Half A Heart

Letter Five

POV Niall

Samen met Harry zit ik de 5e brief te lezen. Samen hebben we net de eerste tot en met de 4e gelezen. Harry had ze al eens gelezen maar ik wou ze ook lezen. Het is tenslotte mijn beste vriendin. Niet gemeen of arrogant bedoeld trouwens. Dat je het even weet.

To: Niall Horan

From: Lucy Johnson

Date: 20'03'2014

Dear Niall,

Ik kom nu echt vet stalkerig over maar oke. Weet jij nog die keer dat we elkaar voor het eerst zagen? De eerste keer bij de kleuters? Dat is vandaag. Precies 15 jaar geleden. Dat klinkt best lang he? Maar kijk wat jij hebt bereikt in je leven: Je bent wereld beroemd, duizende meisjes willen je vriendin zijn en je kan alles kopen in de wereld. Zonder dat je een klein beetje arrogant of egoïstisch bent geworden.

Ik stop even met lezen. Ze heeft teveel van me verwacht. Ik stel haar teleur. Ook Harry merkt dat ik het moeilijk heb om die zin te lezen. Die zin die me kwetst. Zij, het meisje die altijd alles van me wist.. Waar ik alles voor over had: Ik stel haar teleur. Ookal weet ze het niet, ooit zal ze erachter komen. Ooit zal ze denken: Waarom ging ik met zulke egoïstische mensen om? Wat ben ik blij dat ik van hem af ben dan.

Mijn gedachte word onderbroken door Harry. Hij tikt me zachtjes aan. Ik kijk hem aan. ''Ze vergeeft je vast, de oude jij komt echt terug. Als jij haar de reden vertelt waarom je zo hebt gedaan dan is alles weer goed. Trust me.'' Ik kijk Harry aan. Hij kan mijn gevoelens aanvoelen, mijn gedachte lezen. Mijn beste vriend, ook al zijn de rest bijzonder voor me; Harry steekt er toch boven uit.

Ik heb je zo graag in mijn armen, dat ik even je warme handen op mijn rug voelt. Dat ik door mijn handen door je geverfde blonde haren kan. Dat mijn kleine en jouw grote handen weer automatisch verstrengelen als we samen aan het lopen zijn. Het maakt me niet uit waar. Door een pretpark, door een supermarkt: Het maakt me niet uit, als ik maar eventjes met jou kan zijn.

Is het zo moeilijk om eventjes jouw warmte te voelen? Jouw liefde.. Onze vriendschap. Dat zo diep was, voor mijn gevoel. Niall, het spijt me zo erg voor onze laatste ruzie. Ik kon het gewoon niet meer aan dat je weg bij me ging. Dat ik geen afscheid van je kon nemen. Ookal ben je hier ergens in Londen; Ik ging je weinig zien. Misschien op tv en je stem horen via de radio. Maar niet meer face to face. Snap je hoeveel pijn het me deed? Dat ik werd vervangen door 4 andere jongens die je niet eens goed kende? Ik voelde me vervangen.

Nee, verraden. Er kwamen zoveel emotie's in me op toen je vertelde dat je van school afging omdat je prive les ging volgen. Het deed me zoveel pijn toen je vertelde dat ik je na school tijd niet meer kan spreken. Het deed me gewoon pijn dat ik elke les alleen moest zitten. Elke les uur lang. Elke week lang. Elke maand lang. Elk jaar lang.

Er rolt een traan over mijn wang. Softy? Ja, eigenlijk wel. Maar het breekt me gewoon. Ik heb haar pijn gedaan. Elke dag merkte ze dat, ze hoefde maar opzij te kijken en ze voelde de pijn dat ze verlaten is. Ze had niemand meer, we waren altijd samen. Voor school zaten we te praten, tijdens de lessen zaten we te praten. Na schooltijd zaten we te praten. Om middennacht als we niet konden slapen was ze online op WhatsApp. Ik kon echt letterlijk om 3 uur bij haar aankloppen en ze was er voor me.

En ik liet haar vallen toen ze me nodig had..

Soms denk ik dat het mijn schuld is. Ik maak heel vaak te snel beslissingen waar ik later spijt van krijg. Soms denk ik dat als ik niet boos op je was geweest, dat we nu nog contact hadden. Dat jij mij zou herkennen op straat. Maar dat is onmogelijk. Ik ben Lucy maar. Slap bruin haar en altijd in oversized kleding omdat ik me schaam.

Ik schaam me voor mijn krassen. Ik lijk net op een tijger als je snapt wat ik bedoel. Ik schaam me voor mijn lichaam. Ik schaam me zelfs voor mijn handen. Omdat ik bang ben. Hoevaak in mijn leven heb ik al wel niet gehoord dat ik lelijk, dik en stom ben? Echt heel vaak Ni. Zelfs mijn ouders zeggen het zoals ik je al eens eerder vertelde. Ze vertellen me dat ik beter niet op de aarde kon komen. Dat ik niks kan. Dat ik alleen mensen in de weg zit. Mijn bloed eigen ouders Niall. Dat doet me pijn.

En dan hebben we haar nog. Zij die me elke dag herrinert dat ik lelijk ben. Nee, dat ik afgrijselijk ben. Die krengen. Ze maken het elke dag alleen maar erger. Ze trekken aan m'n haar, ze lachen me uit als ik wat verkeerds doe. En geloof me; dat is echt constant. Ik heb er genoeg van Niall.. Ik wil niet meer. Ik kan niet meer. Ik denk dat ze winnen. Ik denk dat hun doel binnekort zal komen.

Ook heb ik mijn butterfly project verpest. Het spijt me Niall, ik heb je ''gedood''. Het spijt me echt verschrikkelijk, ik heb er geen woorden voor. Maar het is zo moeilijk. Ik zag die mesjes liggen en ik kon het niet meer weerhouden. Zonder er bij na te denken pakte ik ze en zette het tegen mijn huid. Ik wil echt stoppen met snijden. Maar het lukt me niet.

De zomer komt weer, Ik wil ook in een short. Maar dan besef ik me dingen: Ik ben te dik om een korte broek aan te trekken. Je ziet mijn benen vol vet. Waarom bestaat er geen schaar om het eraf te knippen? Ik zou er een moord voor doen. Ook kan ik het niet aandoen; je ziet mijn sneeën. Lijkt me dus niet zo heel verstandig om dan een korte broek aan te doen. Dus ik denk dat ik het dit jaar oversla. Zomer 2015 ben ik dun. Dan weeg ik 35 kilo, dan kan ik een short aan. Dan heb ik geen sneeën en dan ben ik gelukkig. Dan ben ik blij met mezelf. Althans, ik probeer het.

Love, Lucy.