don't let them see

||h24||

Larson was kwaad. Nu al dagen lang. Ik mocht niet naar buiten en gisteren zelfs niet van mijn kamer af. Niet zo erg, zo kon ik in het notitieboekje lezen. Veel stond er niet in. Details over de reis, belangrijke punten en personen en de verschillende plekken waar ze was geweest en hoe ze er kwam. Maar halverwege werd het weer interessanter. 

12 augustus 1019

Waarom weet ik niet, maar alle Gevleugelden worden, met handen samengebonden achter hun rug, in huifkarren geladen. Ik blijf achter. Ik zie de mensen waar ik goede vrienden mee was geworden en met wie ik een hechte groep vormde wegrijden. De leider besluit met mij een boswandeling te maken. Met een touw rond mijn pols neemt hij me mee. 'Weet je Hope,'  Ze had dezelfde naam! Had mam dat misschien expres gedaan? begon de leider,'  ik heb altijd al bewondering gehad voor jouw manier van zijn. Vrijgevig, lief, aardig, behulpzaam, geduldig en ga zo maar door. Je bent anders dan anderen. En ik ben een iemand die zulke mooie en goede kwaliteiten goed kan gebruiken. Om ons "leiders" goed te kunnen leiden. Dus heb ik heb een besluit genomen.' Ik dacht dat hij bedoelde om mij leider te maken en me zo meer vrijheid te geven, maar daar zat ik flink naast. Maar dan ook echt flink naast. 'Ik trouw volgende maand met jou.' Voor mij kwam het als een klap. Ik was acht maanden geleden mijn meest dierbare persoon verloren en hij wil dat. 'Ik weet dat je Mathijs mist. Het was een aardige jongen. Hij stond me alleen in de weg. Sorry. Maar je zult niet veel tijd meer hebben om hem te missen. Je hebt straks je handen vol aan de kinderen en mij advies geven.'

'K-kinderen? Ik ben net 18.'

'Ja, onze kleintjes. Stel je voor, al die kleine voetjes over de vloer. Ik zat te denken aan 6 kinderen. Wat vind jij? Of is 8 beter?' Ik probeerde uit paniek het touw los te maken. De knoop had ik bijna los, toen hij weer werd aangetrokken door de leider. Hij zei dat ik niet meer van hem af zou komen. Ik ging een hobby zoeken. Al snel naaide ik een mechanisme in elkaar waardoor een persoon van mijn gewicht door de wind werd opgevangen en weg zweefde. Een parachute, wat een geweldig idee. De dag voor de bruiloft sprong ik. En het werkte. Ik belandde ergens in de bossen en leefde hoog in de bomen. Daar had ik een hut en een speciale ruimte voor vuur. Ik had een eigen moestuin en een watervoorzieninkje. Toen ik zeker wist dat alles goed was, brak ik mijn vleugels.' Ik schrok. Ik las over de bladzijde, maar vond geen reden. Misschien voor nu even genoeg gelezen. Ik verstopte het boekje weer en ging naar buiten. Daar liep ik Larson tegen het lijf. Ik wilde doorlopen, maar hij pakte mijn bovenarm. 'Al van gedachte veranderd?' Ik schudde mijn ar. los. 'Nee. Ik heb geen vader en dat zal niet veranderen. Je hebt geen idee wat de hoeveelheid schade is die je hebt aangericht,' siste ik. Toen ik zag dat hij boos werd, zei ik: 'Ik vind het echter geen probleem om met je te gaan eten.' Hij kalmeerde wat. 'Goed. Dan zie ik je over een half uur in de eetzaal. Ik moet iets met je bespreken. Dat is dan de perfecte gelegenheid.' Ik knikte en liep de tuinen in. Waarom brak Hope in godsnaam haar vleugels? Zodat mensen geen angst voor haar hadden? Of om niet op te vallen? Ik heb geen idee. Mocht ik het doen, dan is het om hopelijk bevrijdt te worden uit de klauwen van Larson. Maar ik doe het niet. Daar doe ik anderen meer pijn mee. En nu het volgende. Wat wil Larson me vertellen?