Half A Heart

Letter One

To: Niall James Horan

From: Lucy Johnson

Date: 03-03 2014

Lieve Niall, waarschijnlijk lees je deze brief en denk je bij jezelf: 'Ugh, nog een brief van een gestoorde fan die beweert dat ze me kent. Dat ze mijn verleden kent.' Maar geloof me, ik denk dat je mij herkent. Ik ben het. Lucy. Lucy Johnson. Het meisje met lichtblond haar en blauwe ogen. Zegt dat je niks? Oh oke. Het zou me niks verbazen, je kent duizende mensen in deze wereld. Iedereen wilt je vriend zijn, waarom zou je mij dan ook herkennen? Maar goed. Ik ben dat meisje waar jij je kindertijd aan hebt verspilt. Ja. Verspilt inderdaad. Weetje nog die keer? We gingen samen naar de supermarkt omdat we dringend ijs nodig hadden. Terwijl jij nog de nachtjapon van je moeder aan had. We waren nog maar 12 jaar oud. Het zit nog vers in mijn gedachte. Jij zit vers in mijn gedachte.

Maar heb jij dat nooit? Dat je het zat bent om altijd in de gaten te worden gehouden, dat mensen vertellen hoe je je moet gedragen? Wat je moet zeggen met een intervieuw? Dat je gek word van die gillende meisjes als je over straat loopt en ze je maar niet met rust laten? Do you? Dat je op internet dingen leest over jezelf dat je zelf niet eens weet. Dat er vollop op je word gehaat? Ik ken je goed genoeg om te weten dat het je kwetst. Maar ik snap niet dat je gewoon nog op het podium kan staan en daar gewoon je perfecte Nialler lach te laten zien. Waarom zou je uberhaupt een brief naar jouw sturen of naar de andere jongens om hem expres pijn te doen. Ik bedoel, dat wil toch niemand? Waarom zou je het dan doen?

Maar ik kan veel informatie over jou te weten komen, maar jij niet over mij. Ik hoef simpel ''Niall Horan'' in te typen om de laatste weetjes over jou te lezen, om te weten waar je nu bent. Waar je binnekort bent. Ik kan het allemaal lezen. Om simpel je naam in te typen. Ik kan met zo'n kleine moeite jou mooie lach zien. Jou lach die ik heb gemist. Jou lach die niet meer bedoelt is voor mij. Maar geloof me, om jou gelukkig te zien. Maakt mij ook een klein beetje gelukkiger. Heel diep van binnen.

Maar het is andersom niet zo. Als jij mijn naam intypt zie je misschien een paar foto's van mij. Maar lang niet zoveel zoals ik de joune zie. Geloof me dat je bij mij geen 'laatste nieuwtjes over Lucy' tegen komt. Geen fan pagina. Geen Twitter. Geen Instagram. Niks. Maar als dat kon, zou jij dat dan doen? Ben je nog

geintresseerd in mij? In Lucy Johnson. Je oude beste vriendin.

Stiekem hoop ik dat je dit leest, dat je denkt: Ohja, Lucy. Dat meisje wie ik altijd aan het lachen maakte. Maar als je het niet leest, waar ik ook vanuit ga. Dan niet. Ik weet het bijna zeker dat je het niet zou lezen. Dat je dit geeneens intresseert.

Veel liefs,

Lucy Johnson.

POV Harry

Voor de zoveelste keer lees ik deze brief. Deze brief heeft want speciaals. Ookal is deze brief niet voor mij. Ookal zeggen duizende fans dat ze ons vroeger hebben gekent. Ik geloofde het niet. Maar deze, het is zo geloofwaardig. Ik ben bang, bang dat dit meisje de waarheid spreekt. Dat Niall haar echt heeft verlaten en het haar pijn doet. En niet zo'n beetje ook. Ik ben bang, Lucy lijkt me echt een geweldig persoon. Ookal ken ik haar niet. Ookal oordeel ik haar alleen van 1 simpele brief. 1 simpele brief met gevoelens. Met herrineringen. En pijn. Dat weet ik zeker. Ze is bang. Bang dat ze word vergeten.

''Nialler, er is fanmail voor je.'' Ik steek de brief naar hem uit. De brief waar met een netjes handschrift 'Niall James Horan' opstaat met ons adres. Niall onderbreekt mijn gedachte. ''Waarom zou ik die lezen?'' Hij kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan. Zondere enige emotie. One Direction heeft ons veranderd. De roem heeft ons veranderd. Eigenlijk alleen Niall. Maar Niall is familie voor ons. Dus het heeft ons ook veranderd. Niall is arrogant, asosciaal en denkt dat hij alles kan maken. Omdat hij beroemd is. Hij vertelt ons bijna niks meer. Er zit hem wat dwars, alleen dat vertelt hij niemand. Als je er over begint, begint hij te schreeuwen. ''Omdat het speciaal is.'' Slik ik. Ik kijk naar zijn donkere ogen. Die ooit hebben getwinkelt. Waar meisjes verliefd op werden, op zijn mooie blauwe twinkelende ogen. ''Geen behoefde aan. Wat kan mij die Directioners schelen, of hoe ze ook mogen heten.'' Met dat vist hij zijn zwarte iPhone uit zijn broekzak.