Half A Heart

Letter Eight

POV Niall

Ik staar naar de letters dat samen een woord vormt.

'Letter 7'

Simpel 6 letters en 1 cijfer maar voor mij betekent het meer dan dat. Daarbinnen lees ik dingen die ze nooit in iemands gezicht durft te zeggen. Ik lees wat er echt met haar niet is.

Niet wat mensen hopen te lezen, niemand zou het verwachten van Lucy. Lucy, het spontane meisje dat elke dag glimlacht.. Niemand, maar dan ook niemand weet dat ze zichzelf in slaap huilt.

Dat ze langzamer steeds mager word totdat ze een en al bot is. Totdat je haar hele ribbenkast kan tellen. Je bent dan bang dat als je haar vasthoud, dat je iets van haar breekt..

Net zoals dat ik haar hart heb gebroken.

Met trillende vingers maak ik de envelop open. Een nieuw verhaal van Lucy.

Langzaam vouw ik de brief open en begin ik te lezen.

To: Niall Horan

From: Lucy Johnson

Date: 01-04'2014

Dear Niall,

Welkom in April! Klink ik niet enthousiast, vind je ook niet?

Helaas komt daar zometeen verandering in, mijn moeder gaat me zometeen wegen.. Fantastisch.

En als ik afgevallen ben Ni, dan ga ik dood. Dan begint ze weer te schreeuwen. Het enige waar ik dan aan kan denken is: Sorry dat ik niet je perfecte dochter ben mam..

Ik wil ook eens perfect zijn, iedereen om me heen is succesvol. Als je simpel Niall zegt weet iedereen al dat jij zo heet.

Ik wil eens ook ergens goed in zijn. Ik wil niet horen van mijn familie dat ik weer ben aangekomen, ik wil eens horen: Wauw Lucy, wat zie je er goed uit! Of: Lucy, ik ben trots op je!

Wanneer was iemand voor het laatst trots op me? Een paar jaar geleden denk ik. Het enige wat mensen bij mij doen is afkraken.

"Oh Lucy, kijk wat je aanhebt man."

"Ieuw Lucy, je make up is lelijk, maar dat maakt niet uit. Jij bent lelijk."

Moet ik nog doorgaan?

Het verbaasd me dat de spiegel nog niet is gebroken. Ik moet wel eens van mijn psychiater in de spiegel kijken. Ze vraagt dat wat ik zie. Terwijl ik de normale antwoorden geef die niet echt 100% eerlijk zijn, hoor ik Ana en Mia weer schreeuwen.

"Zie je al dat vet bij je armen? Vies varken dat je bent!"

"Je bovenbenen raken elkaar, waarom heb je nou geen thigh gap?!"

"Misschien is daarom Niall bij je weg gegaan, door je dikke buik. Door je vettige gezicht en door je lelijke benen!"

Ni, waarom heb je nooit gezegd dat ik stom ben? Dat ik nutteloos, lelijk en dik ben. Ik dacht dat we eerlijk zouden zijn tegen over elkaar?

Ik snap niet hoe je kon leven met mij. Je verdient veel beter, Nialler. Je bent knap, dat is zeker. Kijk naar jezelf, naar je mooie witte tanden. Naar je perfecte lichaam.. Jezus.

Kan ik jou zijn? Je kan tegenwoordig alles online kopen op internet. Denk je dat ze ook benen verkopen? Ik hoop het wel want die heb ik hard nodig.

Nee, ik ben geen zeemeermin. Was het maar zo, dan zou mijn leven er tenminste beter uit zien dan dit. Althans; dat hoop ik.

Ik wil gewoon dat ooit iemand echt om me geeft, om de echte Lucy. Ik zag hoe mijn 'vriendinnen' me in de steek lieten. Ik voel de pijn nogsteeds Ni, ze waren de enige die ik had. En ze liepen met hun glimlach over. Over naar het mooiste meisje van onze school.

Ik ga nooit meer iets eten Niall, nooit meer. Ik haat het.

Ik haat eten.

Love, Lucy

Machteloos staar ik naar de brief. Ik kijk toe hoe Lucy zich in de nesten werkt. Hoe ze zichzelf uithongert.

Ik voel woede opborrelen, ik ben boos. Boos op mezelf. Wat wil ik nou?

Toekijken hoe mijn beste vriendin in een grafkist beland?

Toekijken hoe de monster in haar wint?

Wachten totdat ze van een gebouw afspringt?

Nooit.

Lucy is te goed voor de dood.

Het is nu of nooit.

Het is leven of dood.