don't let them see

||h1||

Ik zit bij muziek in de les.
'Oké iedereen. Dit jaar gaan we zingen. De opdracht is simpel. Je doet twee duetten met een ander en een solo. Minimaal een van de duetten moet uit een Disney film zijn. En ik heb al groepjes gemaakt. Flora en Dinand,' zei de docent. Nee! Dinand is de pestkop van de school. Ik heb echt een hekel aan hem. Na de les, tevens de laatste, komt hij naar me toe.
'Hey Flora. Zullen we vandaag starten,' vroeg hij vriendelijk.
'Geen hey flora waar heb je fauna gelaten? Of Hey flora moet jij niet naar doornroosje?'
'Ik ben niet altijd een bullebak.'
'Goed. Fiets je met mij mee?'
'Oké. Ik kan tot half zes.'
'Prima. Kom maar mee.' Ik liep naar de fietsenstalling en pakte mijn fiets. Bij het hek wachtte ik op Dinand. Hij kwam al snel met z'n fiets naar me toe. Ik fietste voorop naar mijn huis. Ik woon in een grote villa. Mijn moeder is een succesvolle zakenvrouw en mijn vader heb ik nooit gekend. Ze is vaak twee tot drie weken weg en dan een week thuis. We zetten onze fietsen in de tuin en liepen naar binnen.
'Woon je hier? Wow,' zei Dinand.
'Bedankt. Ik pak op mijn kamer even mijn gitaar en tablet en dan gaan we naar de schuur.'
'Schuur?'
'Ja. Je ziet het zo wel.' Ik rende op en neer naar mijn kamer en pakte mijn gitaar en tablet. Daarna volgde Dinand me naar de schuur. Ik opende de deur. Een soort studio kwam naar voren.
'Wow! Je hebt hier gewoon een studio?'
'Ja de buren vonden het niet zo fijn als ik muziek maakte omdat het luid was en in mijn kamer paste de vleugel niet meer.'
'Oké dan.' We gingen zitten op de bank en ik zette de tablet op de tafel.
'Ik ben een best wel grote Disney fan dus ik weet wel wat nummers,' zei ik.
'Dat is fijn want ik weet er helemaal geen.' Ik grinnikte en speelde het eerste nummer.
'Hé die komt uit rapunzel!'
'Jep. Het is mijn favoriete nummer. Ik heb ook een tweede maar daarvoor heb ik mijn tablet nodig.' Ik zette het nummer op.
'En wat denk je,' vroeg ik.
'Ik vind het geweldig.'
'Ik had ook het idee om met mijn gitaar ons te begeleiden.'
'Ja graag.' Ik verbaasde me over de houding van Dinand. Hij is anders dan op school.
'Ik weet wat je denkt. Waarom is die bullebak van een Dinand nou zo aardig. Ik ben dan misschien wel een bullebak, maar ik wel goed presteren. En met een schoolproject is een vijand niet handig. Daar pas ik me op aan,' zei hij.
'Oké ben jij een elfenvleugel?'
'Nee. Maar ik krijg het bij dit soort dingen vaker te horen.'
'Aha. Maar wat vind jij van het behandelen van Gevleugelden?'
'Ehm ja ik vind dat het hoort. Ze zijn anders. Niet dat het per se slecht is, maar ze hebben krachten die gevaarlijk kunnen zijn. Wat vind jij?'
'Ik vind dat ze bevooroordeeld worden. Het zijn immers normale mensen. En krachten zijn niet gevaarlijk. Als gedachtenlezer kan je er hooguit een grapje mee uithalen.'
'Hoe weet je dat?'
'Mijn nicht is een elfenvleugel. Ze heeft me veel vertelt over Gevleugelden. Zo is het geen afstammeling wat wel gezegd wordt. Je wordt door middel van je karakter gekozen. Daarom zijn er verschillende soorten. Helaas is ze opgepakt.'
'Balen. Wat voor een Gevleugelde zou jij willen zijn?'
'Een engelenvleugel. Heb je super mooie vleugels.'
'Ik een groene vlinder. Dat lijkt me wel wat. Vooral de kracht. Met dieren praten.'
'Ja dat lijkt me ook wel leuk. Maar zullen we gaan oefenen?'
'Ja is goed.' Ik speelde de nummers en begon met zingen. Al snel volgde ook Dinand. Ik lachte naar hem.
'Je kan mooi zingen. En spelen,' zei Dinand.
'Dank je. Jij ook.'
'Niet zo goed als jij. Je kan er zo veel gevoel in leggen. Dat is zo mooi.'
'Dank je. Maar het is vijf voor half zes. De tijd ging snel.'
'Oh ja. Ik moet gaan. Vanavond handbal training.'
'Handbal je? Ik ook.'
'Toevallig. Maar ik moet echt gaan.'
'Veel succes.' Ik lachte. Toen Dinand weg was liep ik naar het bos. Ik had met Beau afgesproken in het bos om onze vleugels te strekken. Ze stond aan de rand al op me te wachten. 
'Hé Flora! Ga je mee,' riep ze.
'Ja oké. Kom.' We hadden ieder een shirt met open rug aan. Zo scheuren kleren niet en blijven onze vleugels niet hangen. We liepen naar het donkere deel van het bos.
'Stil! Ik hoorde iets,' zei ik. We gingen achter een boom staan en keken. Agenten van de overheid liepen rond. Ze zochten iets. Waarschijnlijk ons. Zo stil mogelijk renden we naar mijn huis.
'Shit! Ze zoeken nu in het bos. Dat wordt hier binnen mijn vleugels strekken,' zei ik.
'Ja bij jou gaat hij pijn doen. Mijn vleugels kunnen er wel tegen.'
'De kramp voel ik al als ik er aan denk. Wil jij even mijn gordijnen dicht doen?'
'Ja tuurlijk.' Beau sloot mijn gordijnen en ik deed mijn deur op slot. Daarna klapte ik mijn vleugels uit en vloog ik even op. Dit voelt beter. Het is vervelend als je vleugels constant ingeklapt zitten. Beau volgde mijn voorbeeld. Ik maakte een salto en landde soepel op de grond.
'Ik kan dat niet. Mijn vleugels kunnen me niet dragen,' zei Beau een tikkeltje jaloers.
'Alleen vlinders kunnen dat, weet je nog?'
'Ja dat weet ik nog. Ik ben niet dom. Ik wil gewoon ook zoiets kunnen. Het is zo awesome.'
'Ja dat weet ik. Maar het is acht uur. Je moet gaan.'
'Kom je ook naar het schoolfeest? Het thema is zomer. Daar passen je vleugels mooi bij.'
'Nee ik ben niet zo van de schoolfeesten.'
'Ja maar het is mijn laatste feest met jou. Please ga je mee.'
'Oké. Maar jij betaalt mijn kaartje.'
'Yes! We gaan morgen meteen naar de stad!'
'Het feest is pas over drie weken. Heb geduld.'
'Weet ik. Maar ik weet niet wat ik met mijn haar moet doen en de ideale jurk vinden is lastig om nog maar niet te spreken over een date.'
'Beau de jongens staan voor je in de rij. Jij hebt morgen een date.'
'Ik had het ook niet over mezelf.'
'Nee. Ik vraag Angelo wel. Hij gaat wel en hoeft geen date.'
'Nee dat ga je dus echt niet doen. Jij moet een date.'
'Beau ik hoef geen date. Of een nieuwe jurk. Ik pak mijn witte met open rug, klap mijn vleugels niet uit, even voor de duidelijkheid, en als je nu zegt dat ik ga dansen dan ga ik gillen.'
'Prima. Ik ben al blij genoeg dat je gaat.'
'Fijn dat we het eens zijn. En nu moet je echt gaan want anders worden je ouders boos.'
'Morgen regelen we alles bij jou in de schuur.'
'Is goed. Tot morgen dan maar.' Ik hoorde de deur open gaan. Mam is thuis. Ik rende naar beneden.
'Mam! Hoe was het in China?'
'Goed. De tolk kon er niets van, maar we zijn er uit gekomen. En ik kreeg een promotie.'
'Wat geweldig!'
'En ik weet dat je niets hoefde, maar ik heb voor je een hand genaaide gitaar band voor je. Met het patroon van je vleugels en dan je naam.'
'Dank je wel. Hé Beau! Kom eens!' Ik gaf mam een knuffel.
'Hallo Anette. Hoe was de reis?'
'Goed. Waarom zijn jullie niet in het bos?'
'Er lopen agenten van de overheid in het bos. Dus dat ging niet,' zei ik.
'Agenten? Dat is gevaarlijk. Dus we gaan daar voorlopig niet meer heen.'
'Snappen we mam. Maar Beau moest gaan.' Ik duwde haar weg en begon te lachen. Snel namen we afscheid. Binnen plofte ik naast mam op de bank.
'Dus heb je veel pinda's gezien?'
'Je weet best dat dat niet zo is. Nog kramp gehad?'
'Nee. Maar ik moet gaan opletten. Ze zijn iets op het spoor. Maar Beau geeft me dus overgehaald om mee te gaan naar het schoolfeest.'
'Jij naar een schoolfeest?'
'Ja zo zit ik ook. Maar ja. Ik heb het haar beloofd. En nu wil ze dat ik een date neem.'
'Je hebt nee gezegd toch?'
'Ja. Ik vraag wel of Angelo met mij wil gaan. Hij gaat wel, maar hoeft geen date. Kunnen we mooi gaan als vrienden.'
'Oké. Maar zorg dat er niets gebeurd.'
'Mam, het gaat al zeventien jaar goed. Het gaat niet op een feest mis.' Ze lachte. Ik kookte wat en samen aten we terwijl we reisfoto's bekeken.
'Zullen we zaterdag een dag weg gaan.'
'Dierentuin!'
'Ik neem aan dat dat een ja is.' We lachten.
'Ik ga naar boven. Morgen weer school.' Ik liep naar boven en ging slapen. Fantastische dag.