don't let them see

||h13||

Woensdag landden we op het vliegveld. Ik werd meteen omringd door journalisten. Ik liep van ze weg en reed naar huis samen met de rest. Ze opende de voordeur en hing haar jas op in de hal. Mijn spullen legde ik in een hoek neer. Binnen was alles versierd. 'Jongens kom maar. Maya heeft het verraden,' lachte ik.
'Maya,' riepen ze geërgerd toen ze naar boven kwamen.
'Jullie weten dat ik geen geheim kan bewaren,' verdedigde Maya zich. Ik lachte.
'Nou aangezien de verrassing weg is, Kuch Maya kuch, loopt de planning in de soep. Dan maar beginnen met taart,' zei Angelo. Er kwam een taart aan met op de bovenkant een foto van mij. Ik zag er verlegen uit. Mijn benen gekruist, mijn linker arm over mijn buik en mijn andere arm vast hebbend en mijn blik naar boven gericht. Mijn vleugels waren uitgeklapt en ik stond in mijn witte jurk. De foto was gemaakt op de avond van het schoolfeest. Op de zijkant van de taart waren mijn vleugels gemaakt.
'Oh wauw. Hij is prachtig,' zei ik verbaasd.
'Deze foto hebben Dinand, Chase en ik uitgekozen. Het geeft perfect je persoonlijkheid weer. Verlegen, mooi en zelfs toen met een glimlach. Je bent wie je bent en zo zul je altijd blijven. Je bent een rolmodel voor veel van ons. Niet wegens je uiterlijk, maar je innerlijk. Gul, vriendelijk, behulpzaam en je staat altijd klaar voor de ander, hoe vervelend degene ook is. Zelfs als je degene niet kent. Iedereen kan een voorbeeld aan je nemen en wij doen dat al,' zei Angelo weer.
'En wij bedanken je voor wie je bent. Je hebt iedereen die hier is geholpen. Mij uit de brand. Letterlijk,' zei Dinand.
'Mij met een beter persoon zijn. Puur door woorden,' zei Chase.
'Mij uit mijn depressie van een paar jaar geleden,' zei Beau.
'Mij toen mijn ouders gingen scheiden,' zei Maya.
'En mij met mijn werk,' zei mam.
'Zoals jou is er geen ander,' zei Oliver. Ik kreeg tranen in mijn ogen.
'Oh jongens. Ik wil ook jullie bedanken. Door jullie ben ik wie ik ben. Mijn vrienden die altijd achter me stonden en wie ik kon vertrouwen. Mijn nicht die ook altijd voor me klaar stond. Die me er doorheen sleepte als ik er echt doorheen zat. Niet door te zeggen dat ik moest stoppen met huilen, maar me te laten huilen. Niet door me te sussen, maar door stil te zijn. Een stilte die me houvast gaf en ervoor zorgde dat ik er uit kwam. En mijn moeder die me juist door me uit mijn veilige haven weg te halen, mezelf beter liet kennen dan ooit tevoren. En tot slot Oliver. Ik ken hem pas net, maar hij weet waar ik aan toe ben. Of het woorden zijn of een stilte. Iemand aan wie ik al vanaf het eerste moment mijn hart aan verloren ben. Ik moet jullie ook dankbaar zijn,' zei ik met betraande ogen. Het was even stil. De mooie woorden die iedereen had gezegd werden in stilte herhaald. Ieder op z'n eigen manier. Mijn gezicht werd een grimas. Vrienden die ik heb, maar die ik nu toch weer verlies. Ik sta in het middelpuntvan de belangstelling bij de media. Ze zullen me niet met rust laten.
'Gaat het wel,' vroeg Beau terwijl ze een hand op mijn schouder legde. Ik lachte en pakte het mes dat naast de taart lag. 'Ja hoor. En nu taart,' zei ik en ik sneed de taart aan. Toen iedereen taart had, sloop ik weg en liep ik met mijn gitaar naar de schuur. Daar zocht ik op mijn tablet Monster van the girl and the dreamcatcher op (zie media) en zong ik zacht mee. Aan het einde kwam Oliver binnen.
'Monster? Je zit in een flinke dip. Gaat het wel,' zei hij zacht.
'Nee,' snikte ik. 'Mijn leven zal niet meer zo onbezorgd zijn als eerder en ik sleep daar de rest in mee.' Ik begon in mijn trui te huilen. Het deed me denken aan een gedicht dat ik ooit las.

Een vallende traan
En heel stilletjes
Opgelet dat niemand haar horen kan

Voorzichtig in een hoekje
Laat ze haar tranen gaan
Niemand mag haar zien
Zeker niet nu

Ze kan het niet vertalen
Haar verdriet moeilijk verlaten
Maar altijd huilde ze uit
Altijd zodat die vlinder
Met een opgelucht gevoel kon gaan spelen

Ze lacht met tranen
En toch doet het pijn

Ze vroeg om kracht
En ze kreeg mogelijkheden om haar sterk te maken

Ze vroeg om wijsheid
En ze kreeg problemen om op te lossen

Ze vroeg om moed
En kreeg gevaar om te overwinnen

Ze kreeg niets waar ze om vroeg
Ze kreeg alleen wat ze nodig had.

Dat gedicht was ooit geschreven in een boek. Met de hand. Het was hetzelfde handschrift als van de vlinder. Maar dan... ze wist dat zo'n situatie ooit zou voorkomen en schreef het op als houvast. Wow. Over traag van begrip gesproken.
'Soms is het lastig om hoop te houden. Hoop in een goed einde en hoop dat alles weer normaal wordt. Maar hoop is overal waar je kijkt. Als je maar weet waar je naar kijkt,' zei Oliver plots.
'Vrienden en familie. Ik weet het. Maar wat heb ik aan die liefde, als ik zelf niet geloof dat dit goed komt?'
'Daar moet je zelf een antwoord op vinden. Misschien vindt je het hier met beide voeten op de grond. Maar de kans is groter als je in de wolken zit.' Oliver vertrok weer naar het feest. Misschien moet ik eens gaan luisteren naar mijn hart.