Half A Heart

Chapter Ten

En daar stond ik dan, in de kerk; bij de begrafenis van Niall. De ceremonie meester vertelt over Niall, maar ik focus mij er niet op. Ik staar naar de kist waar Niall in ligt. Ik kan nog steeds niet beseffen dat hij er in zit. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik hem heb vermoord.

''Nu wil ik het woord geven aan Lucy Johnson, Niall's beste vriendin.'' Hoorde ik vaag en Harry tikte me zachtjes aan. Ik sta op. Ik loop het podium op en kijk de zaal in. Iedereen was er, de jongens. Niall's ouders, Greg. Mijn moeder, Perrie, Eleanor. Familie van Niall en niet te vergeten, het management. Ik haal diep adem en kijk dan naar mijn blaadje, ik wou me voorbereiden.

Maar nu ik hier sta, besef ik dat ik alles uit mijn hart moet zeggen. Ik kon ook niet plannen hoe mijn relatie met Niall liep. Alles kwam overwachts, alles.

''3 Maart 2014 begon alles, ik pakte een papier en een pen en begon mijn hart te luchten. Ik ging een brief schrijven aan een wereld beroemde boyband member, wetend dat hij dit nooit zal gaan lezen. Ik wist niet eens of ik überhaupt het goeie postadres had. Maar ik deed het gewoon, misschien omdat ik me eenzaam voelde. Misschien omdat Niall mij ooit heeft verteld dat je je gevoelens op papier moet zetten om het los te laten.'' Begin ik met vertellen. Ik haal diep adem en begin weer te spreken.

''Tot mijn verbazing, las hij het. Hij las elke letter, al was hij zo onduidelijk door mijn tranen, hij las ze. Ook al was dat papiertje helemaal verfrommeld, zaten er scheuren in, elke zin las hij, en opnieuw, en opnieuw.'' Ik kijk naar mijn handen omdat ik bang ben voor mijn moeder gezicht. Zij was 1 van de personen die dit wist en ze heeft me uitgelachen.

En ik ben bang dat iedereen in de zaal, me uit zou gaan lachen. Behalve de jongens aangezien zij het weten en het elke dag binnen krijgen.

''Na een zelfmoord poging, belandde ik in het ziekenhuis. Ik kon mijn ogen niet geloven dat hij er was. Hij is een engel, ik weet het zeker. Hij kwam op aarde om mij en duizende andere te redden van de dood. Hij is na mijn andere poging, zelfs achter me aan gesprongen. Hij vertelt aan zijn Directioners dat hij van ze houdt, dat hij om ze geeft. Desnoods 100 keer.''

Ik haal rustig adem, ik voelde iedereen naar me kijken. Als ik denk dat ik verder kan met praten, zonder in huilen uit te barsten herstel ik me weer.

''Niall heeft me vertelt dat hij van me hield, als in een relatie. En ik was dolgelukkig. Alleen kreeg ik dreigementen van mensen en het maakte me bang. Niall was in gevaar, en dat wist ik. Daarom wees ik hem af. Niet omdat ik hem niet leuk vond of iets, nee. Ik was bang dat ze Niall wat aan gingen doen. Ik vertelde ze dat ze mij moesten hebben, dat ze Niall met rust moest laten.'' De tranen stromen over mijn wangen en ineens zie ik Eleanor opstaan.

Ze rent het podium op en slaat een arm om me heen. Ik bedank haar, zachtjes. Maar door de microfoon hoort de hele kerk het. Maar het maakt me niet uit. Ik ga verder met mijn speech.

''Ik wil niet terug denken aan die avond, die avond dat alles mis ging.'' Ik bijt op mijn lip om niet weer in tranen uit te barsten. Ik kijk naar Niall's kist waar bloemen op zitten.

''Niall, je bent de stoerste, grappigste en leukste jongen die ik ooit heb gekend. Het maakt me niet uit dat je me alleen hebt gelaten. Het maakt me allemaal niet uit wat je fout hebt gedaan. Kijk hoeveel goeie dingen je hebt gedaan. Je hebt mij gelukkig gemaakt, je hebt miljoenen andere gelukkig gemaakt. We zijn allemaal reuze trots op je, je hebt deze 4 jaar zoveel voor deze wereld gedaan dat het onbeschrijvelijk is. Niall, alsjeblieft. Als je me hoort, ik hou van je.''

Huilend loop ik naar mijn plaats met Eleanor die de heletijd naast me stond. Mijn tranen stromen over mijn wangen en de jongens geven me een schouderklopje en fluisteren dat ik het goed heb gedaan.