don't let them see

||h17||

Die avond zit ik nog altijd op mijn knieën en kijk ik nog altijd naar de grond. Ik steun op een hand. Ik hoor wat gestommel en kijk langzaam op. Oliver wordt door Larson in de cel tegenover me gezet.
'Larson! Dat kun je niet doen! Waarom...,' begin ik.
'Waarom ik dit doe? Jij gaat helpen als ik hem ongedeerd laat.' Ik liet mijn hoofd weer neerslachtig hangen.
'Je komt hier wel uit Flora! Je komt er altijd bovenop,' zei Oliver. Ik knipoogde kort en schudde mijn hoofd.
'Dit keer niet. Jij was mijn enige hoop. Jij kon met een aantal agenten komen om me hier weg te halen. Nu kan niemand dat meer.' Ik zuchtte diep en ging mediteren. In mijn hoofd hoorde ik Oliver vragen: 'Ben je oké?'
'Nee. Mijn vleugels zijn bevroren. Ik ben morgen wel gedwongen om iets te doen.'
'Maak je maar geen zorgen om mij. Heb je je helende gave al geprobeerd op je vleugels?'
'Nee nog niet. Ik heb er niet aan gedacht.'
'Maar ik heb nieuws. Ik had mijn mobiel mee en weten te verbergen, dus kon ik bellen. Ik had mijn locatie aan staan, dus de politie kan mijn bericht zoeken. Het was vlak achter het gebouw. Er is nog...'
'Hope.'
'Ja? Maar waarom in het Engels?'
'Flora Hope Leister. Mijn volledige naam. Larson gaat me Hope noemen. Daarom in het Engels.'
'Oh. Het is een mooie naam. Wat moet je eigenlijk doen morgen?'
'Da-dat kan ik je niet vertellen. H-het is gewoon zo erg dat i-ik...'
'Het geeft niet. Rust uit en bereidt je mentaal voor op morgen. Dan sta je steviger in je schoenen.'
'Dank je. Dit is een van de vele redenen waarom ik van je hou.'
'En jouw goede en positieve energie die je uit de meest kleine dingen kunt halen, die hoop, dat maakt het dat ik van jou hou.' Ik glimlachte naar Oliver en probeerde voorzichtig om op te staan. Het lukte niet, dus ik maakte wat comfortabels van enorme en zachte bladeren die ik uit de stugge ondergrond liet groeien. Mijn vleugels lagen tussen extra zachte bladeren zodat ze niet zouden breken. Met een zucht ga ik slapen. Oliver volgt mijn voorbeeld en gaat op de vloer liggen. Voor hem maak ik ook een bed van bladeren. Hij kijkt me dankbaar aan en gaat verliggen. Ik staar naar de muur waar ik met mijn gezicht naar toe lig en probeer schapen te tellen. Helaas, zoiets doms werkt niet. Mam had groot gelijk toen ze weg liep. Larson is gestoord geworden. Alle technologie uitschakelen en weer bomen laten groeien. Bomen en planten die alles en iedereen verstikken. Hij is een doorgedraafde milieuactivist. Ergens heeft hij goede bedoelingen, dat kan ik niet ontkennen, de manier van aanpak is gewoon... gewoon een straf. Uiteindelijk ook voor hemzelf. maar daar moet hij zelf achter komen. Ik had alleen liever gezien dat hij mij er niet bij betrok. Dan zat ik nu met Oliver in plaats van hier, op de bank een film te kijken of in de studio met Maya en Beau zingen en muziek maken. Ik zat laats met Oliver de Disneynature documentaire Bears te kijken. Het was geweldig mooi en ik heb ook ademloos zitten genieten. Oliver zei dat er een liedje bij gemaakt was en ik wilde gelijk weten welk nummer het was (zie media). Zachtjes begon ik de tekst weer mee te zingen. 

'There's always gonna be some canyon in the way

There's always gonna be a river I cannot cross
Somewhere along this path that's chosen me
I know I'm gonna fall down, feel lost, feel weak
But wherever it leads...

Chorus:
No one said this would be ever be easy, my love
But I will be your side when the impossible rises up
We will travel this life well worn
No matter the cost, no matter how lost
We will leave our footprints behind
And carry on, carry on, carry on, carry on

Some will you write you off before you ever start
Some will say your journey's just too hard
Somewhere between right here and the other side
There will be fear and doubt in the deep, dark night
But we will survive...

(Chorus)

We may fall behind, lose miles along this road
We will be alright, I will never let you go

(Chorus).'  Weer een zucht verliet mijn mond. Misschien heb ik morgen geen tijd om mijn vleugels te ontdooien en lukt het plan van Larson. Waarschijnlijk lukt het wel. Hij mag dan misschien wel meer weten over mijn krachten dan ik had gehoopt, ik weet meer en kan daar van profiteren. Al moet ik scherp blijven. Hij kan vanuit een onverwachte hoek komen. Bovendien moet het niet opvallen dat mijn vleugels ontdooien. Het wordt een lastige opgave, maar ik ga er voor en het gaat me lukken. Ik ga laten zien waarom mijn moeder me Hope wilde noemen!