Half A Heart

Letter Fourteen

29-04-2014.

Lieve Niall,

Ik kan nog steeds niet geloven dat jij Demi Lovato kent. Ik bedoel persoonlijk, niet zoals ik haar ken. Je weet hoe haar persoonlijkheid is en wow. Ik weet dat Demi echt een super meid is die duizende levens heeft gered.

Toen ik nog dacht dat Anorexia een levensstijl was, kwam ik in groeps chatten met meisjes. We steunde elkaar in onze Anorexia. We vertelde elkaar dat we perfect zouden worden als we door gingen. We lokte elkaar gewoon de dood in. We logen elkaar voor. Maar kom op, we wisten niet beter. Ana had ons in haar macht. Ze liet ons al verschrikkelijk voelen als we er aan dachten om te stoppen met Ana, toen er nog een terug weg was..

Maar ondanks de stemmen, ondanks Ana.. Waren onze groeps gesprekken toch heel fijn. Net als je een mesje tegen je arm houd, houd iemand je tegen. Ze vertelt je hoe bijzonder je wel niet bent. Hoeveel je wel niet voor haar betekent. Hoe perfect je wel niet bent en dat die sneeën het niet waard zijn.

En dan voel je je beter Ni, niet helemaal perfect. Maar een stuk beter dan daarvoor. Gewoon omdat je weet dat iemand om je geeft. Je was gewoon 1 grote familie met die groep. Het waren geen vreemden meer. Nee het waren je beste vriendinnen. Maar ondanks ze je beste vriendinnen waren, voelde je de pijn dat ze niet naast je woonde. Dat je ze nog nooit écht had gezien.

Je kon niet uithuilen op hun schouder. Ze namen het niet voor je op als je voor de zoveelste keer dik werd genoemd. Ze stonden niet achter me wanneer ik ze nodig had. Nee, ze waren er alleen op mijn stomme telefoon.

Uiteindelijk, werden we alleen maar depressiever. We hadden het steeds vaker over zelfmoord. Over overdosis, over treinen, over messen. Maar nooit, nooit hadden we verwacht dat we elkaar in de steek zouden laten. Als er 1 dood ging, gingen we allemaal dood. Zo bijzonder waren ze voor me Ni.

En toen vielen we uit elkaar..

De uren lange gesprekken waren er niet meer. Er werd nooit meer gepraat in het gesprek. Onze intresse in elkaar was gezakt. Op 11 November 2013 kreeg ik om 2:43 een berichtje. Het was van Anne, maar aangezien ik de volgende dag school had lag ik al te slapen.

''Lieve Lucy,

Je bent mijn aller beste vriendin en je betekent zoveel voor me. Onze hele groep betekent veel voor elkaar. We hebben elkaar beloofd om elkaar te steunen tot het eind. Ik wil je daarvoor bedanken, ook al zag ik je niet elke dag. Ook al praten we niet meer elke dag. Je betekent nog steeds hartstikke veel voor me. Je bent nog steeds het meisje die me laat lachen door mijn tranen.

Misschien klinkt dit cliché en rol je nu met je ogen. Maar ik wil echt zeggen dat jij het waard bent. Ook al vertelde jij bijna nooit je geheimen. Je was er voor mij. Je was er voor de rest. En elke dag, denk ik aan je. Ik maak me zorgen om je. Hoe kan ik jou verdienen?

Je bent echt perfect. Je bent zoveel beter dan ik. En toch was je mijn beste vriendin. Waarom zou je? Ik snapte nooit waarom jij gepest zou worden. De eerste keer dat ik jou op een foto zag, viel mijn mond spontaan open. Je blonde haren vielen perfect voor je gezicht. Maar toen keek ik in die ogen. Ook al had je een glimlach op de foto, nooit.. Maar dan ook echt nooit zag ik jou ogen mee lachen in een foto.

De eerste keer toen wij hadden gemeet, was een van de beste dagen in mijn leven. Ik kon voor het eerst mezelf zijn. Maar nog steeds brak ik als ik naar je keek. Je was zo vermagerd en ik maakte me zorgen om je. Ik keek naar je armen. Het zat onder de krassen. Die verdien je niet.

Helaas is het tijd voor mij om te gaan. Ik kan niet meer, ik ben te moe om te ademen. Dat ik op deze wereld liep betekent niet dat ik me levend voelde. Voor mij heb ik allang zelf moord gepleegt. Dit keer wil ik het officieel maken. Ik wil het echt niet meer Lucy.

Het doet me pijn om zo afscheid van je te nemen. Maar ik ben vast van mijn besluit en ik weet zeker dat je me zult stoppen als je nu online was. Of dat je elk moment online kon komen. Vandaar dat ik wachtte tot nu. Tot dat je in slaap was gevallen. Ik wil niet dat je me stopt.

Ik ben nu, als je dit bericht leest.. Op een betere plek. Ik heb eindelijk wat gedaan wat ik zelf wou. Ik heb eindelijk voor mezelf gekozen. Het spijt me Luus, dat ik je alleen heb gelaten op deze wereld. Maar ik ben uitgeput, mijn lichaam is uitgeput. Ik hoop dat je het begrijpt.

Wil je nog 1 ding voor me doen? Wil je ooit glimlachen en het menen? Dat je glimlach je ogen bereikt? Ik wil je twinkelende ogen zien. Je bent het waard, ja jij. Lucy Johnson.

Ik hou van je, Anne. ''

Toen ik die morgen dat bericht las van Anne, brak ik. Ik heb dagen gehuild. Ze was weg, ze was echt weg. Ik hoopte dat ze nog online kwam op WhatsApp. Ik kon het me niet voorstellen. Maar sinds die dag, sinds dat ze dat bericht verstuurde. Kwam ze niet meer online. Ze reageerde niet op mijn smsjes. Niks. Ik was alleen gelaten op deze wereld.

Sorry voor deze onleesbare brief. Sorry voor de tranen. Het spijt me Niall.

Lucy.