Half A Heart

Chapter Four

''Je bemoeit je met mijn zaken, stop er mee Niall.'' Ik voel dat ik boos word maar ik houd me in. Ik wil niet ruzie met hem hebben op de eerste dag dat ik hier tijdelijk woon. ''Ik maak me gewoon zorgen om je. Je hoort niet over te geven als je beter wilt wor-'' Zonder dat hij zijn zin af maken onderbreek ik hem al. ''Ik wil niet beter worden. Ik wil liever dood gaan omdat ik te dun ben dan dat ik obese door blijf leven.'' Snauw ik hem af.

Niall bijt op zijn lip. Er komen tranen in zijn ooghoeken. Ik heb hem nog nooit zo gezien, nooit. ''D-Dus je wilt dood?'' Stamelt hij. Ik zucht en knik. ''Ik hoor hier niet thuis.'' Fluister ik zacht. ''Dat klopt, je bent te perfect voor deze wereld. Maar ik heb je wel nodig Lucy. Ik wil helemaal niet dat je dood gaat. Wat ben ik zonder jou? Ik heb al die jaren zonder je geleefd en nu heb ik je weer bij me. En het boeit me niks hoe vaak je boos op me bent, geirriteerd bent door me. Je bent bij me and that's the fucking point.''

Ook ik begin tranen in mijn ogen te krijgen. Nog nooit heeft iemand zoveel om me gegeven als Niall. En daarom verdient hij duizend maal beter. ''En nog wat Lucy. Het maakt me niks uit wat het management, de fans of de jongens zeggen. Ik weet wat hoe je bent en ik weet dat ik niet zonder je kan. Ik zeg dit niet om je beter te laten voelen maar omdat dit de waarheid is. Ik laat je niet vallen. Niet opnieuw. Ik heb je al genoeg gebroken.'' Hij veegt zijn tranen uit zijn ogen en ik stap naar hem toe.

''Dankje Niall, het spijt me dat ik je dit aandoe.'' Ik kijk beschaamd naar mijn en voeten. ''Nee Lucy, je moet geen sorry tegen mij zeggen. Maar tegen jezelf.''

********

Zet Say Something van Tiffany Alvord aan

Met moeite spoel ik met Niall mijn laatste laxeermiddel door. Ik hoor Ana schreeuwen naar me. Ik weet het Ana. Ik weet dat ik een mislukkeling ben. Ik weet dat ik dom ben. Ik weet dat ik je laat vallen. Maar ergens, voel ik me opgelucht. Misschien is dat mijn eigen gevoel en mijn eigen gedachte. Iets wat ik vroeger negeerde toen ik terug kon omdat ik dacht dat Ana goed voor me was. Dat ze daadwerkelijk mijn beste vriendin kon worden.

''Ik ben trots op je.'' Niall kijkt me trots aan en slaat een arm om me heen. Ik weet niet hoe ik moet reageren op zijn aanraking en het feit dat iemand trots op me is. Misschien omdat ik het niet gewend ben dat iemand trots op me is. Altijd doe ik het verkeerde. Altijd.

Er rollen tranen over mijn wang. ''Waarom huil je?'' Vraagt Niall en veegt mijn tranen weg met zijn duim. ''I-Ik weet het niet, ik heb je gewoon gemist. En ik kan niet geloven dat je me hebt gevonden. Ik dacht dat ik je kwijt was. Ik dacht dat jij, mij nooit meer als beste vriendin zal zien.'' Niall trekt me tegen hem aan en ik begin harder te huilen.

Alles van de afgelopen jaren, zonder Niall komt in me op. Zijn vertrek, onze ruzie. Ons verbroken contact. Alles. Ik kon er gewoon niet tegen dat hij gelukkig was zonder mij, dat hij duizende meisjes om hem heen had. Dat hij me vergat. Ik kon er niet tegen dat hij kon leven zonder mij, op de manier dat ik niet kon leven zonder hem.

Ik kon er niet meer tegen dat ik hem moest delen met 4 andere jongens, met de Directioners over de hele wereld. Mijn kleine, grappige Nialler werd ouder. Hij leerde de wereld kennen. En ik keek toe hoe hij verliefd werd op meisjes terwijl mijn hart nogsteeds gestolen is door hem.

''Niet huilen Lucy, ik ben bij je. Ik en de jongens geven om je. We laten je niet vallen, oke?'' Ik knik twijfelend. Ik wist dat aan alles een einde komt. Dus ook aan dit. Ik moet ooit weg uit dit huis. Ik moet gaan werken om een eigen appartement te kopen of huren. Ik kom hier alleen Niall en de jongens tot last. En dat wil ik niet.