Ο Γιατρός κι Εγώ #WSA17

Κεφάλαιο 25: Ξανά μαζί.

Έχει περάσει ένας μήνας από εκείνο το πρωινό του Σαββάτου που γνώρισα την αρραβωνιαστικιά του Κωνσταντίνου. Είχα βρει καταφύγιο στο σπίτι της Στέλλας, γιατί ήξερα ότι θα με ψάξει. Και είχα δίκιο! Με έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο, αλλά δεν του απαντούσα. Δεν του κρατούσα κακία. Απλώς πληγώθηκα. Γιατί μου είπε ψέματα;

Οι γονείς μου με έβλεπαν όλον αυτό τον καιρό ότι δεν ήμουν καλά. Έτσι, αναγκάστηκα και τους είπα την αλήθεια. Επειδή όμως ο μπαμπάς μου με τον Κωνσταντίνο δουλεύουν στον ίδιο εργασιακό χώρο, τον παρακάλεσα να μην κάνει απολύτως τίποτα και ότι θα το κανόνιζα μόνη μου.

Στο Πανεπιστήμιο δεν πήγαινα, μέχρι που άρχισε η εξεταστική. Ήθελα να τον δω. Ήθελα να μου εξηγήσει, αλλά δεν μπορούσα να τον αντικρίσω. Φοβόμουν την απόρριψη, τον χωρισμό.

Μια μέρα που έγραφα Κοινωνιολογία, ήρθε στο στέκι που του είχα πει ότι έχω με τις φίλες μου. Πήγε να μου μιλήσει, όμως εγώ τον διέκοψα λέγοντάς του ότι το μόνο που σκεφτόμουν εκείνη την περίοδο ήταν η εξεταστική. Γι'αυτό του πρότεινα να κάνουμε ένα <<διάλειμμα>> για έναν μήνα, όσο θα διαρκούσε δηλαδή η εξεταστική. Ο Κωνσταντίνος δεν το δέχθηκε αυτό στην αρχή, όμως τελικά τον έπεισα και έκανε αυτό που του ζήτησα.

Η εξεταστική είχε τελειώσει εδώ και έξι μέρες και σε μια εβδομάδα θα ερχόντουσαν τα Χριστούγεννα. Δεν έχω δει ακόμα τον Κωνσταντίνο, αλλά απ'ότι φαίνεται σήμερα δεν θα μπορέσω να τον αποφύγω.

Είμαι στο νοσοκομείο, γιατί πριν λίγες μέρες είχα κάνει κάτι βιοχημικές εξετάσεις και περιμένω να έρθει ο μπαμπάς μου για να μου τις δείξει.

-''Εύα''! άκουσα μια φωνή να με φωνάζει. Το πρόβλημα ήταν ότι ήξερα ποιανού η φωνή ήταν. Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα τον Κωνσταντίνο να στέκεται μπροστά μου. Ήταν διαφορετικός με την ιατρική ρόμπα που φορούσε. Τον έκανε πιο σοβαρό, πιο κομψό και πιο ελκυστικό..... Σηκώθηκα από την καρέκλα και του μίλησα.

-''Γεια'' είπα σιγανά.

-''Τι κάνεις εδώ''; με ρώτησε ανήσυχος.

-''Περιμένω τον μπαμπά μου για να μου φέρει κάτι εξετάσεις''.

-''Μάλιστα'' και έβγαλε τα χέρια του από τις τσέπες του. 

Η αλήθεια είναι ότι μου έχει λείψει πάρα πολύ. Θέλω να τον αγκαλιάσω, να τον φιλήσω. Όμως... πρέπει να συγκρατηθώ.

''Εύα είναι ανάγκη να σου μι...'' δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει, γιατί η φωνή του μπαμπά μου κάλυψε την δική του.