.

Eenmaal terug in het huisje gingen de meisjes meteen naar hun kamer. Ze waren doodop en wilden graag nog even rusten voor ze gingen eten. De jongens zouden gaan koken. Dat belooft. Ach, zolang Alex maar niets liet aanbranden zou het vast nog meevallen.

Uit hun niets slaakte Charlie een keiluide gil en Mila sprong zowat een meter in de lucht van de schrik. 'Wat is er?', vroeg ze bezorgd. Charlie huilde hysterisch.

De deur werd opengesmeten en de jongens stormden naar binnen. Jimmy liep meteen naar zijn liefje en trok haar in een troostende omhelzing. 'Wat is er gebeurd?', vroeg hij zachtjes. 'Mijn boekje. Mijn boekje is weg', snikte Charlie. 'Welk boekje?', vroeg Jimmy zachtjes. 'Mijn boekje over Felix. Met alle herinneringen in. Alles wat ik nog van hem weet staat er in, alle herinneringen die we samen meegemaakt hebben. Ook over het ongeluk', snikte Charlie. 'We vinden het wel. Het ligt hier vast ergens', troostte Jimmy.

Jonas, Mila en Alex begonnen meteen met zoeken. De stilte werd alleen onderbroken door af en toe het zachte snikken van Charlie, die not steeds in de armen van Jimmy stond. 'Jongens, ik heb iets', zei Jonas zacht. Hij klonk doodsbang. Mila liep naar hem toe en bekeek het blad papier dat Jonas in zijn handen had. Er stond 1 kleine tekening op.

Een tekening van een logo.

Een wel heel bekend logo.

Een erg angstaanjagend logo.

Het logo van het zwarte oog.

Mila slaakte een doodsbange gil en begon te huilen. Ze had zo gehoopt dat ze van al die gevaarlijke mysteries af waren. Ze was er van overtuigd geweest dat alle leden van het zwzrte oog opgepakt waren. Blijkbaar niet dus. Er was iemand van de organisatie in hun buurt. Heel dicht zelfs. Jonas nam haar beschermend in zijn armen. Hij besefte nog niet half hoe bang ze wel was. Voor haar was dat hele gedoe met het Zwarte Oog nog veel erger geweest, omdat ze zo lang niet geweten was waar de persoon waar ze zoveel van hield was.

'Ik denk dat je boekje gestolen is, Charlie', opperde Alex voorzichtig. Mila huiverde bij de gedachte dat er iemand was die in hun huisje ingebroken had. 'Zijn er nog andere dingen meegenomen?', vroeg Jimmy. Mila doorzocht in sneltempo de hele kamer. Toen ze bij haar tas kwam hapte ze naar adem en moest ze haar best doen om niet opnieuw in huilen uit te barsten. 'Ja,' zei ze gesmoord,'ze hebben nog iets mee. De foto van mijn moeder.' En toen hield ze het niet meer. Honderden tranen rolden over haar rode wangen naar beneden.
'Waarom doen ze zoiets?', vroeg Alex. 'Geen idee.', antwoordde Jonas. Hij hield Mila nog steeds stevig vast.

De jongens sleepten de twee matrassen van de meisjes naar hun kamer. Vannacht zou iedereen in dezelfde ruimte slapen, in de hoop dat ze zich wat veiliger zouden voelen. De sfeer was gespannen. Iedereen was bang voor wat er komen zou. 

Niemand deed een oog dicht. Ze lagen met hun ogen open op hun rug, zwijgend, bang om iemand wakker te maken als die er toch in zou slagen om even te slapen. Meer dan wachten tot de zon de plek van de maan weer zou innemen konden ze niet doen.