Ο Γιατρός κι Εγώ #WSA17

Κεφάλαιο 4: Τι μου συμβαίνει;

Κωνσταντίνου POV:

Ξύπνησα το πρωί με πονοκέφαλο. Πάλι! Δεν το πιστεύω! Από χτες ήμουν χάλια! Και είχα ξυπνήσει με καλή διάθεση, επειδή διορίστηκα στο Πανεπιστήμιο. Θα μου πεις, τι την θες δεύτερη δουλειά; Αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι δύο δουλειές. Μία είναι. Απλώς τα πρωινά θα δουλεύω ως γιατρός στο Πανεπιστήμιο και την υπόλοιπη μέρα θα δουλεύω ως γιατρός στο νοσοκομείο. Ευτυχώς, μόλις τελείωσα τις σπουδές μου με προσέλαβαν κατευθείαν στο νοσοκομείο. Και μπορώ να πω πως δεν το περίμενα. Και μετά από έναν χρόνο, δηλαδή φέτος, μετά από πολύ ψάξιμο, με προσέλαβαν στο Πανεπιστήμιο. Δόξα τω Θεώ ήμουν πολύ τυχερός! Την χρειαζόμουν όμως και αυτήν την δουλειά. Η μητέρα και ο πατέρας μου ήταν άνεργοι, και η αδερφή μου... τι να κάνει 11 χρονών κοριτσάκι; Πρέπει να θρέψω τέσσερα στόματα! Τι να κάνω; Πρέπει να βοηθήσω την οικογένειά μου. 

Ενώ σκεφτόμουν αυτά,  έφτιαχνα τον καφέ μου και μασούλαγα ένα κρουασάν. Ξέρω ότι με 38 και 8  έπρεπε να φάω καλύτερο πρωινό αλλά... είμαι γνήσιος άντρας! Δεν ξέρω ούτε αυγό να βράζω! Τι να κάνουμε.... Κανείς δεν είναι τέλειος.

 Κάθισα στον καναπέ, άφησα τον καφέ πάνω στο μικρό στρογγυλό τραπεζάκι, πήρα το τηλεκοντρόλ στα χέρια μου και άνοιξα την τηλεόραση. Για πέντε λεπτά άλλαζα τα κανάλια χωρίς να το αφήνω κάπου. Είχα χαζέψει! Σκεφτόμουν συνεχώς την χθεσινή μέρα. Σκεφτόμουν συνεχώς εκείνο το κορίτσι. Λες και μου είχαν κάνει μάγια! Μόλις αντίκρισα τα μάτια της... Χριστέ μου.... Τι μάτια! Για πόση ώρα κοιταζόμασταν; Θυμάμαι που κάποια στιγμή δεν άντεξε και χαμήλωσε το βλέμμα της κοκκινισμένη. Ήταν τόσο γλυκό που κοκκίνισε. Αλλά... δεν ξέρω... Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει... Ήταν τόσο δυνατό! Δεν έχω ξανανιώσει κάτι τέτοιο για γυναίκα! Δεν ξέρω τι έπαθα ξαφνικά. Όμως, νομίζω πως δεν χρειάζεται να ανησυχώ... Μάλλον δεν είναι κάτι σημαντικό....

Εύας POV:

Σήμερα είναι Σάββατο και ευτυχώς που έχω δύο μέρες για να ξεκουραστώ, γιατί ο πυρετός δεν έχει υποχωρήσει από χτες. Εντάξει... Για να μην γίνομαι τόσο δραματική έχει πέσει, αλλά λίγο. Δεν ξέρω για ποιον λόγο, όμως σκέφτομαι συνέχεια αυτά τα υπέροχα γκρι μάτια! Μόλις τα είδα... ένιωσα... κάτι... που δεν έχω ξανανιώσει ποτέ μου! Δεν μπορώ να πω... Έχω γνωρίσει, τόσα χρόνια, πολλούς ανθρώπους, και είχα σχέσεις με αγόρια, αλλά πρώτη φορά νιώθω έτσι για έναν άντρα! Αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να πάρω τηλέφωνο την Στέλλα για να πάμε καμιά βόλτα με την Βαλεντίνα, έτσι ώστε να ξεχαστώ λιγάκι. Πφφ... Δεν ξέρω... Είμαι μπερδεμένη... Μία σκέφτομαι το Πανεπιστήμιο, μία αυτόν, μία το πρόβλημά μου... Για την ακρίβεια δεν θα το έλεγα πρόβλημα, αλλά ιδιαιτερότητα. Το στοιχείο που με κάνει μοναδική! Δεν είχα απολύτως κανένα πρόβλημα, απλώς όταν γεννήθηκα, γεννήθηκα με τον λεγόμενο κολποκοιλιακό αποκλεισμό. Δηλαδή, οι κόλποι και οι κοιλίες της καρδιάς μου δεν είχαν τον ίδιο ρυθμό, δεν συγχρονίζονταν, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κουράζομαι πιο εύκολα. Έχω όμως μία φυσιολογική ζωή όπως κάθε άνθρωπος! Βέβαια, υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να κάνω, όπως να πίνω υπερβολικό αλκοόλ, να αγχώνομαι, να πιέζω τον εαυτό μου και γενικά να μην υπερβαίνω τα όρια μου.