Half A Heart

Letter Seven

POV Niall

To: Niall James Horan

From: Lucy Johnson

Date: 26-03-2014

Dear Niall,

Soms denk ik dat ik me zwaar aanstel. Naja, dat word me ook duidelijk gemaakt. Ken je Grace nog? Grace Roberts? Ja toch?

Tuurlijk herken ik Grace nog, op mijn 15e kreeg ik verkering met haar. Blijkbaar was het allemaal nep in haar ogen. Ik gaf om haar. Ik dacht dat ik het perfecte leventje leidde. Ik had een beste vriendin, Lucy. Ik had een vriendin, Grace. En omdat Grace een van de knapste en populairste meisjes was op school raakte langzaam de hele school bevriend met mij. Ik had zoveel vrienden om me heen. Maar Grace acteerde, het was 1 grote grap van haar. Ik heb dagen lang gehuild. Geen 1 vriend of vriendin van de hele school kwam naar me toe, niemand stond voor me klaar. Toen besefte ik het pas: Het waren allemaal, stuk voor stuk neppe vrienden.

*flashback*

''Niall, ze gebruikt je. Echt waar, ik wil je niet laten breken. Het spijt me maar ze houdt echt niet van je. Ze is vreemdgegaan, ik heb het toch met mijn eigen ogen gezien?!'' Schreeuwt Lucy tegen me. Ik voel de woede opborrelen. ''Hoe kan je dat zeggen Lucy, hoe kan je.. Je was mijn beste vriendin. Je bent veranderd Lucy. Wij zijn geen beste vrienden meer en dat worden we ook niet meer. Je bent jaloers, jaloers dat jij geen vriend hebt. Hoe durf je mijn vriendin zwart te maken?'' Schreeuw ik terug naar haar. ''Ik hoef helemaal geen vriend, ik dacht dat jij mijn vriend was!'' Schreeuwt ze terug. ''Nee, wat tussen ons was was nep.. Je hebt geen vriend omdat je geen vrienden hebt.'' Met dat verlaat ik haar kamer lachend. 

*end of flashback*

Geloof me, ik heb er nog elke dag spijt van. Ik had ook niet verwacht dat ze terug zou komen en laat staan onze vriendschap opnieuw oppakken. 

Misschien herken je haar niet meer. Misschien wou je haar gewoon vergeten en is dat je gelukt. Net als dat je mij misschien wilt vergeten. 

Maarja, toen jij weg was. Werden wij vriendinnen. Vraag me niet waarom. Maar ik hoorde bij haar groepje, ik zat onder de lagen foundation en had wel 20 lagen mascara op mijn wimpers. Ik schaam me er nog elke dag voor. Maar er was een meisje in dat groepje dat niet zo zelfverzekerd van zichzelf is zoals we van Grace en haar groepje verwachten. Ze heette Alice. 

In mijn vorige brieven had ik over haar gescheven, ik heb haar naam niet genoemd. Maar dat je het even weet. Zij was dat meisje dat heel veel op me leek. Naja, zo leek het.

Door haar leerde ik wat depressie was, door haar leerde ik mijn 5 ''beste'' vriendinnen kennen. Totdat ze me verliet. Het was op een gewone schooldag, de zon zat te schijnen en ik dacht dat het weer een dag word zoals gewoon: Nep lachen en nep doen. Alleen bij Alice kon ik mezelf zijn, heel soms. Maar die dag, dat veranderde alles. 

Die dag had ik voor het eerst in mijn leven afgesproken met een jongen dat geen Niall heette en niet mijn beste vriend was. Blijkbaar was het de crush van Grace. Sinds die dag was ze boos, oh dat was ze zeker. Maar het stelde niks voor, ik en die jongen; Daniel gingen gewoon ijs halen voor in de tussenuur. Sinds dien maakt Grace mijn leven zwart. En het ergste was nog dat Alice me liet zitten. Ze heeft al mijn geheimen doorverteld. Ze vertelde dat ik mezelf sneed.. Dat ik zelfmoord wou plegen. Iedereen zei dat ik het deed voor aandacht. 

Dachten ze dat nou echt Ni? Jezus, tuurlijk joh; iedereen wilt wat sneeën op zijn lichaam voor de sier. Laat me niet lachen. Ik wou niet dat iedereen het wist. Sinds dien gaat het steeds slechter met me. En kijk wat ik nu ben.. Hoe kon ik van dat gelukkige 5-jarige meisje met vlechtjes naar... dit veranderen? 

Alice, misschien wel een van mijn eerste vriendinnen heeft me pijn gedaan, net als de rest van de wereld. Die dag dat ik alle pijn nog voelde, de scherpe nagels: Het was Grace met haar vriendinnen. Ik zat daar maar ingedoken op de grond terwijl iedereen me uitlachtte en me pijn deed. Van binnen en vanbuiten. Ik zag Alice uit mijn ooghoeken naar me staren. Ergens zag ik medelijden. Ik hoopte zo graag als dat Grace en het groepje weg zou lopen, dat zij naar me toe liep. Ik zag in haar ogen wou ze dat ook. Maar toen Grace wegliep.. Toen liep ze weg, achter Grace aan. 

Mijn enige vriendin dat echt bestaat, liep bij me weg.. Elke keer als ik er aan denk krijg ik tranen in mijn ogen. Mensen zijn liever bij een gemene bitch die je commandeert dan met mij.. Hoe laag ben ik dan wel niet gezakt? En het grootste probleem is.. Ik weet niet waarom. Ik wil zoveel aan mezelf verbeteren. Maar dat kan niet. Ik ben gewoon moe. Moe van mezelf, moe van de mensen om me heen..

Moe om te ademen.

Love, Lucy.