Half A Heart

Chapter Six

"Jup, het staat in de kranten." Zuchtend komt Harry met een paar kranten en tijdschriften de woonkamer binnen. Hij gooit het op de salontafel, voor mij. Ik lees een paar zinnen maar kijk dan weg. Ik wil het niet eens lezen. Wat moet de hele wereld wel niet van mij en de jongens gaan denken? Ik ben klaar met deze rotzooi. Ik ben klaar met al die aandacht van die paparazzi. Ik wou dat ik Alice nooit heb leren kennen.

"Het komt goed babe, het gaat beter met je en we kunnen nu leuke dingen doen en we zullen dit moeten negeren." Zegt hij terwijl hij met zijn hand over mijn rug wrijft.

"Nee Niall, het gaat niet beter met me. Kijk naar me, zie ik er gelukkig uit? Absoluut niet. Ik kom hier nooit meer uit, ondertussen zit Ana en de rest nog steeds naar me te schreeuwen. Zie je niet hoeveel moeite ik doe om mijn fucking bord op te eten? E-En nu weet de hele wereld over dit. En jij wilt fucking 'leuke dingen' doen en dit gaan 'negeren?' Was het maar zo makkelijk Niall, je begrijpt er geen ene fuck van."

Als alle 5 jongens me aankijken en geen 1 van hun durft in te gaan op mij, sta ik op. Ik loop naar de voordeur en trek hem open. "Ik ben klaar met jullie, sorry voor alle tijd die ik hier heb verspilt." Mompel ik en trek de deur achter me dicht.

Zonder dat ik nadenk waar ik heen wil lopen, lopen mijn voeten uit zichzelf naar de Tower Bridge.

Ik negeer alle mensen die naar me kijken. Waarschijnlijk herkennen ze me maar ik loop door zonder hun een blik te schenken. Ondertussen hoor ik al een paar meisjes gillen en voel ik dat een paar meisjes me aantikken.

Ik draai me om en kijk een meisje aan rond de 9 jaar. "Ben jij echt Lucy Johnson?" Vraagt ze met een open mond en ik knik lachend. Ook al heb ik daar totaal geen zin in. "Mag ik alsjeblieft met je op de foto?" Ik grinnik en knik mijn hoofd. "Tuurlijk."

Ze begint een naam te roepen en blijkbaar is het haar zus die er aan komt lopen. "Stacey, je moet wegblijven bij deze psychopaat!" Hoor ik haar zeggen en mijn glimlach verdwijnt meteen. "M-Maar ze is heel aardi-" Stamelt het meisje dat blijkbaar Stacey heet. "Dat is als of, als je opgroeit leg ik je wel uit wat ze allemaal doet. Kom we gaan er nu van door." Zonder op antwoord te wachten trekt ze Stacey weg.

Ik draai me boos om. Psychopaat? Wat denkt ze wel niet? Ik ben nog steeds Lucy hoor.

Snel loop ik naar de brug, hoe eerder hoe beter. Ik wil er snel van af zijn. Ik verlang al jaren van dit moment. En nu komt het. Eindelijk.

Als ik op de brug sta, kijk ik naar het water. Als ik hier ervan afspring, dan laat ik mezelf verdrinken.

Ik ben klaar met Londen, de stad waar ik ben opgegroeid. Waar ik Niall heb leren kennen. Waar ik naar een internaat ben gestuurd. En ben geworden zoals ik nu ben. Een emotioneel wrak.

Ik kijk om me heen of er weinig verkeer en mensen zijn. Hoe minder hoe beter. Ik wil niet sterven met veel aandacht. Ik wil niet dat iemand mij terug trekt voordat ik kan springen. Ik wil dit keer niet gered worden. Ik vind het goed zo.

Nog een keer kijk ik naar achter en klim dan de rand op. Here i go. Ik haal diep adem.

Na al die tijden van verlangen, doe ik het vandaag. 11 Juli 2014. Vandaag spring ik eindelijk van een brug af en dit keer ging ik echt dood. Ik zou weer bij mijn opa zijn in de hemel. Ik zou weer gelukkig kunnen zijn. Totdat mijn gedachten word verstoord door iemand die mijn hand voel vast pakken.

Niall.

Nu besef ik het pas. Niall is achter me aangesprongen. Voordat ik iets er van kan zeggen komen we het water in. "Niall what the fuck doe je?" Schreeuw ik. "Als jij gaat, ga ik ook. Er is niks specialer in deze wereld dan jij."