Είχαμε φύγει από το σπίτι και κατά τις 18:00 είχαμε φτάσει στην Βάρκιζα, στο εστιατόριο "Λατίνι". Ήταν ένα εξαιρετικό εστιατόριο-καφέ, επηρεασμένο από την ελληνική και λίγο από την ιταλική κουζίνα.
Διαλέξαμε ένα τραπέζι και καθίσαμε έξω, γιατί θέλαμε να έχουμε θέα την θάλασσα. Μετά από δύο λεπτά ήρθε ο σερβιτόρος με το menu. Μας το άφησε πάνω στο τραπέζι και εμείς αρχίσαμε να το περιεργαζόμαστε.
-''Λοιπόν'' ξεκίνησε να λέει ο μπαμπάς μου ''από ορεκτικά λέω να πάρουμε μία μερίδα πατάτες τηγανιτές, κολοκύθι γεμισμένο με τυριά, μανιτάρια, μπέικον και σος πέστο και ραβιόλια με γέμιση αστακού''.
-''Ποια ραβιόλια και ποιους αστακούς λες; Πας καλά; Κοίτα την τιμή. 12,00 € ''! του <<φώναξε>> η μαμά.
-''Ουπς... Δεν το πρόσεξα... Εντάξει, χωρίς τα ραβιόλια''.
-''Σαλάτα θα πάρουμε''; ρώτησα.
-''Βεβαίως. Για διάλεξε εσύ Εύα'' μου είπε ο μπαμπάς μου.
-''Λοιπόν... είναι λίγο ακριβούτσικες... μόνο η χωριάτικη έχει χαμηλότερη τιμή... οπότε, επιλέγω αυτή''.
-''Μα βρε Γιάννη που μας έφερες''; ρώτησε η μαμά μου λίγο τσαντισμένη.
-''Στα καλύτερα! Και το αξίζουν και οι δυο αγάπες μου''! και έδωσε ένα φιλί στην μαμά και έπειτα σ'εμένα.
''Ωραία. Τώρα διαλέξτε το κυρίως σας'' είπε ο μπαμπάς.
Τελικά, είχε πλάκα όλο αυτό το σκηνικό. Άρχισα να το διασκεδάζω!
-''Προσπαθώ να βρω και κάτι πιο οικονομικό...'' είπα σχεδόν ψιθυριστά.
-''Μην τα σκέφτεσαι αυτά κόρη μου! Διάλεξε ότι τραβάει η όρεξή σου''!
Μετά από αρκετή σκέψη, εγώ αποφάσισα να πάρω πέννες με κοτόπουλο, μανιτάρια και μπέικον, ο μπαμπάς μου σπαγγέτι θαλασσινών και η μαμά μου κοτόπουλο σχάρας με σος φέτας και φρέσκιας ντομάτας. Έτσι, επέστρεψε ο σερβιτόρος σ'εμάς και παραγγείλαμε.
BẠN ĐANG ĐỌC
Ο Γιατρός κι Εγώ #WSA17
Lãng mạnΣυναισθήματα... Αυτή η λέξη στοιχειώνει το μυαλό της Εύας τόσα χρόνια. Από την παιδική της ηλικία, αυτή η περίπλοκη λεξούλα την έχει ενθουσιάσει τόσο πολύ, αλλά και από την άλλη την φοβίζει. Θέλει να νιώσει την Αγάπη από το άλλο της μισό. Όμως δεν γ...