Ο Γιατρός κι Εγώ #WSA17

Κεφάλαιο 12: Τυχαίο; Δεν νομίζω.

-''OH MY GOD''! άρχιζε να φωνάζει η Στέλλα χοροπηδώντας.

-''Σκάσε παιδάκι μου''! της ψιθύρισα και την τράβηξα από το χέρι για να καθίσει στο παγκάκι μας.

-''Εύα.. όλα αυτά που μας διηγήθηκες ήταν τόσο... τόσο... υπέροχα''! είπε ενθουσιασμένη η Βαλεντίνα.

-''Εγώ δεν μπορώ να το πιστέψω''! τσίριξε η κολλητή μου και με αγκάλιασε. 

-''Στέλλα... θα με... πνίξεις...'' της είπα, γιατί δεν μπορούσα να ανασάνω. Έτσι, πήρε τα χέρια της, τα οποία ήταν τυλιγμένα γύρω από την πλάτη μου, από πάνω μου.

-''Τελικά, την τσάντα την βρήκες''; ρώτησε η Στέλλα.

-'' Όχι! Και εκεί μέσα είχα το πορτοφόλι μου''!

-''Είχες λεφτά''; ρώτησε ανήσυχη η Βαλεντίνα.

-''Είχα την ταυτότητά μου και τα κλειδιά του σπιτιού μου! Τώρα... πρέπει να βγάλω καινούργια. Αλλά ξέρεις κάτι... Εκείνη την ώρα δεν σκεφτόμουν την τσάντα, αλλά τον Κωνσταντίνο''. αναστέναξα.

-''Ευάκι μου... Είσαι πολύ τυχερή''!

-''Στέλλα... δεν σημαίνει ότι είναι ερωτευμένος μαζί μου, επειδή με έσωσε. Άλλωστε, το είπε και ο ίδιος, ο καθένας θα το έκανε αυτό'' είπα μ'ένα λυπημένο ύφος.

-''Συγνώμη, εσύ τι περίμενες; Ότι θα σου έκανε ερωτική εξομολόγηση μέσα στο σπίτι σου, με τους γονείς σου τριγύρω σας; Εύα... Δεν υπάρχουν τέτοιοι άντρες στις μέρες μας, και δεν το λέω αυτό μόνο και μόνο επειδή σε έσωσε από σίγουρο βιασμό, αλλά και επειδή όσες φορές έχετε συναντηθεί σου μιλάει γλυκά, ευγενικά, λες και σε ξέρει χρόνια''!

-''Εύα και εγώ αυτό πιστεύω. Πρέπει κάτι να κάνεις, κάτι να του πεις''! είπε με πείσμα η Βαλεντίνα.

-''Κορίτσια δεν ξέρω... Όταν με κοιτάζει, παρατηρώ μία περίεργη λάμψη στα μάτια του, σαν να περιμένει με ανυπομονησία την επόμενη μου λέξη, σαν να κρέμεται από τα χείλη μου'' ξεκίνησα να λέω  ''Ξέρω τι αισθάνομαι γι'αυτόν. Το μόνο που με εμποδίζει να κάνω το επόμενο βήμα, είναι ότι δεν ξέρω τι αισθάνεται αυτός για 'μένα''.

-''Γλυκιά μου, κάνει μπαμ! Ο τύπος την έχει πατήσει μαζί σου! Και στο να τα φτιάξετε, βοηθάει πολύ... η μοίρα''! είπε η Στέλλα, λέγοντας την λέξη μοίρα μ'έναν τραγικό τόνο στην φωνή της.

-''Τι εννοείς''; ρωτήσαμε με μια φωνή εγώ και η Βαλεντίνα.

-''Δεν καταλαβαίνεται; Εύα, αν ο Θεός δεν ήθελε να είστε μαζί, τότε δεν θα είχατε γνωριστεί ποτέ! Ή θα είχατε συναντηθεί μία φορά και μετά... τέλος! Νομίζεις ότι είναι τυχαίο όλο αυτό που συμβαίνει; Μία η γνωριμία σας, μία που έπεσε απάνω σου, μία η βόλτα σας στην παραλία και τώρα... σε έσωσε! Και δεν σε ξέρει καν! Φαντάσου να τα είχατε; Τι άλλο θα έκανε για 'σένα; Αχχ.. Παίζει να έχεις δίκιο. Μπορεί όντως να είναι το άλλο σου μισό! Είναι τόσο ρομαντικό''! έλεγε η κολλητή μου, ενώ είχε βουρκώσει.