Ο Γιατρός κι Εγώ #WSA17

Κεφάλαιο 11: Ο Ήρωας μου.

Προσπαθούσε να μου κλείσει το στόμα με το χέρι του, όμως εγώ αντιστεκόμουν. Ούρλιαζα και φώναζα συνεχώς βοήθεια, μήπως με ακούσει κανένας, μέχρι... που ένιωσα το αριστερό του χέρι να μου ξεκουμπώνει το παντελόνι! Εντάξει... Δεν υπάρχει περίπτωση να επιτρέψω να συμβεί αυτό που έχει στο μυαλό του!

Άρχιζα να τον χτυπάω με την τσάντα και ταυτοχρόνως προσπαθούσα να σηκωθώ όρθια, όμως μου την άρπαξε και την πέταξε από πίσω του. Έβαλε τους καρπούς των χεριών μου μέσα στην παλάμη του και τους τοποθέτησε πάνω από το κεφάλι μου, κρατώντας τους σφιχτά. Εγώ συνέχιζα να ουρλιάζω και να τον κλοτσάω όσο μπορούσα, μέχρι που έβαλε το άλλο του χέρι στην κοιλιά μου, το οποίο προχωρούσε όλο και πιο χαμηλά! Τότε έβγαλα μια δυνατή κραυγή ως αντίδραση για να ξεφύγω από κάτω του, αλλά δεν μπορούσα... Δεν μπορούσα.... Και όσο σκεφτόμουν αυτά άρχισα να κλαίω.

Εκείνη την στιγμή, από την θολούρα των ματιών μου, είδα ένα χέρι να πιάνει τον κακοποιό από το μαύρο δερμάτινο τζάκετ του, να τον σηκώνει, να τον γυρίζει προς το μέρος του και να του δίνει μια δυνατή μπουνιά στο πρόσωπο! Η μύτη του έσπασε και αίμα ξεκίνησε να κυλάει από τα ρουθούνια του. Παράλληλα εγώ κούμπωσα το κουμπί του παντελονιού μου και έκλαιγα σιωπηλά με τα μάτια γουρλωμένα, διότι πλέον ήξερα ποιος με έσωσε από σίγουρο βιασμό, επειδή τον έβλεπα. Ήταν ο γιατρός!

Ο κακοποιός όρμησε προς τα πάνω του και τον πέταξε κάτω, ενώ χτυπούσε ο ένας τον άλλον αλύπητα. Τι να κάνω; Τα πόδια μου είχαν παραλύσει...

 Έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα, παρατήρησα τον Κωνσταντίνο να έρχεται προς το μέρος μου με ματωμένα χείλη. Ο κακοποιός ήταν πεσμένος στο έδαφος και έμενε άπραγος. Τουλάχιστον, έτσι νόμιζα, γιατί σηκώθηκε στα πόδια του, έβγαλε από την τσέπη του τζιν του έναν σουγιά και...

-''Πρόσεχε''! φώναξα στον Κωνσταντίνο, αλλά ήταν αργά. Το μαχαίρι διαπέρασε την μπλούζα του και από εκεί στα πλευρά του!

Έβγαλε από το στόμα του μια μικρή κραυγή πόνου, τα γόνατά του λύγισαν και το χέρι του ακούμπησε στον δεξί τοίχο που βρισκόταν δίπλα του. Ενστικτωδώς, σηκώθηκα όρθια κατευθείαν και άρχισα να τρέχω προς τον Κωνσταντίνο, ενώ ο παρολίγον βιαστής μου είχε γίνει καπνός.

-''Είσαι καλά; Πονάς'';

Μα τι τον ρωτάω; Αφού αιμορραγεί! Πως είναι δυνατόν να μην πονάει; Ιιι... Και του μίλησα στον ενικό!

-''Μην ανησυχείς...'' μου είπε με λίγη δυσκολία.

-''Τι να μην ανησυχώ; Αφού αιμορραγείτε''! είπα με δάκρυα στα μάτια, διότι τόση ώρα δεν είχα σταματήσει να κλαίω.