Ο Γιατρός κι Εγώ #WSA17

Κεφάλαιο 6: Η δουλειά μου είναι η ζωή μου.

Κωνσταντίνου POV:

Μπήκα μέσα στο ιατρείο που μου είχε παραχωρήσει ο Πρύτανης, μια αίθουσα σχετικά μικρή, και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Άφησα την μαύρη ιατρική μου τσάντα πάνω στο γραφείο και ξεφύσησα. Για ποιον λόγο ένιωθα υπερβολική ζέστη; Νόμιζα ότι δεν μπορούσα να ανασάνω! Γι'αυτό ξεκούμπωσα τα δύο πρώτα κουμπιά από το πουκάμισό μου. Τι γίνεται; Γιατί όταν βλέπω αυτήν την κοπέλα νιώθω... νιώθω... δεν ξέρω... Για κάποιον λόγο νιώθω γαλήνη στην ψυχή μου. Όλο το σαββατοκύριακο την σκεφτόμουν. Και για κάποιον παράξενο λόγο, προσπαθούσα να την βγάλω από το μυαλό μου, αλλά δεν μπορούσα να το κάνω... Δεν ήθελα να το κάνω! Όχι... Δεν υπάρχει περίπτωση! Εγώ... να την ερωτεύτηκα; Είναι φοιτήτρια... Αν κάνω κάτι μαζί της θα με διώξουν από το Πανεπιστήμιο. Μπορεί και από το νοσοκομείο! Και μετά... άντε να βρεις δουλειά στις μέρες μας!

Κάθισα στην καρέκλα μου, γιατί ξαφνικά... επανήλθε μπροστά στα μάτια μου η εικόνα της από το προηγούμενο περιστατικό. Πώς έπεσα απάνω της; Στο καλό! Αφού δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα, γιατί την σκέφτομαι συνέχεια; Πρέπει να ξεκαθαρίσω στον εαυτό μου και στα συναισθήματά μου ότι τώρα προέχει η δουλειά μου! Και είναι πολύ σημαντική για 'μένα! 

Εκείνη την στιγμή, χτύπησε το κινητό μου. Το έβγαλα από την τσέπη του παντελονιού μου και απάντησα χωρίς να δω ποιος είναι.

-''Παρακαλώ''; ρώτησα.

-''Κωνσταντίνε μου'';

-'' Έλα μάνα, τι κάνεις'';

-''Βρε, θα πεθάνω και δεν θα πάρεις χαμπάρι''! είπε μ'ένα παράπονο.

-''Ρε μάνα.. τέσσερις μέρες έχουμε να τηλεφωνηθούμε''.

-''Καλά, καλά λέγε εσύ...''.

-''Πώς είστε; Ο μπαμπάς; Η μικρή'';

-''Μια χαρά είμαστε όλοι''.

-''Τα Γιάννενα'';

-''Καλά είναι και αυτά. Αν και... αναρωτιέμαι αν τα θυμάσαι καθόλου, γιατί από τότε που μετακόμισες στην Αθήνα, το πόδι σου το πατάς στα Γιάννενα μόνο τα καλοκαίρια και καμιά φορά μέσα στον χρόνο''.

-''Μάνα...''! της είπα λίγο εκνευρισμένος.

-''Δεν πιστεύω να σε τύλιξε καμιά Αθηναία και να μην μου το λες'';

-''Μάνα...''! ξαναείπα στον ίδιο τόνο όπως της είχα απαντήσει νωρίτερα.

-''Καλά παιδί μου, μια κουβέντα είπαμε''.