don't let them see

||h6||

Rond drie uur 's nachts waren we bij het gebouw. Het werd omringd met vele grote muren. De auto reed naar binnen.
'Ik ben trouwens Tarance. Ik begeleid je hier tot het nodig is. Volg mij maar.' Ik stapte uit en mijn spullen werden door een ander meegenomen. We liepen naar de derde verdieping.
'Hier verblijven alle vlindervleugels. Op de deur staat de kleur van de vleugels. En het aantal dat er is, de krachten en voor iedereen is er een dossier. Dat hangt daar niet.' We kwamen langs een gele deur waar 25 op stond. Op een groene deur stond 13 en op een rode 17. Dan was er nog een oranje en paarse deur waar beiden 31 op stond. Bij de deur die blauw-overloop was geschilderd stond 0. De deur ging open en een lange gang verscheen. Tarance opende de eerste deur en ik stapte binnen. De kamer was blauw en had een bed, bureau, stoel en een wat kale ruimte. Mijn gitaar werd daar tegen de muur aan gezet en mijn tablet op het bureau.
'Je krijgt morgen van me de regels te horen. Nu moet je eerst slapen. Je hebt rust nodig,' zei Tarance.
'Ik ken al wat regels. Mijn nicht zit hier al een tijdje. Maar waarschijnlijk ken ik ze niet allemaal,' zei ik. Tarance glimlachte naar me en sloot de deur. Ik ging liggen op bed en sloot mijn ogen.

De volgende ochtend werd ik om half acht wakker. Lekker veel geslapen zeg. Ik ging rechtop zitten en keek rond. Ik zag mijn gitaar staan en speelde wat. Al snel zong ik er bij. Ik schrok toen ik een sleutel in het slot hoorde. Ik legde mijn gitaar terug in zijn hoes.
'Je bent al wakker,' zei Tarance.
'Ja. Nog niet echt lang.'
'Welke regels ken je al?'
'Ehm je vleugels moeten altijd uit en je krijgt een jurk of pak met je soort. Doordeweeks is er gezamenlijk ontbijt, lunch en diner en daarna ben je vrij om binnen zelf iets te doen. Meer weet ik niet.'
'Je mist de laatste regel nog. Niet ontsnappen. Als je het doet of probeert, mag je niet meer met familie of vrienden praten en worden tablets en dergelijke afgepakt. Dan kun je ook niet meer van de kamer af.'
'Dat ben ik niet van plan. Mijn nicht zit hier. Dus ik heb wel gezelschap.'
'Aha. We moeten ook nog een dossier maken dus ik ga vragen stellen.'
'Is goed.'
'Wat is je volledige naam?'
'Flora Hope Leister.'
'Hoe oud ben je?'
'17.'
'De jongste hier.'
'Wat is je favoriete kleur?'
'Turkoois.'
'Wat zijn je krachten?'
'Eerlijk gezegd, omdat ik ze niet wilde en omdat ik er niet naar zocht, weet ik niet wat ze zijn.'
'Dat is geen probleem. We kunnen het wel opzoeken. En ben je ergens bang voor?'
'Nee niet echt.'
'Wat zijn je hobby's?'
'Handbal. Ik handbalde iedere dag op zondag na.'
'Wow. Ehm heb je allergieën?'
'Ik heb hooikoorts en ben allergisch voor kiwi.'
'Oké dan ben ik voor nu door mijn vragen heen. Als er iemand hier nieuw is, is het gewoonte dat hij of zij naar de psychologe gaat.'
'Begrijpelijk.'
'Dus daar heb je geen problemen mee? Dat is fijn. Ik heb hier een jurk voor je. Dat model in die kleur draag je vanaf nu. Ik ben even iets zoeken en dan doe jij hem alvast aan.'
'Is goed.' Ik nam de jurk aan en wachtte tot de deur dicht was. De jurk zat als gegoten. De kleuren kwamen overeen met de kleuren van mijn vleugels. Ik wachtte nog vijf minuten en toen kwam Tarance weer binnen.
'Je krachten zijn heling en transformatie. Je kan in dieren veranderen en dus ook met ze praten.'
'Oh oké. Dan weet ik wel wat ze zijn.'
'Er is nog iets. Je kan planten en rotsen uit het niets doen verschijnen.'
'Wow. Zeg me dat je een grapje maakt.'
'Nee het is zo.'
'Awesome en scary. Nou ja ik ga ze toch niet gebruiken.'
'Kom dan leid ik je rond en dan kun je op eigen houtje iets gaan doen.' Op de begane grond was alles. De gymzaal, de eetzaal, de bibliotheek en het kantoor van de psycholoog. In de tuinen was de rondleiding voorbij. Er zat een groot net overheen zodat we niet konden wegvliegen. Vanuit mijn rug werd ik omver gegooid. Maya.
'Maya! Hoe is het,' vraag ik als ik op de grond lig. 'Au! Mijn vleugels! Kun je van ze af gaan?'
'Ja sorry. Echt iedereen hoorde wat je deed in dat brandende kasteel. Zo cool. En dan je vleugels. Ze zijn even mooi als je zang.'
'Dank je nicht. Hoe is het hier?'
'Goed. Je zult zien dat het hier reuze meevalt. Sorry trouwens. Ik kan nog altijd niet vliegen.' Ik zuchtte en schudde mijn hoofd.
'Drieëntwintig en je kan het nog steeds niet.'
'Ik heb elfenvleugels. Jij bent een mooie vlinder.'
'Ja dat klopt. Ik kan een looping.'
'Serieus?'
'Ja.' Ik sprong op en maakte een salto.
'Demn dat wil ik ook. Heb je je moeder al gebeld?'
'Nee. Vraag ik vanavond wel naar als Tarance er is.'
'Hé hij begeleidde mij ook.'
'Toevallig.'
'Zullen we samen je gitaar gaan halen? Of heb je hem niet mee?'
'Tuurlijk heb ik hem mee. Maar beloof me een ding.'
'Wat?'
'Alsjeblieft ga niet zingen.'
'Oké. Kom op.' We praatten flink wat bij toen we naar en van mijn kamer gingen. Ik zag dat veel me nakeken. Ik deed de gitaarband die ik van mijn moeder kreeg om en bedacht waar we konden gaan zitten.
'Zullen we anders naar de bibliotheek? Daar is er toch nooit iemand,' stelde Maya voor.
'Oké. Klein vraagje. Waarom kijkt iedereen naar me?'
'Lieverd, je bent een blauw-overloop vlindervleugel. Jij bent al zeldzaam, je kleur zie je zelden. Je bent speciaal.'
'Oh ja. Vergeten. Kom op.'
'Doet die band geen pijn op je vleugels?'
'Niet als ik ze laat hangen. Kom op.' We liepen naar de bibliotheek en ik nam plaats op een stoel.
'Welk nummer wil je dat ik speel?'
'There's nothing holdin' me back.'
'Oké dan.' Ik speelde en zong terwijl Maya genoot. Ik hoorde applaus.
'Dat was erg goed,' zei Tarance.
'Oh hoi Tarance. Is er iets,' vroeg ik.
'Ik was vergeten om je je ouders te laten bellen. Hallo Maya. Dus jullie zijn familie?'
'Yup,' zeiden we in koor. We lachten.
'Zou jij mijn gitaar terug willen brengen, Maya?'
'Ja hoor. Graag zelfs.' Ik liep achter Tarance aan naar een telefooncel. Ik toetste het nummer van mam in en wachtte.
'Ja met Anette...'
'Mam het is gebeurd,' zei ik. Toen begonnen de tranen te komen.
'Liefje toch. Hoe komt het?'
'Op het schoolfeest brak brand uit. Er waren nog vijf jongens binnen. En ik kon gewoon niet toekijken. Vlak voor ik naar binnen ging klapte ik mijn vleugels uit en heb ze gered. En toen werd ik opgehaald.'
'Ben jij verder oké?'
'Ja mam. Dank je. Ik heb met Maya al weer heel wat gepraat.'
'Fijn dat ze je opvangt. Ik moet hangen de onderhandelingen beginnen zo weer. Ik kom zo snel mogelijk.'
'Dank je mam. Werk ze.' Ik hing op en droogde mijn tranen. Maya stond op me te wachten en spreidde haar armen. Ik liet me er in vallen en huilde weer. Ze knuffelde me en probeerde me te sussen.
'Het komt allemaal goed. Dat beloof ik je. Als je gewend bent, maak je gewoon vrienden en je oude komen vast vaak langs. Het komt goed. Echt waar,' zei ze zacht.
'Dank je Maya. Ik ben blij dat ik er niet alleen voor sta. En je hebt gelijk. Het is gewoon wennen.'
'Doe het maar rustig aan, oké. Je bent wel de jongste hier. En je hebt al wat aandacht getrokken.'
'Oh voor ik nog iets vergeet,' begon Tarance. 'De bijzondere soorten vlindervleugels worden vaak overgezet naar andere werelddelen voor onderzoek. Van de andere twee soorten weten we alles, maar jullie zijn mysterieus. Jij zal ook worden uitgezet. Ik zal laten weten een neer ongeveer.' Ik slikte. Dan kan ik mijn moeder, vrienden, Maya, ik kan ze niet meer zien dan. Mijn vleugels begonnen te hangen.
'Rustig maar. Nu nog niet. Pas als we daar de opdracht voor krijgen. Dat kan wel even duren. En misschien ga je meedoen aan een fokprogramma. We hebben over de hele wereld maar een andere blauw-overloop. Een man van 18.'
'Het zit niet in je genen. Je wordt op karakter uitgekozen. Dus dat gaat niet werken. Echt iedereen maakt die fout.'
'Oh dan gaat het sowieso niet door. Heb jij even geluk. Maar je hoort meer als er een opdracht voor is gegeven.' Ik knikte langzaam. Maya pakte me voorzichtig bij mijn schouders en begeleidde me weg. Ik wrikte me los en liep naar mijn kamer. Ik deed de deur dicht en liet me er tegen op de grond zakken. Ik word naar een ander land gestuurd en zie niemand meer terug. Waarom ben ik nou geen zwanenvleugel?