Half A Heart

Chapter One

Misschien was dit nooit gebeurd. Misschien was ze nooit gaan afvallen. Misschien was ze zichzelf nooit gaan snijden. Als ik er voor haar was. Als ik voor haar klaar stond. Als ik haar niet liet vallen. Maar dat deed ik wel, ik liet haar breken. Ik liet haar pijn voelen. Pijn die ik nu ook voel. In mijn hart.

Ik had Lucy vanaf de eerste brief al moeten zoeken. Ik moest blijven zoeken totdat ik haar had gevonden. Maar ik deed het niet. Om een hele domme reden: Het mocht niet van het management. Het management mag veel over me bepalen. Maar ze kunnen niet bepalen wat ik voel voor Lucy. Hoeveel ik om haar geef en hoe belangrijk ze voor me is.

''Het is beter voor haar en ons als je geen contact met haar opzoekt.'' Zei Paul nog tegen me. En ik geloofde hem. Ik moest weten dat ik in moest grijpen. Ik moest weten dat het een leugen was. Hoe kan Lucy nou beter worden als niemand haar steunt. Misschien omdat ik Luke vertrouwde. Omdat ik hoopte dat hij haar liefde zou laten voelen. Maar ik had het mis. Ik wil Lucy liefde laten voelen. Nu.

Ik besef dat het misschien te laat is. Misschien kijkt ze nu al van boven naar me. Misschien is het allemaal wel voorbij. Misschien is dit het einde. Ik kan het niet geloven dat dit de laatste keer kan zijn dat Lucy misschien tegen me heeft gecomunniceerd. Dat ik nu echt officieel mijn beste vriendin kwijt ben.

Zonder dat ik het besef pak ik mijn auto sleutels en ren ik mijn kamer uit. Mijn kamer waar ik elke keer weer de brief van Lucy las. ''Niall, waar ga je heen?'' Hoor ik Harry naar me roepen. Hij loopt achter me aan, de voordeur uit. ''Ik ga Lucy zoeken. En ik ga haar vinden.'' Zeg ik vastbesloten. ''Maar het management zei d-'' ''Dat kan me niks schelen Harry, Lucy betekent mijn leven en het kan me niks schelen wat Modest er van vindt, verdomme.'' Onderbreek ik Harry.

''Ik ga met je mee.'' Harry stapt in en we rijden weg. ''Waar wil je heen, we weten niet waar Lucy woont. Of überhaupt waar ze is.'' Ik voel Harry me aankijken terwijl ik geconcentreerd in de auto zit te rijden. ''We gaan naar het ziekenhuis. De dichtsbijzijnde bij Lucy thuis.'' Zeg ik vast besloten en geef wat extra gas. Het enige waar ik nu aan kan denken is Lucy.

Als we bij het ziekenhuis parkeren zet ik snel mijn auto op slot en ren ik naar de ingang. ''Ligt Lucy Johnson hier?'' Vraag ik hijgend als ik bij de balie aankom. De vrouw kijkt me verbaasd aan maar dan zie ik haar ogen groter worden. Geloof ik herkent ze me. ''B14, M-Meneer.'' Stamelt ze. Er groeit een glimlach op mijn gezicht. Lucy leeft nog. Lucy is er nog. Ik ga Lucy zien. Ik ga Lucy vasthouden.

Ik zie dat Harry nu ook achter me staat. Ik bedank de vrouw meerdere keren en loop naar de liften met Harry aangezien we allebei nog na hijgen.

Ik haal diep adem als we voor Lucy's kamer staan. Bang hoe ze er nu uit zal gaan zien. Mager? Ongelukkig? Vol sneeën? Ik schruif die gedachte weg. Hoe mager Lucy ook is, hoe vol ze ook zit met sneeën: Ze is perfect.

''Ik blijf wel buiten wachten, ik snap het dat je alleen wilt zijn met Lucy.'' Glimlacht Harry naar me en ik kijk hem dankbaar aan. ''Harry, dankje.. Voor alles. Voor het laten inzien dat ik het waard ben. Dat je er voor me was terwijl ik kapot gemeen tegen je deed. Dat je die brief van Lucy aan me hebt laten zien. Gewoon bedankt voor alles, broertje.''

Ik loop naar binnen en schrik als ik een vrouw voor haar bed zit. Haar moeder. ''N-Niall?'' Ze kijkt me vol ongeloof aan.

Maar beloof me 1 ding Niall, 1 ding: Laat ze alsjeblieft niet bij me in de buurt komen. In het ziekenhuis niet, op mijn graf niet. Ik wil in alle rust dood gaan/zijn.

''Ja, ik ben het mevrouw Johnson. Ik ben nog steeds de oude Niall die vroeger elke dag bij uw thuis was. Maar u bent niet meer dezelfde mevrouw Johnson. U heeft u dochter niet in haar waarde gelaten. Je hebt haar niet de liefde laten voelen die ze verdient. Jij verdient Lucy verdomme niet. Ik vraag het uw 1 keer vriendelijk: Kunt u deze kamer verlaten?'' Ik kijk haar woedend aan.

Ze staat op en loopt naar me toe. Ze kijkt me recht in mijn ogen aan. ''Zorg goed voor haar.'' Met dat verlaat ze de kamer.

Ik loop meteen door naar het bed waar Lucy in ligt. Haar ogen nog altijd gesloten. Zonder dat ik er over nadenk pak ik haar hand. Koud. ''Lucy, waarom..'' Mompel ik zacht en er rolt een traan over mijn wang. Ik pak haar arm vast en kijk naar haar pols. Meer krassen dan dat iemand ooit heeft verwacht. Ik druk mijn lippen op de sneeën. ''Lucy, alsjeblieft. Stop ermee. Ik hou van je zonder die krassen. Meer dan dat ik ooit van iemand of iets heb gehouden.'' En met dat, barst ik in huilen uit.