don't let them see

||h33||

Na twee weken heb ik het bericht gekregen dat het van start gaat. Oliver heeft mijn filmpje op social media gezet en opgestuurd naar het nieuws. Het ging al snel viral en iedereen kreeg het te horen. Er zijn demonstraties voor mijn vrijlating en de politie heeft laten weten dat ze me gaan helpen. En er werd een inval gedaan. Vandaag, een week na het posten. Ik was beneden met Larson. Hij greep me vast en pakte een mes. Toen de agenten binnenstormden, met Oliver voorop, bracht Larson het mes richting mijn keel. Ik stribbelde tegen. 'Geen stap meer,' riep Larson gestoord.
'Larson...,' begon ik.
'Mond dicht. Jullie laten mij er nu langs met haar en komen ons niet achterna of anders...' Hij bracht het mes dichterbij. Iedereen stapte opzij. Hij sleurde me mee, onder hoog protest van mij. De kleine deur voor de trap naar mijn toren maakte hij voor het eerst open en sleepte me mee een gang op vol wandtapijten. Aan het einde stond een boekenkast. Hij schoof hem opzij en duwde me voor de trap op. Nu pas besefte ik me wat er gebeurde. Hij bracht me naar de tweede toren. Ik stond op de trap. 'Lopen jij,' snauwde Larson. Hij duwde me omhoog, toen ik uit angst niet kon bewegen. Ik ontwaakte uit mijn trans en liep langzaam naar boven. 'Doorlopen!' Hij prikte zacht met het mes in mijn rug. Ik liep door tot een kale, ronde torenkamer. 'Jij blijft hier. Ik ga je vriendjes opwachten, mochten ze het hier vinden.' Hij trok de deur dicht en deed hem op slot. Ik zag een glimp van een riem vol messen. Ik moet Oliver waarschuwen. Wat ben ik blij dat ik de nacht van het berichtje mijn vleugels heelde. Ik ging zitten en riep naar Oliver.
'Oliver! Kom nog niet! Bedenk een plan en bescherm je zelf goed! Hij heeft een riem vol messen!'
'We krijgen je toren niet gevonden! Waar is de ingang?'
'Heb je een plan en ben je beschermd?'
'Ik heb een schild en beschermend pak aan.'
'Goed. Ga richting de hoogste toren. Voor de trap zie je een kleine deur.'
'Ik ben er. De rest ben ik kwijt geraakt.'
'Misschien maar beter ook. Ga de deur door. Als het goed is kom je in een gang vol met wandtapijten.'
'Ja.'
'Loop door tot de boekenkast en schuif hem opzij. Maar pas op. Op de trap staat Larson.'
'Wens me succes.' Niet veel later waren er doffe klappen te horen. Alsjeblieft Oliver, ben voorzichtig.

Oliver
Ik schuif de boekenkast opzij en sta oog in oog met Larson. Nog net op tijd krijg ik mijn schild voor mijn lichaam. Anders had Larson me geraakt. Hij grijnsde en haalde nog eens uit. Met een vlugge beweging blok ik het. Langzaam dwing ik hem verder de trap op. Vlak bij de deur rent hij plots weg en gaat de kamer in. Hij verliest een mes. Ik pak het op en wrik het slot er mee open. Als ik de kamer in kom, zie ik een ongedeerde, geschrokken Flora. Het raam staat open. Ik kijk haar aan. Wat is er gebeurd?

Flora
Het gestommel komt steeds dichterbij. Dan stopt het en komt Larson binnenstormen. Hij kijkt me aan en grijnst. Met het mes komt hij mijn richting op. Ik loop achteruit tot ik tegen de muur aan sta. Vlak voor me steekt hij het mes weg en veegt hij wat haar uit mijn gezicht. 'Vaarwel.' Ik kijk hem verbaasd aan. Hij grijnst maniakaal en sprint naar het raam. Hij gooit het open en springt. Ik kijk hem geschrokken na. Vlak voor hij de grond raakt, kijk ik weg. Dan komt Oliver binnen. Hij kijkt van mij naar het raam en weer naar mij. 'Is hij...' Ik knikte beduusd. Hij pakte me voorzichtig vast en leidde me weg van het raam. Larson sprong gewoon. Hij sprong uit het raam. Beneden stond iedereen te wachten. Ze zuchten opgelucht. Daarna kwam mam naar me toe. 'We zagen het. Kom, we gaan naar huis. Dan kun je bijkomen,' zei ze. We liepen naar een vliegtuig en vlogen naar huis. Thuis werd ik bedolven met journalisten. Mam loodste me het huis in en ik liep door naar mijn kamer. Iedereen liet me met rust. Toen ik na vijf dagen nog steeds in shock was, kwam mam me wat brengen. 'De politie vond dit in het kantoor van Larson. Hij is voor jou.' Ze overhandigde me een ongeopende envelop. Ik maakte hem open en las.
Lieve Flora Hope,
Als je deze brief leest, ben ik er al niet meer. Jij zal bevrijdt zijn en misschien al thuis zijn.
Ik wist al dat je familie een inval wou doen en heb alles van te voren gepland. Ik wil niet dat ik lang in de bak zit. Omdat ik niet weet of je het zag, weet ik ook niet of je erg geschrokken bent. Zo wel, dan moet je weten, dat je door je koppigheid iets in me veranderde. Je kunt een mens nooit volledig veranderen, maar je kunt wel zijn keuzes veranderen. Dat is je bij mij gelukt. Wees trots op jezelf en probeer alles te vergeten. Sterkte mijn mooie dochter. En ik heb het je gezegd, maar je geloofde me nooit. Ik hield van je, ookal stonden mijn keuzes er niet naar. Vaarwel.
Je vader Larson.
P.S. in de envelop zit nog iets voor je. Ik schudde de envelop leeg. Een klein kettinkje met en hanger in de vorm van een Gevleugelde. Met blauwe vlindervleugels. Ik deed de ketting om. Ookal was hij niet altijd even fijn, hij zorgde voor me. Dit draag ik bij me voor hem. Ik droogde mijn tranen, die tussendoor waren gaan lopen, en gaf de brief aan mam.
'Gaat het weer een beetje?'
'Ja het gaat. Ik wist niet dat... nou ja, je las het net.' Mam grinnikte. Samen liepen we naar beneden. Hopelijk kan ik nu normaal doorgaan met mijn leven.