don't let them see

||h11||

Mam stuurt iedereen weg en komt dan op de tafel naast me zitten.
'Hoe lang weet je het al,' vraagt ze. Ze is niet eens kwaad.
'Sinds ik tien ben. En ik weet meer.'
'Waarom vertelde je het dan niet?'
'Omdat het toen niet nodig was.'
'En waarom vertel je het nu niet?'
'Angst om voor gek verklaard te worden.'
'Je weet dat ik dat nooit doe. Wil je het alsjeblieft tegen me vertellen?'
'Oké. Nou ik was dus net een paar dagen tien en ik had een rare droom. Ik liep door het bos en wist precies waar ik heen moest. In het midden, in een perfecte cirkel van bomen, stond een boekhouder met een gesloten boek er op. Het was niet dik of dun, het was normaal. De oppervlakte was wel groot. Op de kaft zaten edelstenen. Degene die iedere Gevleugelde soort vertegenwoordigd. Wit voor elfenvleugels, zilver voor zwanenvleugels, rood, groen, geel, paars, oranje en blauw-overloop. De laatste was het grootst en zat in het midden. Ik raakte hem aan en met een windvlaag ging hij open op de juiste bladzijde. Lezen kon ik het niet want ik werd wakker. Iedere keer werd ik wakker op het moment dat het een seconde open lag. En onderweg vertelde iets of iemand over het kiezen op karakter.' Mam was stil en beet op haar lip.
'Mam, verberg jij nou iets?'
'Ik denk, ik weet het niet zeker, maar ik denk dat ik weet over welk boek je het hebt. En je bent niet gek. Dit is juist geweldig nieuws.' Ze rende weg en kwam drie tellen later terug met het boek uit de droom. Automatisch raakte ik de blauwe edelsteen aan en sloeg het boek open. Zonder wind deze keer.
'Eeuwen geleden konden mensen en Gevleugelden in harmonie met elkaar leven. Maar er waren onder hen die wisten dat het niet lang meer ging duren. Het was een voorgevoel. Ook iemand uit onze stamboom. Ze was net als jij een blauw-overloop vlindervleugel. 1 Vertegenwoordiger van alle soorten kwamen samen en maakten dit boek. Van iedere soort schreven ze feiten op. Ook de blauw-overloop vlindervleugel. Ze was net als nu met alleen een jongen. Ze waren zielsverwanten en smoorverliefd. Helaas overleed de jongen op jonge leeftijd tijdens een ongeluk waar uiteindelijk de Gevleugelden de schuld van kregen. Zo komt het dan wij mensen en jullie gescheiden leven. Dit boek is altijd in tact gebleven en van generatie op generatie doorgegeven aan menselijke onderzoekers zoals ik. Maar het schrift van de blauw-overloop vlindervleugel konden we nooit ontcijferen. Niet omdat het lelijk was, maar het is een soort code. En wij hebben hem niet kunnen ontrafelen. Maar als jij daar dromen over hebt is het misschien een voorteken.'
'Het is geen code. Of soort van. Geef me een blocnote. Ik weet wat er staat.' Mam gaf me pen en papier en ik begon druk met schrijven.
'Hoe weet je het?'
'Alle even letters vanaf de eerste in het hoofdstuk zijn vervangen door een even cijfer. Als je dat linkt met de vierde manier van de caesar code, krijgt je deze tekst.' Ik gaf de tekst die ik af had aan mam. Zelf had ik al begrepen wat er stond.
'Dit is briljant! Lieverd al generaties lang proberen mensen hier achter te komen en jij doet het na een keer kijken,' roept mam blij uit.
'Fijn dat ik kon helpen. Wanneer ga ik terug naar Nederland?' Mam lachte.
'Eerst je krachten nog. En alsjeblieft heb geduld. Eerst hier een dag een feest om geven.'
'Mam, ik mis Angelo. Het is een goede vriend.'
'Snap ik. Oh hier staat ook waarom jij wel kristallen hebt en Oliver niet. Heeft gewoon met geslacht te maken net zoals de grote van je vleugels en dat je krachten hebt en hij niet. Lieverd dit is geweldig. Ga maar even met Beau en Maya naar de stad hier in de buurt en ga ergens iets drinken om het te vieren. En je mag Oliver ook meenemen.' Ik kreeg twintig dollar van haar en ging naar Beau en Maya toe. Ook Oliver ging mee. Ik voelde me aangetrokken tot hem. Maar we zijn immers ook zielsverwanten. Dat voelde ik al sinds de eerste ontmoeting. Daarom vroeg hij of Angelo mijn vriendje was. Een voorgevoel kwam bij me binnen. Er staat iets te gebeuren. We liepen langs een flat waar een deel uit stak. Een paar stenen brokkelden af en kwamen op mijn hoofd.  Ik keek omhoog en zag het deel van het huis al naar beneden komen. Instinctief richtte ik grote en stevige wortels onder het deel en ving het op voor het op alle voorbijgangers kwam. De vrouw van het huis gilde hysterisch. Onder haar voeten brokkelde de grond bijna af.
'Mevrouw, u moet weg bij die rand! U gaat zo vallen,' riep ik zo hard mogelijk.
'Mijn kind zit daar in!' Ik vloog omhoog en pakte het kindje van drie voorzichtig op.
'Rustig maar kleintje. Ik breng je naar je mama. Hou me maar goed vast,' zei ik vriendelijk tegen hem. Hij klampte zich aan me vast en ik vloog naar boven. Boven landde ik in het huis en zette ik hem neer. Hij rende snel naar zijn mama.
'Ik kan je niet genoeg bedanken. Dankzij jou is mijn kleine Ricky veilig,' zei ze geëmotioneerd.
'Geen dank. Ik ben blij dat alles in orde is.' Ik vloog weer naar de grond, waar nog steeds wortels uit staken, met een gebouw er op. De brandweer was al gearriveerd en zei mij waar ik het veilig neer kon leggen. Daarna besloten Beau, Maya, Oliver en ik om terug te gaan, omdat ik hier voorlopig geen rust zou krijgen. Daar mochten we gelukkig ik het cafetaria gaan zitten.
'Dat was geweldig,' riep Beau uit. Ik lachte.
'Ik deed wat ik moest doen. Het was niet iets bijzonders.'
'Nou eh jawel! Je bent zeg maar de enige die dit zo zou kunnen!'
'En dat vind ik ook best leuk, maar ik hoef geen aandacht.'
'Je wordt beroemd en dat wil je niet?!'
'Nee. En praat nou niet zo luid. Nog even en iedereen staart ons aan.'
'Oh sorry.'
'Beau heeft wel gelijk. Het was gaaf en je bent de enige die het kan,' zei Oliver kalm.
'En daarbij komt nog dat je het instinctief deed. Zonder na te denken. Er schuilt een held in je,' zei Maya.
'Ik deed echt niets speciaals. Echt. Maar je weet dat ik niet gewoon kan toekijken. Net zoals bij het brandende kasteel.'
'Ja dat weten we, maar jij bent veel te bescheiden,' zei Beau.
'Ook over je zang. Je hebt zo veel talent en je vindt het zelf maar matig,' vulde Maya haar aan.
'Meiden alsjeblieft stop. Ik heb geen zin meer in deze discussie. Ik deed niets speciaals. Punt uit.'
'Maar jullie zijn erg close. Sinds wanneer,' vroeg Oliver  om een stilte te vermeiden.
'Pfoe daar vraag je ons wat. Ik denk sinds ik Beau ken. Maya kwam regelmatig langs en wij spraken vaak af. Dus sinds dien zijn we erg hecht. Had jij veel vrienden,' zei ik.
'Op de middelbare school wel meer. Ik zat bij de leesclub en had daardoor meer vrienden. Maar dat heb ik je verteld.'
'Oh ja.' Ik begon te blozen. Hij lachte en sloeg een arm om me heen.
'Oehhh,' zeiden Beau en Maya.
'Meiden kappen nou. We zijn zielsverwanten. Opletten graag,' zei ik geïrriteerd.
'Oh ja. Hadden wij nou een zielsverwant,' zei Maya.
'Nou jullie zijn met z'n tweeën een perfect koppel,' grapte ik.
'Flora," riepen ze verontwaardigd. Ik lachte. Mam kwam naar ons toe en fluisterde in mijn oor dat er journalisten me wilden spreken. Ik zuchtte. En ik wil helemaalgeen aandacht.