don't let them see

||h14||

Na een week bijkomen en journalisten ontlopen ga ik weer naar school. Beau heeft al een paar dagen examen en zit op haar kamer te blokken. Mam is terug aan het werk en Maya heeft een vriendje waarmee ze vandaag de hele dag uit is. Oliver zit in de bibliotheek om te lezen. Volgens hem is het de enige plek om rustig te lezen. Ik vind het onzin. Zijn kamer is rustig en anders de studio die geluiddicht is. Maar ja. Ik zit in ieder geval met een appel op de bank een film te kijken. Helemaal alleen thuis. Net wanneer de film spannend wordt, gaat de deurbel. Ik zucht geërgerd en zet de film op pauze. Als ik de deur open doe staat er een man met een bivakmuts op. Ik schrik en vraag: 'Kan ik u helpen?' Hij draaide me om en bond mijn handen samen.
'Hé! Wat heeft dit te betekenen?!' De man duwde me naar een zwart busje en zette me achterin bij een ander persoon. Toen we zo'n kwartier reden, deed de persoon die bij mij achterin zat zijn bivakmuts af. Ik schrok toen in zag dat het mijn docent 'Hoe een Gevleugelde te vangen' was.
'U? Wat is er aan de hand? Waarom ben ik hier,' vroeg ik terwijl ik achteruit liep.
'Ik werk bij een organisatie die Gevleugelden vangt en ze probeert over te halen om ons te helpen met ons plan. En de baas wil je op het hoofdkantoor hebben.'
'De baas?'
'Je vader.'
'Mijn vader is overleden.'
'Dat denk je misschien, maar ik ben nu niet de juiste persoon om het je uit te leggen. Maak je klaar voor een lange rit. We zijn namelijk nog lang niet op plaats van bestemming.'
'Waar gaan we heen?'
'Rusland.' Ik schrok weer. Helemaal naar daar? Maar... De docent gaf me een dikke jas en maakte mijn handen los.
'Doe die mar vast aan. Het wordt flink koud op onze bestemming en het zou zonde zijn als je prachtige vleugels zouden bevriezen.' Ik pakte de jas en en trok hem aan. De docent bond mijn handen weer achter mijn rug vast. Ik ging op de grond zitten. We reden in drie dagen naar het hoofdkantoor. Steeds meer vragen kwamen in me op en ik kreeg geen antwoorden. Toen we aankwamen werd ik naar een kantoor gebracht. Er zat een man achter een bureau achter een computer te werken. 'Ah Annelot. Je hebt mijn dochter meegekregen,' zei hij. De docent drukte me op de stoel en ging weg.
'Flora Hope Leister. Wat ben jij mooi geworden,' zei de man.
'Hoe weet je mijn volledige naam? Die weten alleen mijn moeder en Tarance.'
'Weet je waar je tweede naam vandaan komt?'
'Mijn ouders konden niet beslissen over mijn naam en hebben toen besloten om de mogelijkheden op alfabetische volgorde te zetten.'
'Dat weet je dus. En wat heeft Anette verteld over mij?'
'Toen ze zwanger was had je een auto-ongeluk en bent overleden.'
'Dat dacht ik al. Kom maar even.' Hij maakte mijn handen los en liep weg. Ik volgde hem op de voet.
'Je hebt veel vragen of niet,' zei hij na een tijdje.
'Ja. Ten eerste wil ik uw naam weten, ten...' Hij stak zijn hand op voor mijn mond.
'Ik heet Larson. En ik zal je het verhaal vertellen, maar probeer me niet te onderbreken.' Ik knikte.
'Goed. Tijdens de zwangerschap van je moeder zagen we met een echo dat je een blauw-overloop vlindervleugel was doordat ik de buik aanraakte en je teken oplichte. Helaas kwam de dag erna je moeder er achter wat deze organisatie doet met Gevleugelden en liep van me weg om je te beschermen. Toen je overal op het nieuws verscheen en het bekend werd dat je terug ging naar waar je vandaan komt, wilde ik je hier hebben. En aangezien laatst de uitgelezen kans was, ben je hier.' We stopten voor een deur. Larson draaide me naar de deur toe en opende hem een beetje.
'Dus jij beweert mijn vader te zijn. Bewijs het.'
'Net zo koppig als je moeder. Je weet dat bij vlinders een teken op de pols zit in de vorm van een vlinder?'
'Ja.'
'Alleen de vader kan hem laten oplichten. Mag ik je pols?' Ik stak mijn arm uit. Hij raakte hem voorzichtig aan en een vlinder teken lichte op.
'En waarom dacht mam dat het beter was om te gaan?'
'Omdat ze dacht dat ik je pijn zou doen. Maar ik doe mijn lieve dochter toch geen pijn doen? Fysiek tenminste.'
'Hoe bedoel je dat,' zei ik achterdochtig.
'Ik bedoel dit.' Hij duwde me de deur door en draaide hem in het slot.
'Laat me er uit! En dat noemt zichzelf een vader?! Laat me gaan,' riep ik door de deur heen.
'Vanaf morgen beginnen met het proces. Daarna kunnen we vader dochter tijd beleven.' Ik trapte kwaad tegen de deur.
'Dat gaat niet helpen,' lachte Larson. Ik gromde en bekeek de kamer. Geen raam, aan de kant van de deur waar ik keek zat een tweede deur wat tralies was, er stond een bed en een kast. De ruimte was grijs en stonk. Ik liet wat bloemen op mijn hand groeien om de geur weg te krijgen. En ik liet klimop tegen de muur groeien zodat de kleur verdween. Dat hielp wat, maar niet veel. Er is één ding dat ik moet doen. Nooit mijn vleugels laten zien. Niet te geloven dat ik mijn vader heb ontmoet en dat het zo'n monster is. Waarom raak ik hier nou weer in verzeild?