Half A Heart

Letter Nineteen

POV Lucy

Lieve Niall, ik ben klaar er mee. Klaar. Alles gaat fout. Ik had afgesproken om met Luke wat leuks te doen in het park maar hij kwam niet opdagen. Ja ik weet het, ik spreek weer met hem af na zo'n grote ruzie.. Ik heb uiteindelijk sorry gezegd. Niet omdat ik spijt heb om je brieven te schrijven maar ik wil gewoon geen ruzie. Ik wil hem niet kwijt. Maar oke. Ik wist zeker dat hij zei dat hij mij zou ophalen. Dus ik dacht: Ik ga wel naar zijn huis om te kijken of alles goed met hem gaat. Want hij reageerde niet op mijn WhatsApp berichten en als ik hem belde, werd er niet op genomen.

Ik liep naar zijn huis en zijn moeder deed open, ze keek me vriendelijk aan en ik vroeg waar Luke was. ''Die is in het park maar ik wist niet dat jullie uit elkaar waren?'' Ik keek haar raar en en vroeg wat ze bedoelde. ''Luke zei dat jullie uit elkaar waren?'' Ze kijkt me vragend aan en ik kijk haar met grote ogen aan. ''D-Daar wist ik niks van af?'' Ik kijk omlaag, wat vertelde ze me nou net?

Snel rende ik naar het park, denkend aan de afgelopen dagen. Uitmaken is niet ten sprake gekomen. Wat is er gebeurd in de dagen? Wat is er gebeurd met ons? Al snel stop ik met rennen als ik 2 mensen zie zitten op een bankje. Zoenend. Luke en Alice. Mijn 'vriendje' en mijn oude beste vriendin. Dat doet pijn.

Zonder dat ik het zelf wilde, begon ik te schreeuwen. Luke keek me geschrokken aan. ''Verdomme Luke, vertel me eens waaraan ik dit heb verdient? Wat heb ik in godsnaams fout gedaan dat je me dit aandoet? Vertel het me. Vertel me waarom je met haar wilt. Vertel me gewoon waarom je hebt gelogen tegen me. Vertel me waarom je me eerst helemaal verliefd heb gemaakt en me nu, als ik zielsveel van je houd: Je me facking hard laat vallen.'' Als ze me toen een mes gaven, zou ik me toen per direct neer steken.

Ik veeg mijn tranen weg. Ik wil niet zwak zijn. Ik wil het niet. Huilen is voor mensen die zwak zijn. Ik ben sterk. Ik moet sterk blijven. Ik wil nu maar 1 ding: Niall. 5 letters, 1 wezen. De jongen waarvoor ik duizende gevoelens tegelijk voor heb. Maar 1 gevoel steekt er allemaal boven uit: Liefde. Bij Niall kon ik het voelen. Van af het begin tot nu. Elke keer als ik aan hem denk voel ik het, elke dag opnieuw.

Waarom Ni, waarom kom je me niet opzoeken? Oke, ik besef dat hij dat niet eens kán aangezien hij mijn adres niet weet. Hij mijn nummer niet heeft of überhaupt mijn sociaal media om contact met me op te zoeken. Maar dat doe ik voor hem. Kijk hoe gelukkig hij is zonder mij, zie hem bij elke foto weer glimlachen. Ik pak mijn pen weer op om verder te schrijven en veeg snel wat tranen aan mijn sweater af.

Sorry voor deze rommelige brief, ik bedoel: Sommige letters kan je niet eens lezen omdat mijn tranen er op zijn gevallen. Sorry dat ik niet in je leven past. Ik wil je terug. Ik wil ons terug. Ik wil niet dat One Direction heeft bestaan. Oke misschien wel want jullie hebben zoveel mensen gered van de dood. Maar ik wil gewoon dat je weer tijd hebt voor mij. Zoals eerst. Hoe arrogant dit ook klinkt. Ik wil mijn beste vriend terug. Ik wil de tijd terug dat ik me geen zorgen hoefde te maken over de toekomst. Dat ik niet elke avond mezelf in slaap huil.. Dat mijn gewicht me geen ene flikker kon schelen. Ik wil gewoon zijn zoals toen. Hoe ben ik zoveel veranderd? Op zo een negatieve manier. Ik bedoel, kijk naar me.

Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst heb gelachen. En dan bedoel ik gemeend gelachen. Ik weet het serieus niet meer Ni. Misschien door Luke? Ik heb geen idee, ik wil niet eens meer aan hem denken. Ik haat hem. Ik haat hem erger dan Alice. En door Alice ben ik wat ik nu ben.. Een emotioneel wrak.