Half A Heart

Chapter Two

Dagen keek ik toe hoe Lucy lag te slapen tot 1 minuut geleden. Elke dag was ik bij het ziekenhuis en ik kan niet beschrijven hoe boos het management wel niet is. Maar ik ben klaar met hun, ik negeer hun smsjes en hoevaak ze mij bellen. Het kan me niks schelen. Lucy leeft nog, dat is het enige wat telt.

De doktoren zijn nu bezig met het controleren van Lucy. Maar ik herinner me nog hoe ze haar ogen opende en zwak glimlachte. Het was hetzelfde gevoel dat ik hoorde dat ik geslaagd was. Nee, het was beter. Lucy is niet te vergelijken met iets of iemand. Lucy is beter dan alles op de wereld bij elkaar. Puur omdat ze Lucy is. Het is het mooiste meisje die ik ooit heb gezien en het kan me niks schelen wat ze allemaal bij haarzelf heeft gedaan. Hoeveel krassen ze ook heeft en hoe erg ze haarzelf haat. Ik hou van haar.

''Meneer, u mag naar binnen. Houd het rustig want mevrouw Johnson heeft veel rust nodig.'' Hoor ik iemand achter me zeggen en ik knik naar de dokter die het tegen me zei. Ik loop naar binnen en mijn ogen staren naar Lucy. Ze kijkt me ook aan en er rolt een traan over haar wang. ''Stop met huilen Lucy, ik ben bij je en ik zal er ook altijd blijven.'' Ik pak haar hand vast en druk mijn lippen er op. ''Niall, ik heb je gemist. Ik heb verlangt naar je, naar je stem.. Naar je grote handen die mijne vastpakken. Ik heb je aandacht gemist, ik heb je lach gemist. Maar het meest, ik heb jou gemist.''

Ik voel de tranen opkomen. Waar heeft Lucy me aan verdient? ''Sorry voor One Direction Lucy, het spijt me zo erg. Het was niet de bedoeling om je achter te laten. Doe het nooit meer Lucy, vertel me waarom. Waarom begon je er aan? Het spijt me van onze laatste ruzie. Het spijt me oke?'' Snik ik.

Vroeger hield ik me altijd sterk voor Lucy, omdat ik de jongen was in onze vriendschap en ik haar moest beschermen van mezelf. Omdat ik niet wilde huilen voor haar zicht. Maar nu besef ik pas hoeveel ik wel niet heb gemist zonder haar. Zonder het meisje waar ik zielsveel van hou.

''Ik dacht dat ik alles al had, Ni. Ik dacht dat ik het had gemaakt. Ik had alles wat ik nodig had; jou. En op het moment dat ik echt gelukkig was, liet je me vallen. Je moet je niet schuldig voelen over dit want ik ben trots op je wat je hebt bereikt. Oprecht.'' Ze kijkt me bezorgd aan en ik kijk omlaag.

Ik schaamde me wat ik haar heb aangedaan, ze verdiende het niet. ''Ik wil je gelukkig zien echt waar. En als ik je gelukkig maak, dan zal ik er voor je zijn. Ik maak deze fout niet opnieuw. Ik zou je opvangen als je valt, ik blijf wakker tot diep in de nacht totdat jij in slaap valt. Ik heb alles voor je over Lucy. Alles.'' Er rolt weer een traan over mijn wang en ik weet dat dit niet mijn laatste traan zou zijn vandaag.

Lucy glimlacht naar me, misschien niet breed of wat dan ook. Maar wel gemeend. Het was een echte glimlach en daar deed ik het voor. ''Lucy.. Ben je moe?'' Vraag ik haar en ze knikt. ''Ga maar eventjes slapen, dat is goed voor je.'' Ik druk mijn lippen op haar voorhoofd en ze sluit haar ogen.

''Lucy?'' Zeg ik na een tijdje, hopend dat ze nog wakker is. Geen antwoord. ''I-Ik hou van je.'' Ik weet dat ze nu misschien slaapt maar dit is de eerste keer dat ik het zeg tegen haar. Als in je weet wel.. Misschien omdat ik vroeger dacht dat mijn gevoelens voor haar ooit zouden verdwijnen. Omdat ik dacht dat ze mij niet leuk vond zoals ik haar vond.

Maar na al die jaren, wist ik dat ik niet zonder haar kon. ''Ze is prachtig.'' Hoor ik een bekende stem achter me zeggen. Liam. Ik glimlach naar hem en staar weer naar Lucy. ''Weetje, die keer toen we haar tegen kwamen in de supermarkt; Zag ze er echt ongelukkig uit. Maar nu, ondanks dat ze slaapt; Ze ziet er zoveel beter uit. En weetje hoe dat komt Niall? Dat komt door jou.''

Ik kijk op en ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Alles komt naar boven van de eerste dag dat ik afscheid van haar nam. Alles. Al mijn verdriet, pijn en woede op iedereen die mij en Lucy uit elkaar hebben gehaald.

''Ik weet niet wat ik moet doen Li, kijk naar haar armen. Z-Ze komt er nooit meer vanaf.'' Begin ik te huilen. ''Ze zal misschien nooit meer weten hoe ze gelukkig moet zijn. Hoe het voelt om lekker te hebben gegeten. Dit is misschien het einde, Li. Zometeen probeert ze het nog een keer en dan is ze dood.'' Tranen stromen over mijn wangen als ik er aan denk. Ik ben dan mijn andere helft kwijt.