AFRODİT

Rezillik

Bu bölüm @vampireakasha23 e ithaf ediliyor :D

Arkadaşlar çok çok çok uzun aradan sonra merhaba!
Eminim ki çoğunuz hikayeyi unutmuştur.

Bir iki bölüm okumanızı tavsiye ederim ki bu bölüme direk başlamayın:)

Hatırlatma yapacağım yine de:

" Alo Rüzgar? Ben Aksel. Rüzgar.. Hatırlıyorum, hem de her şeyi."
~

Nefes alamadım.

Konuşamadım.

Tepki veremedim.

Her şeyi hatırladığına inanmıyordum.
İnanamıyordum.

Anılar(ımız) artık sadece bende saklı değildi. Paylaştığım bir kişi de vardı.
Aslında en çok şeyden korkmuştum:
Yaşadıklarımızı sadece iki kişi biliyordu, o ve ben. O unutmuştu ve bana bir şey olduğu anda, bütün hepsi yok olacaktı.

Bütün hayatımı bir kitap yapacağım.
Evet oldukça ciddiydim.

Ama mesele bu değildi. Rüzgar gözlerini açmış, bana bakıyordu. Ben ise tek kelime etmiyordum. Öykü'nün çığlığı sessizliği bozdu.

"Ne! İnanmıyorum! Çabuk yanına gidelim hadi hadi!"

Tam Öykü'lük bir tepki.

Her neyse, Aslında hatırladığına ihtimal vermiyordum, belki bize tuzak kurma amacındaydı. Hatta kesin öyleydi.

Hayır, ona güveniyorum, her şeyden çok.

Rüzgar onunla konuşmaya devam etti.

"Neredesin? Yanıma gel!"

"Siz neredesiniz?" Dedi Aksel.

O an oldukça mallaştığım için düşündüm:

'Burası neresi?'

Galiba aynı şey Rüzgar'a da olmuştu. "Hazal! Neredeyiz?"

Öykü, en soğukkanlımızdı galiba. Hemen cevapladı,

"Mm.. Dünyadayız! "

İkimiz de Öyküye döndük. Salak mısın bakışı attığımda Rüzgar konuşmaya devam etti.

Rüzgar cevapladı. "Bilmiyorum dostum. Ben şuan anlamıyorum, bu iki kızında beyni çalışmıyor olmalı."

Akselin sesi çok memnuncasına çıktı:
"Buradan bile başınızı döndürebiliyorum demek.."

Ardından devam etti. "Hazal.. Hazal orada mı?"

İşte bu ses. Sonsuza dek adımı söylemesini dinleyebilirdim.

O an gerçekten yaşamanın ne demek olduğunu hissettim. Hem de iliklerime kadar.

Rüzgar evet dediğinde, Aksel, bekleyin geliyorum demişti.

Üç kişi, akıllarda tek soru...