Ο Γιατρός κι Εγώ #WSA17

Κεφάλαιο 9: Μία ευκαιρία για την Στέλλα.

-''Γεια μαμά, γεια μπαμπά. Τα λέμε''! χαιρέτησα τους γονείς μου.

-''Στο καλό κοριτσάκι μου'' μου είπε η μαμά.

-''Να προσέχεις πριγκίπισσα μου''! με αποχαιρέτησε ο μπαμπάς μου. Για την ακρίβεια ο χαζομπαμπάς μου.

Βλέπεις, ήμουν το μοναχοπαίδι τους. Και ήμουν και κορίτσι. Και τύχαινε να είχα ένα πρόβλημα υγείας από μωρό. Γι'αυτό με είχαν καλομάθει πάρα πολύ... Εντάξει... δεν ήταν και κολλημένοι από πάνω μου, να μην γίνομαι υπερβολική. Απλώς, θέλουν και αναζητούν το καλύτερο για εμένα. Θα μου πεις... ποιος γονιός δεν θέλει το καλύτερο για το παιδί του; 

Μετά από αρκετά λεπτά, κατέβηκα από το λεωφορείο και μπήκα μέσα στο Πανεπιστήμιο. Από χτες, μαζί με τις φίλες μου, ψάχναμε να βρούμε ένα μέρος δικό μας, για εμάς, που θα συζητάμε και θα λέμε τις δικές μας βλακείες στα διαλείμματα. Ευτυχώς, βρήκαμε... Το στέκι μας! Ήταν ένα παγκάκι απομονωμένο και παλιό, ανάμεσα σε κάτι κολόνες. Μπορούσε να το δει ο οποιοσδήποτε, απλώς έπρεπε να το παρατηρήσει πολύ καλά. Κατευθύνθηκα προς τα 'κει και τα κορίτσια καθόντουσαν ήδη στο παγκάκι. Ευτυχώς που και οι τρεις μας ξεκινούσαμε κάθε μέρα το μάθημά στις 8:00 το πρωί, εκτός από τις Δευτέρες, σύμφωνα με το τελικό πρόγραμμα, γιατί τις Δευτέρες η Βαλεντίνα θα το άρχιζε στις 11:00.

-''Καλημέρα''! με καλημέρισε η Βαλεντίνα, μόλις έφτασα κοντά τους.

-''Καλημέρα Ευάκι'' με καλημέρισε και η Στέλλα.

-''Καλημέρα κοριτσάκια! Τι κάνετε'';

-''Μια χαρά'' απάντησε η Βαλεντίνα.

-''Να σου πω...'' ξεκίνησε να λέει η Στέλλα ''χθες το απόγευμα σε έπερνα τηλέφωνο. Γιατί μου το έκλεινες'';

-''Δεν στο έκλεινα. Απλώς απενεργοποίησα το κινητό μου'' της απάντησα.

-''Γιατί'';

-''Που να σου εξηγώ τώρα...''

Και ακούσαμε το κουδούνι να χτυπά.

Μόλις σηκωθήκαμε όρθιες και περπατήσαμε ούτε πέντε βήματα, πέρασε από μπροστά μας ο Γεωργαντόπουλος. Με πρόσεξε και μου είπε χαμογελώντας...

-''Καλημέρα''.

-''Καλημέρα σας'' του είπα και εγώ και συνέχισε τον δρόμο του. Νομίζω ότι κοκκίνισα λιγάκι....

-''Ααα... Μωρή! Γι'αυτό δεν μου απαντούσες χθες''; με ρώτησε η Στέλλα μ'ένα τεράστιο χαμόγελο.

-''Λες βλακείες! Ότι θες σκέφτεσαι! Στο επόμενο διάλειμμα θα μάθεις τι έγινε και εσύ και η Βαλεντίνα'' και πήγαμε προς τις τάξεις μας.