don't let them see

||h31||

'Wat wil je dat ik doe?!'
'Ik wil dat je je vleugels laat terug groeien,' antwoordt Larson kalm. Ik loop zijn kantoor uit en stamp boos door naar mijn kamer. Larson komt me achterna gelopen. Ik versnel mijn pas en sluit de deur. Niet veel later gooit Larson hem open. 'Dat je me hier houdt, oké. Mijn vrienden van me weg houdt in ruil voor de mobiel, kan ik mee leven, die jurken met het korset, net aan, maar geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om mijn vleugels te helen!'
'Jij doet wat ik je zeg of anders...'
'Anders wat?'
'Anders stuur ik Cody op je af.'
'Kom maar op.' Vastberaden keek ik Larson aan. Hij snoof en verdween. De deur ging in het slot. Ik pakte mijn gitaar en speelde This is me van Demi Lovato. Toepasselijk, aangezien ik net mezelf weer vond. Ik zuchtte. Onwillekeurig staarde ik naar het slot. Mijn hand schoot naar de haarspeld in mijn haar. Eens uitvogelen of dat wat er op tv gebeurd echt kan. Na goed luisteren naar de klikjes en wat gevloek, schoot het slot open en sloop ik door het kasteel. Voor het kantoor van Larson hoorde ik hem praten met zijn mannen. Ik ging achter een plant staan en luisterde aandachtig. 'Als ze zo door blijft gaan loopt de vertraging verder op,' zei Larson geërgerd.
'Ze is koppig. Daar die je niets aan,' zei iemand met een schorre stem.
'Misschien wel. Wat als je haar mobiel afneemt? Dan kan ze niet meer met haar familie en dergelijke communiceren,' zei weer een ander. Hij klonk erg jong.
'Nee. Daar doe je haar niets mee. En dan wordt ze toch kwaad,' verzuchtte Larson.
'Haar familie hier heen halen?'
'Wil je soms dat ze de tent hier afbreekt. Dan gaat ze door het lint.'
'En als je nou eens haar binnen houdt. Zonder sporten en iets anders? Dan is ze geïrriteerd en kan Cody eventueel haar een wil opleggen. Bovendien raakt ze dan uit vorm.'
'Dat is een mogelijkheid.'
'En de tweede toren?'
'Nee nee, die is echt alleen voor noodgevallen.'
'En hypnose?'
'Dat is voor simpele zielen. En zij is alles behalve simpel. Ze is zelfs heel sterk,' zei iemand bijna schreeuwend.
'Heren rustig. Ik kan nu geen ruzie gebruiken. Ze geeft me kopzorgen en daar kan ik niet tegen. We laten haar niet meer sporten en naar buiten. Hopen maar dat het werkt.' Ik werd van achter gepakt.
'Dus je was ontsnapt hè prinses.' Cody duwde me het kantoor in. Opstandig sloeg ik mijn armen over elkaar.
'Hoe veel heb je gehoord,' vroeg Larson.
'Genoeg.'
'Dat vreesde ik al. Cody.'
'Komt in orde meneer.' Hij gooide me over zijn schouder en griste twee paar handboeien mee. Ik zette mijn elleboog in mijn rug en liet mijn hoofd op mijn hand steunen. Lekker dan. Ik hang hier als aangeschoten wild over de schouder van een idioot. Op mijn kamer zette hij me op de bank en bond mijn enkels vast met de eerste handboeien. Daarna deed hij mijn handen. Mokkend blies ik een pluk haar uit mijn gezicht. Wat een leuke situatie. Ik zit hier vast in een ruimte met een... uilskuiken en kan nergens heen zonder hard te vallen. Ik ging verzitten en zuchtte. Wildsite door Sofia Carson en Sabrina Carpenter kwam in me op. Ik neuriede het en zong zachtjes. Ik zag Cody zwijmelend naar me kijken. 'Jij hebt echt alles. Uiterlijk, intelligentie...'
'Een zielsverwant.'
'Ja die vergeten we gewoon even. Laten we het hebben over ons...'
'Er is geen ons. Jij ben gewoon mijn irritante lijfwacht en meer niet.'
'Au. Dat doet pijn. Ik heb ook gevoel hoor.'
'Dat laat je nou niet bepaald merken.'
'Oké, nu doe je gewoon gemeen.'
'Neh. Als je eens wist wat ik van je denk. Dit echt het minimale.' Ik vond het leuk om hem te sarren. Hij had het door en stopte.
'Kun je chillin' like a villain zingen?'
'Ja dat kan ik. Hoezo?'
'Wil je dat ook doen.'
'Nee.'
'Alsjeblieft?'
'Kijk dat miste ik nog. Vooruit dan maar.' Ik zong heel zacht het nummer waar hij om vroeg. Cody werd chagrijnig. Ik kon het niet laten en begon te schateren.
'Wat is er hier zo grappig?' Larson kwam met twee borden eten aan. Cody knikte naar hem als groet en ging.
'Oh niets,' grinnikte ik.
'Volgens mij heb je hem op de kast gejaagd.'
'Ik? Dat zou ik toch nóóit doen?' Het sarcasme was te proeven.
'Ja ja.' Hij maakte mijn handen los en gaf me het bord.
'Hoe was je ontsnapt?'
'Met een haarspeld.' Larson verslikte zich. Ik begon te lachen.
'Dat kan toch niet?'
'Wel als je geduld hebt.'
'Aha. En wat zijn jouw vriendjes van plan om je te helpen?'
'Weet ik niet precies.' Zuchtend staarde ik door het raam. Larson volgde mijn blik.
'Je weet dat je naar buiten kan hè?'
'Nee dank je. Dan moet ik namelijk eerst mijn vleugels laten terug groeien en technologie verbannen.'
'Dan houdt het op. Succes hier in je eentje.' De handboeien gingen weer om en Larson nam de lege borden weer mee.
'Vanavond komt Cody om je in bed te leggen.' Hij keek onderzoekend de kamer rond. Waarschijnlijk waren mijn nachtelijke uren van wakker blijven niet onopgemerkt gebleven. Voorlopig maar even niet. Ik vertrouw het niet. Zodra ik het weer doe, gaan de gordijnen dicht. Dan lijkt het buiten ook of het donker is in mijn kamer. Nu maar hopen dat ze de parachute niet vinden.