Chapter 78.1
Clark
Silence.
Masyadong tahimik sa loob ng bago kong kotse. Binili ko 'to dahil debut ng banda namin.
I couldn't utter a word to start a conversation with her. Para bang biglang unurong ang dila ko. Para bang hindi ko na siya mahawakan ngayon tulad noon.
This girl sitting beside me, she changed. A lot. She became cold hearted, and I knew, I was the one who changed her. Tama naman siya, sinaktan ko siya, so what would I expect? Dahil doon mas lumakas siya.
I regret what I did. I really does, but I didn't do it because I just want to, I did it for a reason. A reason that I couldn't tell her. Lalo na ngayon na ayos na siya. Na masaya na siya. Ayokong sirain siya ulit dahil gago ako, hindi ko siya nagawang ipaglaban, pinangunahan ako ng sakit ng nakaraan. Now I am happy with my career but not contented, pero kung magiging contented ako ay magiging unfair nanaman ako. Masaya ako na sa wakas sikat na ang banda, ganap na akong composer at singer... Natupad ko na ang mga pangarap ko. Or am I?
I cleared my throath.
Nakatingin lang siya sa labas ng bintana. Nakatigil ang sasakyan dahil pula ang stoplight. Napalingon siya sa akin at ngumisi ako.
She rolled her eyes. Mas lalo akong natawa.
"Excuse me, Mr. Mendez, stop staring and please, don't smirk. You looked like a maniac."
Whoa. Did she really said it? Nakakatuwa lang siyang pagmasdan ngayon.
"Ang ganda mo kasi, I couldn't help staring at you." I don't know if I'm flirting with her. With my ex. Or am I? Hindi ko mapigilan. I got jelous everytime she talked to her boyfriend kahit wala na akong karapatan ngayon. I couldn't help it. I want to be friends with her, or win her again, masaya ako kapag kasama siya. Gusto kong makasama siya ulit kaso alam kong malabo nang mangyari iyon. Malabong maging magkaibigan ang mag ex, lalo na sa case namin. Kami ni Yuuri, yes, mag ex kami, may mga pinagsamahan din kami, but no hard feelings. Okay kami noong mag break kami kasi mutual naman ang naging decision namin, isa pa masyado pa kaming bata nang maging kami kaya magkaibigan kami hanggang ngayon. Yuuri's a special friend to me. She knows me better. Alam kong ganoon din si Serene, pero ayoko na siyang saktan.
"Maganda ako, ha? Bakit nagawa mo akong iwan?" She whispered. Hindi ko alam kung sinadya niya ba iyon iparinig sa akin. Sana matagalan pa ang traffic, sa lahat ng traffic jam ngayon lang ako natuwa kasi kasama ko siya, kahit batuhan niya ako ng kung ano-anong maaanghang na salita. It doesn't matter anyway, as long as I can look at her pretty face, as long as I can smell her. As long as I can see her. "But nah, atleast I found someone better than you. Thanks to you." She whispered again.
I teased her. Humawak ako sa dibdib ko na tila nasaktan, when in fact, it was the truth. "You can say it to me directly, Ms. Flores. Just so you know." I said, still smiling.
"Will you please stop smiling?"
"Is smiling a crime? If yes, then I'll smile often, lalo na kung makukulong ako diyan sa puso mo." I wanted to bite my tongue. Kung ano anong pinagsasabi ko ngayon. I'm just so happy to the point na nagagaya ko na ang mga banat ni Patrick. F*ck. Akala ko makakatanggap ako ng palo o kung anong salita mula sa kaniya, pero mali ako. Tumawa siya.
And by seeing her smile, her smile that never changes, makes my heart pound. Oo na, masyadong babae kung pakinggan pero iyon ang nararamdaman ko.
Regrets.
