Ο Γιατρός κι Εγώ #WSA17

Κεφάλαιο 15: Allou Fun Park!

-''Τι ώρα είπες ότι θα έρθει να σε πάρει'';

-''Στις εφτά μαμά. Και σε παρακαλώ... ηρέμησε''.

-'' Ήρεμη είμαι'' είπε με τρεμάμενη φωνή.

-''Ναι... το βλέπω'' την ειρωνεύτηκα.

-''Πού θα πάτε''; και κάθισε στο κρεβάτι μου, έτσι ώστε να με βλέπει αντίκρυ της.

-''Δεν ξέρω. Δεν μου είπε'' της απάντησα, έχοντας ένα λυπημένο ύφος ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου.

-''Διάλεξες τι θα φορέσεις'';

-''Ναι'' και σηκώθηκα από την καρέκλα του γραφείου μου για να βγάλω τα ρούχα, που θα φορούσα το απόγευμα, από την ντουλάπα.

''Αυτά'' είπα αφήνοντας τα πάνω στο κρεβάτι ''μαζί με αυτή την τσάντα και αυτά τα παπούτσια'' και τα έδειξα που ήταν κάτω στο πάτωμα.

-''Μμμ... Ωραία''! είπε και ξανακάθισα στην καρέκλα μου για να τελειώσω το διάβασμα στο μάθημα της Ψυχολογίας.

-''Ο μπαμπάς...'' δίστασα λίγο ''τι ώρα θα γυρίσει'';

-''Στις εννιά το βράδυ. Μην ανησυχείς, εσύ θα έχεις φύγει'' μου απάντησε.

-''Δεν το λέω γι'αυτό... απλώς... εε..''

-''Εντάξει, εντάξει, κατάλαβα'' και σηκώθηκε όρθια.

''Να σου πω Ευάκι, πάω να σιδερώσω κάποια ρούχα. Μήπως θέλεις να σιδερώσω κι'αυτά''; ρώτησε, δείχνοντας τα ρούχα που θα φορούσα στο ραντεβού μου.

-''Αν μπορείς''; της χαμογέλασα, τα πήρε στα χέρια της και βγήκε έξω από το δωμάτιό μου.

Ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη! Έκανα σαν χαζή! Εντάξει... δεν το έδειχνα. Προσπαθούσα να το παίξω χαλαρή, αλλά στην πραγματικότητα είχα μεγάλη αγωνία για το απόγευμα. Δεν ήξερα το γιατί, εφόσον είχα ξαναβγεί ραντεβού στο παρελθόν. Ίσως... επειδή αυτή την φορά θα βγω με τον Κωνσταντίνο, για τον οποίο νιώθω μια τεράστια αγάπη! Επειδή πιστεύω πως είναι το άλλο μου μισό! Το ξέρω... είναι πάρα πολύ νωρίς για να λέω κάτι τέτοιο, αλλά από την πρώτη στιγμή που τον είδα... αισθάνθηκα... ένα συναίσθημα το οποίο δεν είχα ξανανιώσει ποτέ στην ζωή μου. Σπάω συνεχώς το κεφάλι μου για να καταλάβω πιο συναίσθημα κυριαρχεί στην καρδιά μου. Δεν είναι απλώς αγάπη... Είναι κάτι πιο δυνατό.