Ο Γιατρός κι Εγώ #WSA17

Κεφάλαιο 1: Η καινούργια ζωή μαζί με την κολλητή μου.

-''Ουφ... έσκασα...'' είπε η Στέλλα πιάνοντας την κοιλιά της με τα χέρια της.

-''Κι εγώ... αλλά... το ευχαριστήθηκα''! της απάντησα.

-''Βρε Εύα έφαγες μόνο το μισό''!

-''Συγνώμη, αλλά δεν πεινούσα και πολύ. Εξάλλου είπα για έναν μήνα υγιεινή διατροφή''!

-''Ναι, την είδα την υγιεινή σου διατροφή χτες.. όταν κατάπινες τα σουβλάκια αμάσητα''! είπε με ένα γέλιο.

-''Άλλο αυτό''! της είπα με ένα <<σοβαρό>> και <<αυστηρό>> ύφος.

-''Και δεν καταλαβαίνω, γιατί προσέχεις; Είσαι όμορφη, με καστανόξανθα μαλλιά, πράσινα μάτια, λεπτή μέση και ικανοποιητικές καμπύλες για όλα τα γούστα...'' και μου έκλεισε το μάτι. ''Ενώ εγώ...'' συνέχισε '' είμαι χοντρή''! είπε η Στέλλα στεναχωρημένη όπως πάντα, όταν μιλάει γι'αυτό το θέμα.

-''Δεν είσαι χοντρή, είσαι στρογγυλή. Αυτή ακριβώς την απάντηση είχε δώσει και ο Οβελίξ. Και αυτό είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό  σου που σε κάνει μοναδική''! της είπα σοβαρή όπως πάντα όταν μιλάω για θέματα ευαισθησίας και <<φιλοσοφίας>>. Και συγνώμη... από πότε ο όρος <<αδύνατος>> είχε συνώνυμη την λέξη <<όμορφος>>; Δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω.

Αφού σκέφτηκα αυτά συνέχισα την εισήγησή μου λέγοντας...

''Δεν πρέπει να αισθάνεσαι άσχημα γι'αυτό. Σε όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε''!

-''Ναι.. αλλά όποιος ξένος με βλέπει για πρώτη φορά, κατευθείαν σχολιάζει το σώμα μου''! είπε τσαντισμένη.

-''Είναι όντως πολύ εκνευριστικό. Και γιατί δηλαδή θα πρέπει κάποιος να σχολιάζει τα κιλά σου και όχι τα πλουσιοπάροχα μαύρα μαλλιά σου, ή τα φουντουκί μάτια σου; Με λίγα λόγια, γιατί ο κόσμος πρέπει να σχολιάζει και την παραμικρή λεπτομέρεια''; 

-''Πφφ...'' ξεφύσισε η Στέλλα. ''Ο κόσμος που ζούμε είναι κακός. Θα ήθελα ρε παιδί μου να τρώω τον μουσακά και να τον ευχαριστιέμαι! Και όχι μετά για πέντε ώρες να κλαίω και από τις τύψεις να μου πέφτει το ζάχαρο και να χυμάω στα σοκολατάκια''! 

-''Υπερβολική όπως πάντα. Μην στεναχωριέσαι''! της τόνισα ''Αποδέξου τον εαυτό σου όπως είναι και τότε θα σε αποδεχθούν και οι άλλοι''.

Αφού επικράτησε σιωπή για λίγο...

-''Να σου πω'' και έκανα να σηκωθώ από την καρέκλα ''δεν πληρώνουμε γιατί αν αργήσουμε κι' άλλο θα το χάσουμε''!