don't let them see

||h7||

De volgende ochtend heb ik een afspraak met de psycholoog. Hij is jong en ziet er vriendelijk uit.
'Waarom ben je ontdekt.'
'Door de brand op het kasteeltje. Er was een schoolfeest en een aantal jongens waren nog binnen bij de vlammen. Ik kon niet toekijken en ben naar binnen gevlogen om ze te redden. Het is me gelukt, ze waren ongedeerd, maar als de brandweer nog naar had gemoeten, was de kans klein dat ze het overleefden. Nu hebben ze alleen wat last van hoesten.'
'En nu? Heb je gehuild?'
'Ja. Toen ik gisteren mijn moeder belde. Ik was daarvoor niet bezig met het idee dat ik mijn vrienden en familie, op Maya na, minder ging zien.'
'En toen je het hardop zei, kwam alles bovendrijven? Weet je, het is niet erg. Je bent 17. Je hebt je eigen "vrijheid" opgegeven om anderen te helpen. Weet je vader het ook al?'
'Ik heb mijn vader nooit gekend. Tijdens de zwangerschap van mijn moeder had hij een auto-ongeluk en is overleden.'
'Oh sorry.'
'Geeft niet. De band van mijn moeder en mij is erg sterk. Ze is regelmatig weg, maar als ze er is doen we altijd leuke dingen.'
'Dus je had voor dit alles geen problemen?'
'Nee. Of ja, het was irritant als iedereen vroeg of ik wou zingen, maar verder niet.'
'Zingen?'
'Ik zing graag en veel. Volgens anderen ook goed. Meestal begeleid ik mezelf met gitaar of piano. Ik heb mijn eigen gitaar ook mee.'
'En toen je hoorde dat je waarschijnlijk naar het buitenland gaat? Wat deed het met je?'
'Ik schrok. Ik moet nu al mijn vrienden veel missen en ik ben blij dat ik mijn nicht Maya hier heb, maar toch. Daar heb ik Maya niet en ook geen vrienden.'
'Dat snap ik. En als er drie mensen mee zouden mogen?'
'Mijn moeder, Maya en Beau, mijn beste vriendin.'
'Dat was een snel antwoord.'
'Wie eerlijk is in het leven, zal misschien weinig vrienden hebben, maar zal wel de juiste vrienden hebben. Een spreuk die mijn moeder me leerde. Ik had twee echt vrienden en Beau is mijn oudste. Sinds we zes zijn kennen we elkaar.'
'Oh hoe dan?'
'We waren beiden op vakantie in Bretagne, Frankrijk, op dezelfde camping. We gingen samen zwemmen, samen spelen en toen kwam de vraag waar we woonden. En toen bleek het dat er een huis tussen dat van ons zat. Sindsdien zijn we onafscheidelijk. Al lukt school het wel. Zij doet havo, ik deed vwo.'
'Oké. En de andere vriend?'
'Hem ken ik vanuit de brugklas. Hij was nogal stil en alleen, dus ik kwam naast hem zitten. We kregen een gesprek en zijn samen met Beau vrienden geworden.'
'En je ergert je niet aan ze soms?'
'Jawel. Beau is echt een meisje. Ze draagt het liefst roze of een jurk en heeft altijd make-up op. Ik ben sportiever. Ik handbalde iedere dag op zondag na. Ik ga niet veel om make-up. Ze probeerde me het altijd om me over te halen. Ook bij schoolfeesten. Dit was mijn tweede en het ging mis. Maar ja. Ik kan het niet terugdraaien.'
'Nee, maar praten helpt. Lucht het nu op?'
'Ja. Het hielp. Dank u.'
'Ik zou je volgende week weer willen spreken.'
'Tot dan.' Ik liep het kantoor uit en naar de gymzaal. Die stomme jurk. Daar kan ik niet lekker in bewegen. Ik ging op zoek naar Tarance en kreeg hem ook gevonden.
'Heb je een trainingspak in deze kleur? Hier kan ik niet in sporten.'
'Ja. Geef me een minuutje. Om drie uur komt je vriendin trouwens.'
'Oké.' Ik kreeg een pak en kleedde me op mijn kamer om. Daarna ging ik terug naar de gymzaal. Ik was niet de enige. Er waren vijf anderen. Ze leken zich te vervelen.
'Willen jullie mee handballen,' vroeg ik.
'We weten niet hoe het moet,' zei een.
'Dat leg ik wel uit. We hebben mooie gelijke teams.' Snel en duidelijk legde ik het spel uit en zetten we het veld op. Ik had een timer gevonden en zette hem op een kwartier. Daarna zouden we even rusten. Het was erg leuk. En natuurlijk scoorde ik de meeste doelpunten en hield ik een boel ballen tegen. Een aantal anderen kwamen mee doen en uiteindelijk hadden we vier teams van twaalf spelers en een heleboel toeschouwers.  Ik stond tegenover het team van Maya. Het was lachen geblazen omdat Maya nooit een bal goed heeft gegooid. Ze wilde de bal naar een teamgenoot gooien en gooide hem in mijn gezicht. Ik ving de bal en begon te schateren. Maya was geschrokken, maar deed daarna mee.
'Je bent nog erger achteruit gegaan. Nu ben ik dus officieel je mikpunt,' lachte ik. We hervatten het spel,maar ik moest weer lachen. Daardoor gooide ik een bal op de lat die terugkaatste in mijn gezicht. Ik lachte en scoorde. En toen ging de timer. Nu begon de hele zaal te lachen om de ballen die ik in mijn gezicht kreeg. En misschien omdat ik helemaal rood was geworden door het lachen. Ik zag dat het al half drie was dus ging. Daarna pakte ik een schone jurk uit de kast die ik had gekregen en trok hem aan. Kwart voor drie. Beau zal er zo wel zijn. Ik ging naar de tuinen om even te vliegen en zo mijn vleugels te bewegen. Voordeel van hier zijn, geen kramp meer. Om drie uur liep ik naar de hal waar de gasten konden komen. Daar zat Beau niet, maar Dinand.
'Oh hé Dinand,' zei ik.
'Je ziet er mooi uit,' zei hij.
'Dank je. Wat brengt jou hier?'
'Ik heb hier een cadeau voor je. Om je nog eens te bedanken. Je zit nu immers vast omdat wij daar nog waren.'
'Het hoeft niet hoor. Het valt hier echt reuze mee. Het is gewoon wennen.'
'Oké. Hier is het.' Hij pakte wat uit zijn tas. Ik pakte het cadeau voorzichtig uit. Er zat een nagetekende foto van mij, Beau en Angelo in.
'Ik ben goed in teken en wilde iets uit het hart maken. Beau gaf me deze foto. Ze baalt.'
'Dat wil ik geloven. Maar het komt allemaal wel weer goed.'
'Zij komt om half vier naar hier samen met Angelo.'
'Oké. Hoe is het met jou na vrijdag?'
'Gaat goed. Heb af en toe nog wat hoestbuien, maar verder maak ik het goed. Ik voel me alleen rot dat dit is gebeurd.'
'Hoeft niet. Ik wist heel goed wat de gevolgen waren. En toch deed ik het. Eigen schuld dikke bult.' Hij lachte zachtjes.
'Is er iets,' vroeg hij toen hij mijn, wat sombere, blik zag.
'Omdat ik de tweede blauw-overloop  vlindervleugel ben, word ik waarschijnlijk overgeplaatst naar het buitenland voor onderzoek. Over mijn soort is weinig bekend.'
'Wat erg voor je. Demn dit is niet het goede moment.'
'Waarvoor?'
'Ik wilde zeggen dat ik je leuk vind, maar nu met dit. Ik wilde het zeggen voor Chase het deed. En ja, ik ben misschien een etter, ik vind je geweldig. Al sinds vorig jaar.'
'Oh meisjes plagen kusjes vragen hè? Weet je, ik zie je als een vriend. En Chase vind ik ook niet leuk. En Angelo ook niet. Het zijn, net als jij, vrienden van me. Nu ben ik daar ook echt niet mee bezig.'
'Dat geloof ik graag. En toch is het fijn om het gezegd te hebben.'
'Wil ik geloven. Maar het is vijf voor half vier. Misschien is het beter dat je gaat voor Beau ons ziet. Ze gaat echt door het lint omdat ze denkt dat we dan iets hebben. Ik zie haar nu al zwijmelen over een onbereikbare liefde.' We lachten en Dinand ging. Nog geen vijf minuten later waren Beau en Angelo er.
'Hey Flora! Hoe gaat het,' vroeg Angelo.
'Gaat goed. Ik kan hier handballen.' Beau en Angelo lachten. Ik toverde een glimlach, maar mijn ogen lachten niet.
'Oké wat is er,' vroeg Beau.
'Omdat ik de tweede blauw-overloop  vlindervleugel ben, word ik waarschijnlijk overgeplaatst naar het buitenland voor onderzoek. Over mijn soort is weinig bekend. En dus zie ik jullie niet meer.'
'Wat? Maar je bent zeventien. En je moeder?'
'Geen idee.' Angelo keek bedenkelijk.
'Wat is er Angelo,' vroegen Beau en ik tegelijk.
'Jouw achternaam is Leister toch? En je moeder heet Anette?'
'Ja hoezo?'
'Ik en mijn vader lezen vaak wetenschappelijke tijdschrift met daarin verschillende dingen. Vorige week stond er een artikel in over een onderzoek naar vleugels door Anette Leister.'
'Zou mijn moeder een van hen zijn? Nee toch? Dan zou ik het wel weten.'
'Denk je dat. Je kan perfect onderzocht worden zonder dat je het merkt. Handig toch?' Ik knikte. Het klonk logisch.
'Misschien mag ik mijn moeder bellen. Dan kan ik het vragen.'
'Is goed. Maar wij moeten gaan. Tot volgende week.'
'Ik ga jullie missen.' We knuffelden en daarna moesten ze gaan. Ik ging op een bankje zitten en nadenken. Zou mam daarom weg zijn? Omdat ze een onderzoeker is? Onderzoek naar mijn soort?