Ο Γιατρός κι Εγώ #WSA17

Κεφάλαιο 10: Στο στενό.

-''Και δηλαδή σε παρότρυνε να πας στην οντισιόν''; ρώτησε η Βαλεντίνα, καθώς καθόταν στο παγκάκι.

-''Ναι! Δεν μπορώ να το πιστέψω''! αναφώνησε χαρούμενη η Στέλλα.

''Αφού μου είπε πρώτα ότι τον έχω εντυπωσιάσει με τις γνώσεις μου, μου πρότεινε να πάμε μαζί την άλλη εβδομάδα στην οντισιόν''!

-''Για ποιον λόγο να πάτε μαζί''; την ρώτησα.

-''Γιατί μου είπε ότι θα είναι η πρώτη φορά που θα αντιμετωπίσω κάτι τέτοιο, και εφόσον είναι καθηγητής μου... ήθελε να με συνοδεύσει''!

-''Συγνώμη που ρωτάω, αλλά... πότε πρόλαβε, σε δύο μέρες, να μάθει τι γνωρίζεις για το θέατρο'';

-''Βρε Βαλεντίνα μην ζητάς συγνώμη! Λοιπόν, την πρώτη μέρα, δηλαδή χθες, αυτόν τον είχαμε πρώτη ώρα. Αφού μας συστήθηκε και μας έδωσε κάτι χαρτιά για να διαλέξουμε το μάθημα επιλογής του πρώτου εξαμήνου, στην συνέχεια μας έδωσε μια λευκή κόλλα και μας ζήτησε να γράψουμε τι πιστεύουμε ότι είναι το θέατρο. Εεε... Και από την δική μου <<έκθεση>> εντυπωσιάστηκε και ως αφορμή αυτό, μου μίλησε για την οντισιόν''!

-''Χωρίς να έχετε κάνει πρακτική''; ξαναρώτησα.

-''Παιδί μου, ο άνθρωπος ξέρει! Κοτζάμ καθηγητής είναι''! μου εξήγησε η Στέλλα με γουρλωμένα μάτια.

-''Καλά.. δεν αντιλέγω''.

-''Τι οντισιόν είναι αυτή''; ρώτησε η Βαλεντίνα και κοίταξε την Στέλλα μ'ένα χαμόγελο.

-''Είναι μία οντισιόν, για μια καινούργια παράσταση της Κάρμεν Ρουγγέρη, η οποία αναζητεί νέα πρόσωπα από διάφορα Πανεπιστήμια της Αθήνας...'' έλεγε με βιασύνη, χωρίς να παίρνει ανάσα, όμως δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρότασή της, γιατί εγώ και η Βαλεντίνα την διακόψαμε φωνάζοντας...

-''Της Κάρμεν Ρουγγέρη'';

Είχαμε πάθει σοκ!

-''ΝΑΙ''!

-''Αυτό είναι καταπληκτικό''! και χτύπησα παλαμάκια με τα χέρια μου, διότι ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη για την φίλη μου.

-''Αχ... Μπράβο Στέλλα! Ήμουν σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις''! είπε η Βαλεντίνα και σηκώθηκε από το παγκάκι για να αγκαλιάσουμε την Στέλλα.

-''Σας ευχαριστώ κορίτσια! Και να σας πω την αλήθεια, δεν το περίμενα ότι η τύχη θα ήταν τόσο καλή και γενναιόδωρη μαζί μου''.

Εκείνη την στιγμή, ακούσαμε το κουδούνι να χτυπά.

-''Εγώ κορίτσια έχω πάλι κενό''! είπε η Βαλεντίνα, έχοντας μια λυπημένη έκφραση στο πρόσωπό της και όλες αρχίσαμε να περπατάμε.