Half A Heart

Chapter Nine

''Gaat het Lucy?'' Bezorgt kijkt Niall me aan. Ik bijt aan de binnenkant van mijn lip. Liegen, dat is iets wat ik nooit heb gekunt tegen Niall. Ik sluit mijn ogen. Ik moet het kunnen, hoeveel heb ik de laatste jaren wel niet gelogen tegen iedereen om me heen?

Hoevaak heb ik wel niet gezegd dat het met me gaat terwijl ik me op dat moment wel kon ophangen. Ik bijt harder aan de binnenkant van mijn lip. Ik knik zachtjes. Snel vergrendel ik het scherm en kijk Niall aan. Hij kijkt achterdochtig maar ik glimlach.

''Wat was er net?'' Vraagt Niall als ik op wil staan, lopend naar mijn eigen kamer. Ik zweer het, als ik nog een minuut langer in deze kamer zit, ga ik huilen. ''Er was niks.'' Ik durf Niall niet aan te kijken in zijn ogen dus kijk ik naar zijn lippen.

''Kijk me aan Lucy, in mijn ogen.'' Zegt hij doordringend terwijl hij een stap naar me toe zet. Ik zet mijn nagel in mijn vel, hopend dat hij het niet ziet. Dit was gewoon een vaste gewoonte. Als ik dit niet deed, zou ik gaan huilen. Dit was gewoon een tijdelijke pijn, als ik bijvoorbeeld mijn mesjes niet mee heb.

Weer schreeuwen die 5 stemmen naar me. Die 5 die een tijdje stil waren geweest. Ik zet mijn nagel nog harder in mijn vel. Ik moest huilen van wat ze zeggen. Mijn hoofd doet er pijn wan. Ik wou naar huis. Ik wil weg hier. Weg uit Niall's kamer.

Langzaam voel ik Niall mijn kin vastpakken. Nu word ik gedwongen hem aan te kijken. Fijn. Echt heel fijn dit. ''Er is niks, echt niet.'' Probeer ik zo zelfverzekerd te zeggen. Blijf normaal ademen Lucy. Ik voelde dat mijn ademhaling onregelmatig ging. Niet hyperventileren. Blijf rustig.

''A-Alleen..'' Ik stopte met praten om nog een keer proberen normaal adem te halen. ''Alleen wat?'' Dramt Niall door. ''Alleen ik denk niet d-dat wij ooit officieel kunnen worden.'' Ik voelde de tranen branden achter mijn ogen. Houd je in Lucy. Houd je verdomme in. Hoevaak heb je wel niet gehuild voor het oog van Niall. Stop er mee. Je zet jezelf voor schut.

Niall's mond valt open. ''W-Wat? Waarom? Waar komt dit ineens vandaan?'' Hij kijkt me met waterige ogen aan. Ik doe hem pijn. Als de traan over zijn wang rolt, houd ik het niet meer. Ik barst in huilen uit. Ik heb hem pijn gedaan, ik heb hem aan het huilen gemaakt. Ik.

''S-Sorry.'' Stamel ik en sta op en loop naar de deur. ''Lucy wacht even,'' Niall loopt naar me toe en trekt me naar zich toe. Tranen stromen over mijn wangen, naar beneden. Op Niall's witte V- hals shirt. Langzaam voel ik hem drijfnat worden. ''Sorry, voor alles.'' Ik voel dat ik hyperventileer en Niall loopt snel naar de badkamer om een bekertje water voor me te halen.

Mijn handen trillen zo erg dat ik wat water mors op de grond. ''Sorr-'' Voor dat ik mijn excuses aan kan bieden onderbreekt hij me. ''Stop met sorry zeggen.'' Ik kijk naar mijn voeten. Niet wetend hoe ik moet reageren. Weer sorry zeggen? Maar daar moest ik mee stoppen, dus nee. Vind hij me irritant dat ik het zeg?

Weer stromen er allemaal vragen in mijn hoofd en ik neem een slok van het water. ''Lucy, ik hou van je. En het maakt me niet uit als je niet bij me wilt zijn. Ik weet gewoon niet wat er is gebeurd. Een kwartier geleden hadden we het over een relatie, het officieel maken. En nu dump je me als een of andere grof afval. N-Net als ik bij jou deed. En als dit je bedoeling was, oke Lucy. You win. Het spijt me dat ik het bij jou flikte. Ik verdien het. Maar alsjeblieft, leg het aan me uit.'' Niall veegt zijn tranen weg.

Ik sluit mijn ogen. Blijf ademen. Met je neus in en met je mond uit. Als ik eindelijk op adem ben, besef ik wat hij zegt. ''Het spijt me zo erg.'' Huil ik en doe mijn handen voor mijn gezicht. ''Ik leg het ooit wel uit. Maar alsjeblieft, stop met het vragen.'' Smeek ik. Niall knikt.

Ik sta op. Waarschijnlijk zie ik er nu verschrikkelijk uit. Wat ik altijd doe maar oke. ''Wil je naar de badkamer?'' Ik knik en Niall glimlacht zwak naar me. Ik loop weer naar de deur. ''Lucy?'' Ik kijk vragend om. ''Ik wacht op je, desnoods mijn hele leven lang.''